Tag: Silviu Purcarete

  • Teatrul maghiar din Cluj, stagiunea 2015 – 2016

    Teatrul maghiar din Cluj, stagiunea 2015 – 2016

    Teatrul Maghiar din Cluj a dat publicului de-a
    lungul anilor unele dintre cele mai valoroase şi premiate spectacole, fiind
    apreciat de mulţi în ultimele stagiuni drept cel mai bun teatru din ţară.
    Recent, conducerea instituţiei a anunţat cele şapte premiere pregătite pentru
    stagiunea 2015-2016.


    Directorul artistic Andras Visky: Teatrul Maghiar de Stat este înconjurat de o comunitate care aşteaptă o
    varietate a genurilor destul de mare, de la proiecte contemporane până la cele
    clasice, de aceea, fiecare stagiune, de fapt, este gândită astfel încât să
    încercăm să atragem şi copiii cu cel puţin un spectacol dedicat lor. În această
    stagiune avem şase proiecte noi.


    Prima premieră, din data de 9 octombrie, este
    Iulius Caesar, de William Shakespeare, în regia lui Silviu
    Purcărete. Andras Visky este cel care semnează şi dramaturgia acestui spectacol: Iulius Caesar este, din nefericire, o piesă foarte actuală. Este o
    piesă politică, dar se pare că această dimensiune politică descrie, dintr-o
    perspectivă desigur universală, aceste momente de tranziţie pe care le trăim.
    Şi nu vorbesc de România, ci mai ales de Uniunea Europeană. Modul în care
    Silviu Purcărete abordează această partitură shakespeare-iană pe de o parte
    poartă această marcă Purcărete, dar, pe de altă parte, există şi acest pesimism
    shakespearian, care are o valoare specială în zilele noastre. Piesele istorice
    ale lui Shakespeare se termină totdeauna apocaliptic, toţi dispar practic de pe
    scenă, vine o generaţie nouă care, însă, de multe ori nu promite o reconciliere
    profundă cu trecutul. Şi trecutul cu care nu instituim un raport autoreflexiv
    şi cathartic rămâne cu noi. În acest spectacol, metafora principală cred că
    este trupul lui Caesar ucis deja, care rămâne, însă, protagonistul întâmplărilor
    de pe scenă. A monta Shakespeare totdeauna pune problema textului, a
    registrului ales de noi. Silviu Purcărete mi-a cerut un text poetic, dar
    contemporan.



    Următoarea producţie a acestei stagiuni este un
    spectacol despre migraţie, o adaptare după romanul America de Franz Kafka,
    regia fiind semnată de către directorul Teatrului Naţional din Praga, Michal
    Dočekal. Vrăjitorul neîndemânatic de Pál Békés, un spectacolul muzical pentru
    copii, va fi pus în scenă de László Béres. În februarie 2016, regizorul Felix
    Alexa revine la Teatrul Maghiar cu Pelicanul de August Strindberg. Potrivit directorului artistic Andras Visky,
    textul Pelicanul, mai puţin cunoscut, nu s-a mai montat până acum în limba
    maghiară. O lună mai târziu, regizorul francez recompensat cu două Premii Tony,
    Dominique Serrand, montează un spectacol experimental muzical, bazat pe
    recviemurile din istoria muzicii clasice. În luna mai 2016 va avea loc premiera
    mondială a piesei Galoşii, semnată de dramaturgul György Dragomán, originar
    din Târgu Mureş, şi pusă în scenă de cunoscutul regizor de film János Szász.
    Iar Mihaela Panainte va regiza un spectacol după poemul Cartea bătrânilor de
    Domokos Szilágyi, poate cel mai important poet maghiar transilvănean al anilor
    60 – 70, în opinia lui Andras Visky.


    Potrivit directorului artistic al Teatrului
    Maghiar de Stat Cluj, menirea acestei instituţii este să servească spectatorii,
    comunitatea. Andras Visky: Ocupându-mă cu partea de comunicare în
    teatru, am lucrat foarte mult pe imaginea teatrul oraşului, deci, ne-am
    îndepărtat uşor de imaginea teatrului minoritar, pentru că, într-o cultură
    globală, toţi suntem minoritari. Aceasta nu este pentru mine o expresie cu o
    încărcătură negativă, deoarece cultura însăşi, arta, literatura reprezintă un
    aspect minoritar al vieţii noastre de zi cu zi. Din punctul acesta de vedere,
    al poziţiei minoritare, eu mă simt un agent al esenţei culturii. Deci, suntem
    teatrul oraşului. Asta înseamnă că oferim fiecare spectacol cu subtitrări, deci
    numărul spectatorilor de limbă română este în creştere. Iau parte la multe
    discuţii, la diferite programe regionale şi se simte deja acest lucru, că
    teatrul a devenit teatrul oraşului, teatrul regiunii şi suntem în mod normal
    prezenţi pe scena teatrului din România. Mergem la festivalurile importante. În
    acelaşi timp, fiind membri ai Uniunii Teatrelor din Europa, noi suntem în mod
    regulat şi de la sine înţeles parte a mişcării teatrale europene. Participăm la
    multe festivaluri şi acesta este un lucru important atât pentru creatorii care
    vin să facă spectacole la noi, cât şi pentru actorii noştri. Este important
    pentru noi să facem parte din acest dialog cultural european şi universal.

  • Teatrul Ţăndărică la 70 de ani

    Teatrul Ţăndărică la 70 de ani

    Fondat în 1945 sub numele de Teatrul de Păpuşi şi Marionete Ţăndărică,
    instituţia condusă în ultimii 15 ani de Călin Mocanu – preşedinte
    UNIMA – România şi ASSITEJ România – a devenit în 2008 Teatrul de Animaţie
    Ţăndărică. În cea mai veche instituţie de gen din ţară au pus în scenă
    spectacole nume precum Radu Penciulescu, Silviu Purcărete, Cătălina Buzoianu,
    Cristian Pepino, Victor Ioan Frunză, Ion Caramitru.


    Directorul
    Călin Mocanu, despre repertoriul Teatrului Ţăndărică: Sunt managerul
    Teatrului Ţăndărică, un teatru care are 70 de ani, dar nu vorbim de bătrâneţe.
    Tocmai aceasta este una dintre calităţile acestui teatru: este permanent în pas
    cu ce se întâmplă, este contemporan cu copilul, cu adolescentul şi cu adultul.
    Noi avem spectacole pentru copii, în principal, dar şi pentru adolescenţi şi
    adulţi, cu animaţie – spectacole cum ar fi Faust, Candid, Play Shakespeare
    sau Galaxia Svejk, care sunt spectacole pentru adolescenţi şi adulţi. Şi, în
    rest, poveştile pe care le ştiţi, dar şi poveşti contemporane – jucăm textele
    lui Vişniec şi ale altor dramaturgi contemporani europeni. Cu paşi
    repezi ne despărţim de o concepţie veche, convingem publicul nostru, de toate
    vârstele, că noi facem parte din marea familie a teatrului vizual. În
    continuare, noi slujim teatrul de animaţie, teatrul vizual, teatrul cu dans cu
    păpuşă, teatrul cu cabaret cu păpuşă… Noi avem păpuşi actori, care sunt create
    de un artist plastic într-un fel anume – fiecare păpuşă este o operă artistică
    şi este mânuită de către un mare mânuitor, un mare actor. Un actor păpuşar bun
    trebuie să fie neapărat un actor bun, un cântăreţ bun, trebuie să aibă o
    experienţă de mişcare plastică, fără de care nu vă poate sugera simbolistica
    mişcării respective.



    Teatrul de
    Animaţie Ţăndărică din Bucureşti, este cel mai vechi teatru de marionete din
    ţară. Ce are în plus, ce are diferit faţă de ceilalţi fraţi mai mici? Ne spune actorul şi managerul Călin Mocanu: În afară de vârstă, faptul că din teatrul nostru s-au
    clonat foarte multe teatre în ţară – teatrul din Arad, o parte din trupa de la
    Braşov, la Teatrul Ţăndărică din secţia de marionete s-a mai
    făcut o secţie de păpuşi, s-au creat actori păpuşari cu păpuşa pe mână… În anii
    ’50, au migrat către arta de animaţie, şi acesta este un lucru foarte
    interesant, actori de la ansamblul armatei, actori din tot felul de teatre,
    care au devenit actori păpuşari. Ce-avem în plus? Teatrul Ţăndărică este o
    experienţă de creaţie colectivă, şi atunci el este o stare de spirit, este ca o
    fiinţă vie. Noi aşa înţelegem teatrul şi acest lucru ne-a călăuzit în locuri
    foarte interesante, ne-a unit foarte tare şi ne-a format să luptăm într-un mod
    foarte interesant. Gândiţi-vă, în 70 de ani, câte regimuri şi câte furtuni au
    fost în istorie, care ne-au afectat direct. Teatrul a fost atât de puternic, încât chiar a generat la un moment dat
    o mişcare europeană.



    Privit câteodată drept ruda mai mică, mai modestă a teatrului, să-i spunem,
    pentru adulţi, teatrul de păpuşi, în general, Teatrul Ţăndărică, în particular,
    a impus noi modalităţi de expresie şi a creat un spaţiu al libertăţii de
    exprimare, de rezistenţă artistică împotriva regimului comunist. Călin Mocanu: Între anii 50 şi 70 a fost creat de către toţi artiştii români,
    începând de la balerini, până la sculptori, coregrafi, actori, actori păpuşari,
    dramaturgi… ei au creat teatrul de păpuşi modern, care era foarte legat de
    mişcarea de artă plastică românească şi europeană. Toate aceste lucruri trebuie
    înţelese. Cristian Pepino spune la un moment dat foarte clar, răspicat şi fără
    niciun echivoc că teatrul de păpuşi este artă plastică în mişcare. Exact asta
    şi este. Şi atunci, în 70 de ani, coloana vertebrală a teatrului a fost tocmai
    zona plastică în care s-a mişcat. Abordarea de texte îndrăzneţe, o scenografie
    extraordinară, actori mânuitori foarte buni şi voci de actori importanţi…
    aproape toţi actorii români pe care îi numim generaţiile de aur au dat vocea
    multor păpuşi din Teatrul Ţăndărică. Aici, în anii 70, s-au născut
    Nocturnele. A fost o mişcare care susţinea experimentul, împotriva teatrului
    osificat.



    În 1990, regizorul Silviu Purcărete a montat aici cu multă plăcere, după
    cum recunoaşte, spectacolul Cenuşăreasa, despre care citim pe site-ul
    instituţiei că nu
    este o transpunere a cunoscutei poveşti a Cenuşăresei, ci o creaţie a
    regizorului Silviu Purcărete, în sensul unui comentariu totodată duios şi ironic
    al întâmplărilor cunoscute. Despre acea perioadă,
    Silviu Purcărete îşi aminteşte:
    Nu era un obicei prea grozav, dar pe atunci, pentru eficacitate,
    spectacolele se înregistrau. Era o bandă, ca la radio, cu muzicile, cu vorbele…
    Dădeai drumul la bandă şi mânuitorii veneau doar cu păpuşile. Nu mai vorbeau.
    Acesta era obiceiul de la Ţăndărică, pentru a merge uşor. Altfel, e foarte
    greu. La Constanţa, mânuitorii vorbeau. La Ţăndărică era altceva, mai ales că
    ei făceau foarte multe turnee. Deci, ţin minte că a trebuit ca, pentru acest
    spectacol, să fac o bandă în română, una în engleză, alta în spaniolă şi încă
    una în germană. Spectacolul încă e în repertoriu, se mai joacă. Mânuitorii se
    duc, săracii de ei, dar păpuşile rămân. Publicul e tot timpul un public nou…
    Totul se joacă într-un dulap. M-ar amuza să mă duc să îl văd!.

  • Rückblick auf Theaterereignisse des Jahres 2014

    Rückblick auf Theaterereignisse des Jahres 2014

    In diesem Jahr fand in Sibiu (Hermannstadt) die 21. Auflage des Internationalen Theaterfestivals statt. Im Zeitraum 6.-15. Juni fanden unter der Schirmherrschaft des Nationalen Theaters Radu Stanca“, des Bürgermeisteramtes und des Kreisrates Sibiu gut 400 Veranstaltungen statt. Alles unter dem Motto Einzigartigkeit in Vielfalt“. Zu den gro‎ßen Namen im Programmheft gehörten die Regisseure Peter Brook, Peter Stein, Lev Dodin, Pippo Delbono, aber auch Silviu Purcărete, Alexandru Dabija, Radu Afrim, Gianina Cărbunariu, oder der Dramatiker und Schauspieler Wajdi Mouawad, der insbesondere für sein Stück Verbrennungen bekannt ist, das unter dem gleichen Namen verfilmt wurde.



    Und weil von der Regisseurin und Dramatikerin Gianina Cărbunariu die Rede war, muss erwähnt werden, dass ihre Aufführung Einsamkeit“ in diesem Sommer in die offizielle Auswahl des Festivals in Avignon aufgenommen wurde. Das Stück ist eine Koproduktion des Nationaltheaters Sibiu, dem Théâtre National de la Communauté Française de Belgique, dem Odéon-Théâtre de l’Europe und Le Festival d’Avignon 2014. Darin behandelt die Autorin Themen wie Diskriminierung, Identitätsverlust und die Teilung der Gesellschaft. Cărbunarius Stück wurde während der Festivalteilnahme von einer Ausstellung des Künstlers Dan Perjovschi begleitet, der für seine visuellen Arbeiten internationale Anerkennung genie‎ßt. Bei seinen Zeichnungen möchte Perjovschi durch die Verwendung nur weniger Striche und Details mögliche Verwirrung im Verständnis vermeiden. Sein Hauptziel ist es, aktuelle Themen mit Ironie und Witz wiederzugeben.



    Ebenfalls in diesem Jahr inszenierte dieselbe Gianina Cărbunariu eine neue Theater-Doku am Bukarester Odeon-Theater. For sale“ handelt von dem massenhaften Aufkauf von Grundstücken durch Konzerne. Die Aufführung entstand im Rahmen des internationalen Projektes Hunger for trade“, ein internationales Theaternetzwerk, das die Probleme und Perspektiven des globalen Lebensmittelmarkts untersucht. Das Projekt wurde von dem Hamburger Schauspielhaus ins Leben gerufen, dazu gehören, neben Rumänien, weitere sieben Theatertruppen und Künstlerensembles aus Belgien, Brasilien, Burkina Faso, England, Indien, Südafrika und der Schweiz.



    Der Rumänische Rundfunk organisierte Mitte Juni die zweite Ausgabe des Internationalen Hörspiel-Festivals Grand Prix Nova“, unter der Schirmherrschaft ihrer Königlichen Hoheit, der Kronprinzessin Margareta von Rumänien. In diesem Jahr waren 44 Hörspiele aus 21 Ländern auf der Teilnehmerliste. Bereits seit der ersten Auflage haben sich die Organisatoren zum Ziel gesetzt, die Innovation für die Entwicklung von Hörspielen zu fördern. Dabei sollten aktuelle technische Mittel zum Hauptausdrucksmittel werden. Im Rahmen der Preisgala des Grand Prix Nova“ im Bukarester Elisabeta-Palast bot das Nationale Hörspieltheater auch drei Sonderpreise für Ausnahmerollen in den Hörspiel-Premieren der Spielzeit 2013.



    Von den zahlreichen Theaterfestivals im Herbst müssen mindestens zwei unbedingt Erwähnung finden. Das Festival des Rumänischen Theater-Verbandes UNITER feierte die bereits 24. Auflage. In diesem Jahr gehörte die Rückkehr der Kritikerin Marina Constantinescu als Künstlerische Leiterin des Festivals zu den Höhepunkten. Gleichzeitig hatte das Festival erneut eine internationale Komponente, dank der Teilnahme der Theater-Show Donka — Ein Brief an Tschechow, eine Produktion der Compagnia Finzi Pasca aus der Schweiz und des Tschechow-Festivals. Eine Premiere beim diesjährigen Nationalen Theater-Festival war die festivaleigene Aufführung der West Side Story“, die von dem Choreographen Răzvan Mazilu inszeniert wurde.



    Den Abschluss unseres Rückblicks stellt das Internationale Theater-Festival Interferenzen, das alle zwei Jahre von dem Ungarischen Staatstheater Klausenburg Ende November organisiert wird. Laut dem Festivaldirektor Gábor Tompa ist die Veranstaltung ein zu 90% internationales Festival, das keine zahlenmä‎ßigen Rekorde brechen will, sondern eher auch in Zukunft ein qualitativ solides und wertvolles Festival bleiben möchte“. Das diesjährige Thema, Geständnisse des Körpers“, brachte gro‎ße Namen des zeitgenössischen Welttheaters in die siebenbürgische Stadt: Thomas Ostermeier, Declan Donellan, Josef Nadj, Pippo Delbono, William Kentridge, Silviu Purcărete.

  • Europäische Theaterfestspiele Eurothalia in Temeswar

    Europäische Theaterfestspiele Eurothalia in Temeswar

    Die Europäischen Theaterfestspiele Eurothalia haben dieses Jahr im westrumänischen Timişoara (Temeswar) bereits zum 4. Mal stattgefunden. Das von dem Deutschen Staatstheater organisierte Festival hielt auch dieses Jahr an dem vor fünf Jahren gesetzten Ziel fest. Der Intendant des Deutschen Staatstheaters Temeswar, Lucian Vărşăndan, sagte dazu:



    Wir haben uns vorgenommen, dieses Theater und die rumänische Theaterszene an die aktuellen Tendenzen des europäischen Theaters anzuschlie‎ßen. Vor fünf Jahren setzen wir uns zum Ziel, eine Plattform des europäischen Theaters in verschiedenen Kulturräumen zu bilden. 2009, als die Festspiele ins Leben gerufen wurden, war die Initiative im rumänischen Kulturraum einzigartig und das treibt uns dazu an, an unserem Ziel entschlossen festzuhalten. Wir versuchen sowohl innovative Projekte des europäischen Theaters als auch repräsentative Aufführungen der letzten Spielzeit in Rumänien auf die Temeswarer Bühne zu bringen und gleichzeitig die zwei Projekte miteinander zu verbinden. Diese rumänische Komponente der Temeswarer Festspiele versteht sich zudem als sogenannte Showcase-Komponente oder Vorzeigeprojekt unseres Theaters. Die Initiative ergriffen wir voriges Jahr und setzen sie auch dieses Jahr erfolgreich fort. Dadurch wollen wir der aktuellen Theaterszene Rumäniens mehr Sichtbarkeit verschaffen. Besonders relevant finde ich, was die eine oder die andere Aufführung hier vor dem Temeswarer Publikum zu sagen hat.“




    Eine äu‎ßerst provokative Aufführung, die beim Eurothalia Theaterfestival 2014 auf die Bühne gebracht wurde, war Crash Course Chit Chat“ des Theaterensembles Sanja Mitrović aus Amsterdam. Die Idee, die Regie und die Choreographie gehören der Künstlerin Sanja Mitrović, die in ihrem Theaterensemble fünf Darsteller vereinte, die fünf europäische Staaten vertreten: Deutschland, Frankreich, Gro‎ßbritannien, die Niederlande und Belgien. Die Aufführung beruht zuerst auf den persönlichen Geschichten der Darsteller (Kindheit, Familie, persönliches Leben) und auf Geschichten, Klischees und Vorurteile über die fünf Völker. Mit Hilfe der Strategien des Dokumentarfilms forscht die junge Regisseurin nach der Beziehung zwischen der persönlichen und der europäischen Identität. Die französische Darstellerin Servane Ducorps spricht über die Fragen, die das Theaterensemble in der Aufführung Crash Course Chit Chat“ zu beantworten versucht:



    Kann man sich als Europäer definieren? Können wir Europäer sein? Was bedeutet überhaupt, Europäer zu sein? Was haben wir gemeinsam? Was teilen wir nicht? Meiner Ansicht nach handelt es sich darum, sich selbst zu erforschen. Am Anfang der Aufführung sind wir neugierig, uns gegenseitig zu entdecken. Je tiefer wir uns aber kennenlernen, desto mehr zerstören wir einander. Die letzte Szene der Aufführung, die ausgeprägte religiöse Merkmale hat, kann als unser letzter Versuch gedeutet werden, zusammen zu sein. Der Versuch war aber gescheitert. Meiner Ansicht nach trägt der religionsbezogene Moment eine besondere Bedeutung, es war zudem sehr wichtig, das Thema anzusprechen: Was bedeutet überhaupt, zusammen zu sein?“




    Eine der rumänischen Aufführungen, die beim Europäischen Theaterfestival Eurothalia präsentiert wurde, war Victor sau copiii la putere“ (Victor oder die Kinder an der Macht“) von Roger Vitrac, inszeniert von Silviu Purcărete auf der Bühne des Ungarischen Staatstheaters Klausenburg. Dieses Jahr wurde die Produktion mit dem Preis des Rumänischen Theaterverbands UNITER für die beste Aufführung“ ausgezeichnet. Die Schauspielerin Csilla Albert, die bei der UNITER-Gala in der Kategorie beste Nebendarstellerin“ nominiert wurde, spricht in den folgenden Minuten über die Erfahrung im Bereich des experimentellen Theaters:



    Der Text war sehr schwierig. Ich glaube, dass er verfasst wurde, um eher gelesen als inszeniert zu werden, selbst wenn es sich um einen dramatischen Text handelt. Während der Proben bekam ich den Eindruck, dass er der Arie von Mozart ähnelt, die komponiert wurde und dennoch nicht zum Singen bestimmt war. Es war ein richtiger Kampf, diesen Text sozusagen zu bändigen. Es ist eine gro‎ße Herausforderung für jeden Schauspieler, nicht zu vergessen, warum er diesen Beruf gewählt hat, und das Niveau zu erreichen, auf dem er nicht nur gewisse Rollen spielt, sondern seine Gestalten fühlt. Ich habe versucht, mein inneres Kind rauszulassen, aber nicht indem ich zeigte, wie sich ein Kind benimmt, sondern indem ich vergessen habe, dass ich 35 Jahre alt bin. Zwei Stunden lang war ich sechs Jahre alt und das fühlte sich durch Mark und Bein sehr ehrlich an. Der Regisseur Silviu Purcărete kann seine Schauspieler dazu bringen, sich in einen bestimmten Satz, eine bestimmte Szene, in eine brennende Kerze zu verlieben. Man verliert sich selbst auf der Bühne, man tut alles, weil man wei‎ß, dass es sich lohnt. Es lohnt sich, Theater zu machen.“




    Das Deutsche Staatstheater Temeswar hat drei seiner eigenen Aufführungen auf die Bühne der europäischen Festspiele gebracht. Eine davon war Tschechows Theaterstück Die Möwe“, eine äu‎ßerst überwältigende Aufführung des Regisseurs Yuri Kordonsky, mit der Darstellerin Ioana Iacob in der Rolle von Irina Nikolajewna Arkadina:



    Ich fand die Zusammenarbeit mit Yuri Kordonsky au‎ßergewöhnlich! Jeder Schauspieler muss die Erfahrung einer derartigen Zusammenarbeit erleben. Es gelingt ihm, die Darsteller zu motivieren und sie in äu‎ßerst bewegende Situationen zu bringen. Das fand ich so bezaubernd bei der Zusammenarbeit mit diesem Regisseur. Die Aufführung ist äu‎ßerst emotionsbeladen und den Text finde ich sehr gut. Wie ist Irina? Oftmals kann man sie als Zicke beschreiben und oftmals wird sie auch so dargestellt. Ich wei‎ß nicht, ob es mir gelungen ist, ihrer menschlichen Seite Ausdruck zu verleihen. Bei den Proben gab ich mein Bestes, um zu beweisen, dass sie eigentlich ein guter Mensch ist. Sie ist eine Frau, die kein einfaches Leben führte und die ständig um etwas in ihrem persönlichen Leben, in ihrer Karriere oder in der Kunst kämpfen musste. Sie hat ihr ganzes Leben der Kunst gewidmet und oftmals verlor sie daher den Kopf. Ich glaube aber, dass sie, genau wie alle Gestalten Tschechows übrigens, eine gute Seele hat.“




    Die Theaterfestspiele Eurothalia wurden mit dem Ziel organisiert, das Theater als Kunst und Institution dem Publikum näher zu bringen. In den fünf Jahren, seitdem es zum ersten Mal stattfand, gelang es dem Festival, sein Ziel zu erreichen, sagte Theaterintendant Lucian Vărşăndan:



    Ich glaube, dass jedes Festival sich an die Gemeinschaft richtet, der es gewidmet wurde. Ein solches Festival hat seinen Weg zum Temeswarer Publikum gefunden. Es ist nicht schwer, diese Tatsache festzustellen — das Publikum erwartet jedes Jahr die Festspiele mit besonderer Begeisterung und bedauert auch, dass sie nicht früher ins Leben gerufen wurden. Voriges Jahr haben wir nach der Veranstaltung die Eindrücke der Zuschauer in einem Band zusammengefasst. Ein positives Feedback bekommt man auch, wenn man die vollen Säle merkt. Die Zuschauer zeigen jedes Jahr ein immer grö‎ßeres Interesse, sie kennen, wünschen sich und erwarten die europäischen Theaterfestspiele Eurothalia in Temeswar.“

  • Premieren im Hermannstädter Nationaltheater „Radu Stanca“

    Premieren im Hermannstädter Nationaltheater „Radu Stanca“

    Es ist bereits zu einer Tradition rumänischer Nationaltheater geworden, am Anfang der Spielzeit einige der Erstaufführungen und ihrer Projekte in Vorbereitung auf die Bühne zu bringen. Das Hermannstädter Nationaltheater Radu Stanca“, Veranstalter der berühmten Internationalen Theaterfestspiele, bildet auch keine Ausnahme. In der ersten Oktoberwoche erfreuten sich sowohl das Hermannstädter Publikum als auch zahlreiche Journalisten und Theaterkritiker der ersten fünf Premieren der insgesamt 14 in der Spielzeit 2014 — 2015.



    Eröffnet wurde die Spielzeit mit der Vernissage der Kunstausstellung FOCUS TNRS: Visionen des Aufstands und der Tragödie“ der Künstler Sebastian Marcovici und Dragoş Dumitru. In der Ausstellung bebildern die jungen künstlerischen Fotografen die fünf Aufführungen, die in der ersten Oktoberwoche beim Nationaltheater im mittelrumänischen Hermannstadt dargestellt wurden. Sebastian Marcovici mit Einzelheiten:



    Wir haben drei‎ßig Fotos ausgestellt, sechs für jede Aufführung. Ausgestellt werden die Fotos auf den Plakaten unseres Kunstvereins »Focus Sibiu«. Es handelt sich um repräsentative Bilder, die dem Publikum die Möglichkeit gibt, sich einen Eindruck über die Aufführung zu machen. Meiner Ansicht nach muss man zuallererst den Sinn der Aufführung verstehen, bevor man sie fotografiert. Deshalb bleibt die Theaterfotografie mein Lieblingsgenre der Fotografie. Es ist eine gro‎ße Herausforderung für mich, mich selber sehr schnell in die Stimmung zu bringen, innerhalb einer einzigen Stunde muss ich fühlen, mir ein Bild von der Aufführung machen und letztendlich fotografieren. Die Aufführungen finde ich sehr gut, sehr visuell, farbenfroh, dynamisch, und sie bieten uns allen ausgezeichnete Bilder an.“




    Die Reihe der Erstaufführungen, die in der ersten Oktoberwoche dargestellt wurden, wurde von Marat/Sade“ des luxemburgischen Regisseurs Charles Muller eröffnet, einer Inszenierung nach dem Stück von Peter Weiss Die Verfolgung und Ermordung Jean-Paul Marats, dargestellt durch die Schauspielgruppe des Hospizes zu Charenton unter Anleitung des Herrn de Sade“. Das Drama war 1964 uraufgeführt worden. Der berühmte britische Regisseur Peter Brook hat das Stück in jenem Jahr in London und 1965 am Broadway inszeniert. 1966 wurde das Drama verfilmt. Das international erfolgreiche Theaterstück wurde 1966 mit dem US-amerikanischen Theater- und Musicalpreis Tony Award als bestes Theaterstück ausgezeichnet. Peter Brook wurde mit dem Preis für den besten Regisseur geehrt. Im Mittelpunkt des Dramas um die Französische Revolution stehen die beiden zentralen Gestalten Marat und De Sade mit ihren gegenseitigen Weltanschauungen und den damit einhergehenden Staatsentwürfen.



    In dem Hospiz zu Charenton inszeniert der Marquis de Sade zusammen mit Patienten und politischen Gefangenen eine Aufführung über die letzten Stunden im Leben von Jean-Paul Marat, einem Schriftsteller und Politiker der Französischen Revolution, der für die Radikalität seiner Auffassung bekannt wurde. Charles Muller ist der Ansicht, dass der Text immer noch aktuell sei:



    Der Dialog zwischen De Sade und Marat vertritt zwei gegenseitige Auffassungen angesichts des Sinns des Lebens. Beide müssen dabei scheitern. Heutzutage fällt es den Menschen vor dem Hintergrund der Situation in der Welt sehr schwer ein, sich das eigene Leben zu organisieren. Selbst wenn er in den sechziger Jahren des letzten Jahrhunderts entstand, ist der Text heute noch sehr aktuell. Es gibt Revolutionen in Ägypten, Tunesien, Syrien, die Situation in der Ukraine ist auch dramatisch, im Westeuropa nimmt die Arbeitslosenquote deutlich zu, genauso wie die Migrationsprobleme. Meiner Meinung nach sollte man in die Geschichte zurückblicken und verstehen, dass alle Aufstände zum Scheitern verurteilt waren. So wie die Franzosen sagen: ‚La révolution dévore ses propres enfants / Die Revolution frisst ihre eigenen Kinder‘. Es liegt in der menschlichen Natur. Ich kann verstehen, warum die französische Revolution entstanden ist, ich kann auch verstehen, dass im Oktober 1917 in Russland ein Aufstand ausbrach. Ich verstehe perfekt dass es die Menschen satt hatten und gegen ihre Regierungen aufgestanden sind, aber was danach kam, war Diktatur. Wir brauchen doch keine Diktatoren.“




    Die deutsche Abteilung des Radu-Stanca-Nationaltheaters hat das Stück Amadeus“ von Peter Shaffer in der Regie von Gavriil Pinte erstaufgeführt. Das Stück begibt sich auf die Spuren Mozarts und seines rätselhaften Todes. Gerüchten zufolge sei er vergiftet worden. Beschuldigt wird Antonio Salieri, der ursprünglich erfolgreichste Komponist am Hof des Kaisers Joseph II., bevor das Wunderkind Mozart auftaucht. Doch das Rätsel interessiert den Regisseur Gavriil Pinte weniger:



    Das ist nicht, was mich direkt interessierte, sondern dass der Künstler oftmals den politischen und wirtschaftlichen Bedingungen zum Opfer fällt. Heute wird unser Schicksal nicht von ideologischen, sondern von wirtschaftlichen Bedingungen geprägt. Mozart wurde mit dem Not, dem sozialen Elend und dem eingeschränkten geistigen Horizont derer konfrontiert, die ihn finanziell unterstützen sollten. Man kann das Thema Situation des Künstlers nicht ansprechen, ohne den sozialen und politischen Aspekt zu berücksichtigen, genauso wie man die ästhetische Hinsicht nicht weglassen kann. Mozart war seiner Zeit voraus. In diesem Stück handelt es sich eigentlich um die Situation des Künstlers, um den dramatischen Dialog zwischen dem begabten und dem niveaulosen Künstler, zwischen Mozart und Salieri. Es geht vielmehr um das Entzücken und die Qual der Schaffung bei Mozart sowie um das Elend der Mittelmä‎ßigkeit, den erschütternden Neid Salieris, in dem Theaterstück der einzige, der die Musik von Mozart völlig verstehen konnte und sie dennoch am stärkten hasste.“




    Die Reihe der Erstaufführungen beim Hermannstädter Nationaltheater wurde von von Eugène Ionescos Lektion“ in der Regie von Mihai Măniuţiu, einem äu‎ßerst sinnvollen Text über politische Manipulation, Verführung und Grausamkeiten, De ce Hecuba?“ (Warum Hekuba?“) von Matei Vişniec in der Vision der Regisseurin Anca Bradu, einer modernen Tragödie über die Königin von Troja, Hekuba, Oedipus“ des Regisseurs Silviu Purcărete, nach einem Originaldrehbuch des Regisseurs und den ursprünglichen Texten König Oedipus“ und Oedipus auf Kolonos“ von Sophokles ergänzt. Die Aufführung Oedipus“ wurde ebenfalls bei dem diesjährigen Internationalen Theaterfestival in Hermannstadt dargestellt und soll 2014 bei den Nationalen Theaterfestspielen auf die Bühne gebracht. Im April 2015 geht die Aufführung auf Tournee nach Tokyo.




    Audiobeitrag hören:




  • Das Internationale Theaterfestival in Hermannstadt

    Das Internationale Theaterfestival in Hermannstadt

    Hermannstadt in Siebenbürgen war im Zeitraum 6.-15. Juni Schauplatz des 21. Internationalen Theaterfestivals. Das diesjährige Motto lautete Einheit in Vielfalt“, zu Gast waren gut 2500 Künstler und Delegierte aus 70 Ländern. Auf dem Programm standen 381 Veranstaltungen. Darunter natürlich Theateraufführungen, sowie Tanzeinlagen, Musikkonzerte, Ausstellungen, Buchpremieren, Konferenzen — all das an konventionellen und unkoventionellen Veranstaltungsorten. Heute lassen wir einige der vielfältigen Events Revue passieren, die im Mittelpunkt der diesjährigen Auflage des prestigeträchtigen Festivals standen.



    Der Regisseur Radu Afrim wird demnächst mit zwei Inszenierungen am Hermannstädter Radu-Stanca-Theater gastieren, sowohl in der deutschen als auch in der rumänischsprachigen Abteilung. Beim Festival war er für mehrere Programmpunkte verantwortlich: eine eigene Foto-Ausstellung, ein Theaterstück und eine weitere Darbietung, die von den Veranstaltern der Rubrik Konzerte“ zugeordnet wurde. Afrim versteht es, nicht nur als Theatermacher zu beeindrucken, sondern auch durch seine Fotos au‎ßerhalb des Bühnengeschehns. Es sind Bilder vom Alltag oder Schauspieler-Porträts. Im Hermannstädter Thalia-Saal wurde Afrim gebeten, seine Ausstellung vorzustellen, die von dem Bühnenbildner Dragoş Buhagiar eingerichtet wurde.



    Es sind Aktfotos und Halbakt-Fotos von Schauspielern. Schauspieler, die sich wünschen, auch an anderen Plätzen jenseits der Bühne gesehen zu werden. Es sind jene schönen Menschen, denen ich in den Theatern begegne. Wir entspannen uns gemeinsam, zwischen zwei und sechs Uhr, zwischen zwei Proben. Wir wandern durch Wälder, manchmal gingen wir auf die gro‎ße Brăila-Insel und machten dort unsere Fotos, ans Olt-Ufer oder sonstwohin… Praktisch wär’s das schon. Es besteht keine Verbindung zu den Aufführungen. Es ist sehr einfach, Schauspieler zu fotografieren. Mann muss nicht lange auf sie hinwirken, um sie in einen bestimmten Zustand zu versetzen, um sie zu entspannen, wie es der Fall bei einem wahninnig schönen Model der Fall wäre. So ein Model hat nur das zu bieten, die Schönheit. Die Schauspieler haben offenbar eine eigene Welt, in die man hoffentlich auf den Fotos Einblicke bekommt. Es sind bekannte, junge Schauspieler, die ich noch bekannter machen möchte.“



    In der Theatersektion war Radu Afrim mit dem Stück Wenn es aufhört, zu regnen“ von Andrew Bovell vertreten, eine Inszenierung am Toma Caragiu“-Theater in Ploieşti. Der Regisseur bezeichnet es als ein viel gefassteres, reiferes Stück, das aber nicht unbedingt ein braves Thema behandelt — es ist eine moderne Tragödie, allerdings habe der Text dem Stück ein langsames Tempo aufgedrückt, das fast hypnotisierend wirke.



    Und schlie‎ßlich war Radu Afrim mit seinem Konzept Hai Iu Iu Nu Hey You You (Maria Tănase remix)“ in der Musiksektion des Festivals angemeldet. Diese Aufführung entstand im Rahmen der Jungschauspieler-Gala HOP im Schwarzmeer-Resort Costineşti im September 2013. Sie ist das Ergebnis einer kreativen Werkstatt rund um die Volksmusik-Legende Maria Tănase und dem 90. Jahrestag seit ihrer Geburt gewidmet. Die musikalische Leitung dazu übernahm Vlaicu Golcea. Als das Konzept der Darbietung unter Dach und Fach stand, hätte niemand mit dem Erfolg und den vielen Einladungen zur Teilnahme an Festivals gerechnet, sagt Radu Afrim.



    Mir liegt das Projekt, der Maria-Tănase-Remix, sehr am Herzen. Es ist ein experimentelles Stück, das überhaupt nicht auf einen kommerziellen Erfolg ausgerichtet ist. Und das ist die Rettung für unsere Show. Die freigesetzte Energie dieser jungen Theater-Absolventen. Es gibt einen Erzählfaden, eine Geschichte bis zu einem gewissen Punkt und sie ist humorvoll. Dann sind da noch die Jungs, die Kabarett-Einlagen haben. In Rumänien gibt es keine passende Bezeichnung dazu. Es ist auch kein Musical… Ich wei‎ß nicht, was es ist und es ist gut so! Es ist auch kein Konzert, weil die singende Frau nicht danach hinter die Kulissen geht. Sie treten auf, verschwinden danach wieder. Wir haben auch Maia Morgenstern in diesem Stück. Sie hat die freie Wahl, kann so oft sie will auf die Bühne zurückkehren. Ich habe bei dieser Show keine Regie geführt, ich habe das Konzept dazu verfasst und die Leute zusammengeführt. Es gibt kein Bühnenbild. Es sieht recht gut aus, ziemlich urban. Maria Tănase war ein Stadtmensch. Das Foto von Maria Tănase, das wir verwendet haben, hat einen Hollywood-Glanz, es ist keine x-beliebige Bäuerin da drauf.“



    Ein besonderer Höhepunkt des Festivals und eine Premiere stellte die Einweihung der Ausstellung Oidip — eine Fotoausstellung von Mihaela Marin“ dar. Zum ersten Mal hatte ein Gro‎ßteil des Publikums das gleichnamige Theaterstück von Silviu Purcărete am Nationaltheater in Sibiu noch nicht gesehen. Dessen Premiere sollte einige Tage nach der Ausstellungseröffnung stattfinden, wie der Theaterkritiker Octavian Saiu berichtete.



    Ich möchte Mihaela Marin vom ganzen Herzen danken, für ihre Geste, uns diskret, aber mit scharfem Beobachtungssinn in das Universum eines Theaterstücks einzuführen, das wir hier entdecken dürfen. Das dank dieser ausgestellten bildlichen Fragmente, die uns das ganze Festival über begleiten werden. Ich bin davon überzeugt, dass die Theateraufführung dank dieser Fotos eine völlig andere visuelle Dimension bekommen wird. Ich bin mir sicher, dass ich bestimmte Szenen aus»Oidip« nicht von den Fotos trennen können werde, die Mihaela in dieser Ausstellung mit uns teilt. Ich glaube, dass jedes Vorhaben von Mihaela Marin einem Bereich kulturellen und theaterkünstlerischen Gedächtnisses zuzuordnen ist, dem ich gro‎ße Bedeutung beimesse. Eines der Symbole des Internationalen Festivals in Edinburgh letztes Jahr, das ich mit nationalem Stolz dort entdeckte, war ein Foto aus der Hamlet-Inszenierung der berühmten Theatertruppe »Wooster Group« aus den USA, ein Foto, das die Unterschrift von Mihaela Marin trug.



    Eines der wichtigen Bücher, die beim 21. Theaterfestival in Sibiu ihre Premiere feierten, hei‎ßt Neue Praktiken der darstellenden Künste in Osteuropa“. Iulia Popovici ist die Autorin des Bandse, der für die Buchsammlung der diesjährigen Festival-Ausgabe veröffentlicht wurde. Es sei das überhaupt erste Buch, in dem über Mittel- und Osteuropa berichtet wird und das in diesem Teil Europas erscheint, erklärte die Autorin selbst. Darin sind 10 Essays, 10 Interviews und ein Text über die Ukraine enthalten, der auf dem Kriegsschauplatz von dem Theaterkritiker Wiktor Sobianski geschrieben wurde, erzählt Iulia Popovici.



    Das Hauptziel dieses Buchs, und ich hoffe auch sein wichtigstes Verdienst, ist es, einen möglichst konkreten Kontext zu schaffen, und das nicht nur für das hiesige Theater. Man spürt, wie die Ereignisse in den Nachbarländern im Einklang stehen mit dem, was hier passiert. Von all den Ländern der Region sind wir zum Beispiel die einzigen, die ein Theater des Realen haben, ein starkes Doku-Theater. Die Bulgaren haben in diesem Jahr ihre ersten Versuche dazu unternommen. In Ungarn wurde eine einzige Doku-Theateraufführung inszeniert, und das vor drei Jahren. In der Ukraine ist jetzt eine aufbrausende Stimmung hochgekocht, in Verbindung mit den Ereignissen auf dem Maidan, die die Dramaturgie des Realen erzeugt. Aber sonst gibt es so etwas nicht. Aber es gibt in Polen ein extrem starkes Doku-Theater und ein sehr interessantes Doku-Theater in der Slowakei. Und was uns alle näherbringt, ist diese extrem angespannte Beziehung zu den Produktionsbedingungen, zu den Finanzierungssystemen und der Alt-Neu-Dynamik vor dem Hintergrund der stark aus öffentlichen Geldern finanzierten darstellenden Künste in all diesen Regionen.“



    Kaum war das Feuerwerk zum Abschluss des Internationalen Theaterfestivals in Hermannstadt erloschen, kündigten die Veranstalter bereits die nächste Ausgabe an. Sie soll zwischen vom 12.-21. Juni 2015 stattfinden, das Programm soll Anfang des kommenden Jahres verfügbar sein. Wir bereiten eine reife Ausgabe vor, mit dem Versprechen des komplexesten Festivals für darstellende Künste, das je auf rumänischem Boden organisiert wurde. Sibiu ist der Schauplatz einer europäischen Stadt, einer Stadt, die wei‎ß, wie man die eigene Schönheit bewahrt. Und wir sind stolz darauf“, erklärte in seiner feierlichen Abschlussrede der Festivaldirektor Constantin Chiriac.



    Audiobeitrag hören:




  • Le Festival International de Théâtre de Sibiu

    Le Festival International de Théâtre de Sibiu

    « Unicité dans la diversité » a été cette année le slogan de la XXIe édition du Festival international de théâtre accueillie par la ville de Sibiu du 6 au 15 juin. 2.500 artistes et déléguées de 70 pays y ont participé. Cette édition a comporté 380 événements : spectacles de théâtre, de danse, concerts de musique, expositions, lancements de livres, conférences, déroulés dans des espaces conventionnels et non-conventionnels. Nous passons aujourd’hui en revue quelques-unes des manifestations de cette édition du prestigieux festival.



    Le réputé metteur en scène Radu Afrim a été présent à cette édition du festival avec une exposition de photos, un spectacle de théâtre et un autre spectacle classé par les organisateurs parmi les concerts. Radu Afrim a impressionné par ses photos prises hors de la scène, dont des portraits d’acteurs. L’organisateur de cette exposition a été le scénographe Dragoş Buhagiar.



    Radu Afrim nous parle de ses photos : « Ce sont des portraits d’acteurs, souvent des nus. Des acteurs qui souhaitent être vus ailleurs et pas uniquement sur scène. Ce sont de beaux êtres, que je rencontre dans les théâtres… Nous nous détendons pendant la pause entre les deux répétitions quotidiennes — de 14 à 18 heures. Nous allons ensemble nous promener dans la forêt, nous allons dans le Delta du Danube, au bord de la rivière Olt ou ailleurs. Ça n’a aucun rapport avec les spectacles. Il est très facile de prendre des acteurs en photo. On ne doit pas peiner pour les faire entrer dans un certain état ou les faire se détendre, comme on est obligé de le faire avec un modèle d’une grande beauté, mais qui ne sait rien montrer d’autre que cette beauté. Les acteurs vivent dans un monde à eux, que les photos ont réussi à surprendre, j’espère. Ce sont de jeunes acteurs déjà connus et je souhaite les faire connaître davantage. »



    Le spectacle invité au Festival « Quand la pluie s’arrêtera » signé par Andrew Bovel a été mis en scène par Radu Afrim au Théâtre Toma Caragiu” de Ploiesti. Selon Radu Afrim, c’est un spectacle beaucoup plus sage, un spectacle de la maturité sans pour autant être conforme aux normes, de par son sujet — c’est une tragédie moderne dont le texte a inspiré un rythme lent, voire hypnotique.



    Participant dans la section « Spectacles de musique » Hai Iu Iu Nu Hey You You (un remix de la célèbre chanteuse roumaine Maria Tănase)” est né, début septembre, au Gala du Jeune acteur– HOP, à Costineşti. C’est le fruit de l’atelier de création ”Maria Tănase — 1913-2013”, coordonné par le musicien Vlaicu Golcea. Le concept du spectacle appartient toujours à Radu Afrim. Au moment de sa création, personne ne s’imaginait qu’il allait être invité à tant de festivals.



    Radu Afrim : « Ce projet Maria Tănase remix est cher à mon cœur. C’est une expérience qui n’est pas du tout commerciale. C’est l’atout de notre spectacle. A cela s’ajoute l’énergie de ces jeunes, diplômés de facultés de théâtre. Le projet à un fil narratif, une histoire jusqu’à un moment donné ainsi que de l’humour. Il y a aussi les moments de cabaret interprétés par les garçons. En Roumanie, il n’y a pas de formule adéquate pour le définir : ce n’est pas un spectacle de variétés . Je ne sais pas exactement ce que c’est. Ce n’est pas un concert car il n’y a pas de personnage féminin qui chante et qui entre après dans les coulisses. Ils sortent, ils entrent. A noter aussi la présence dans le spectacle de Maia Morgenstern. C’est une représentation libre, on peut monter et quitter la scène quand on veut. Moi, je n’ai pas mis en scène ce spectacle, je l’ai seulement conçu et j’ai réuni les gens. Les décors sont absents, c’est une ambiance urbaine qui s’en détache. La photo de Maria Tănase qui apparaît dans le spectacle renvoie aux personnalités hollywoodiennes, ce n’est pas une paysanne quelconque».



    Parmi les points d’orgue du festival a figuré le vernissage de l’exposition Oidip — une exposition de photos Mihaela Marin”, sur le spectacle que Silviu Purcarete avait mis en scène au Théâtre National de Sibiu, mais que la majeure partie du public n’avait pas encore vu.



    Le critique de théâtre Octavian Saiu : «Je remercie de tout cœur Mihaela Marin pour son geste de nous avoir introduit avec une discrétion et une acuité spécifique à son esprit d’observation, dans l’univers d’un spectacle que nous découvrons à l’aide de ces images qui vont nous accompagner tout au long de la pièce et qui lui conféreront une autre dimension visuelle. Je suis persuadé que je ne pourrais pas séparer certaines scènes du spectacle Oidip de ce que Mihaela a choisi de faire partager dans cette exposition. Il y a des photos qui saisissent une nuance précise, un état d’esprit d’une certaine scène tout en donnant une image du spectacle en son ensemble. Je crois que n’importe quel geste de Mihaela Marin s’inscrit dans une zone de mémoire culturelle et de mémoire théâtrale qui est hautement importante. Une des images emblématiques du Festival International d’Edimbourg 2013 qui m’a fait ressentir une sorte de fierté nationale, a été une photo de « Hamlet » de la célèbre compagnie Wooster Group des Etats-Unis et qui était signée par Mihaela Marin. »



    Parmi les lancements de livres les plus importants de la 21e édition du FITS a été celui du volume «Nouvelles pratiques dans les arts du spectacle en Europe de l’est », paru dans la collection de livres de l’actuelle édition du Festival. Selon son éditrice, Iulia Popovici, c’est le premier livre couvrant l’Europe centrale et de l’est à paraître dans cette partie du continent. Il comprend 10 essais, 10 interviews et un texte sur l’Ukraine écrit dans des conditions de guerre par le critique de théâtre Viktor Sobiianskyi.



    Iulia Popovici : « Le principal objectif de ce livre, que j’espère être aussi son principal mérite, est celui de créer un contexte aussi concret que possible, et ce non seulement pour le théâtre de chez nous . Par exemple, parmi nos voisins, nous sommes les seuls à avoir un théâtre du réel, un théâtre documentaire solide. Chez les Bulgares, les premières tentatives en ce sens n’ont eu lieu que cette année. En Hongrie, il y a un seul spectacle documentaire, qui date d’il y a trois ans. En Ukraine, il y a une sorte d’effervescence liée aux événements Place de l’Indépendance, Maidan, et qui génère la dramaturgie du réel. En Pologne, le théâtre du réel est très solide et en Slovaquie il est très intéressant. Mais ce qui nous rassemblent tous c’est la relation extrêmement tendue avec les conditions de production, les systèmes de financement et la dynamique traditionnel –nouveau. »



    L’édition 2014 du Festival International de Théâtre de Sibiu vient de fermer ses portes mais les organisateurs ont déjà annoncé la prochaine édition, prévue du 12 au 21 juin. « On prépare une édition mûre, avec la promesse du festival des arts du spectacle le plus complexe jamais organisé en Roumanie. Sibiu est la scène spécifique d’une ville européenne, c’est une ville qui sait comment préserver sa beauté et on en est fiers », a déclaré Constantin Chiriac, directeur du Festival de Sibiu. (Trad. Alexandra Pop)

  • Das Theater „Anton Pann“ in Râmnicu Vâlcea

    Das Theater „Anton Pann“ in Râmnicu Vâlcea

    Ich glaube nicht, da‎ß es noch ein anderes Theater wie dieses in einer Ortschaft mit 200.000 Einwohnern gibt — neu, elegant, ausgestattet mit der besten modernen Technik. Ich werde auch das Internationale Theaterinstitut über diesen einmaligen glücklichen Fall informieren.“ Das sind die Worte des gro‎ßen rumänischen Schauspielers Radu Beligan über das Theater Anton Pann“ in Râmnicu Vâlcea, eine Bühne, auf der im Laufe der Jahre berühmte Regisseure wie Silviu Purcărete oder Alexandru Dabija inszeniert haben.



    Das Theater Anton Pann“ wurde in Mai 1990 als profesionelle Bühne offiziell eröffnet, aber die lokale Theatertradition ist über 100 Jahre alt. Das Volkstheater in Râmnicu Vâlcea war zwischen 1960 und 1980 eine der besten Bühnen für Laienschauspieler in Rumänien. Die Aufführungen Lăpuşneanul“ in der Regie von Dan Micu und Piaţeta“, inszeniert von Silviu Purcărete, sind als gro‎ße Ereignisse in die jüngste Geschichte dieses Theaters eingegangen. Seit mehr als einem Jahrzehnt leitet der Regisseur Adrian Roman das Theater Anton Pann“ — während dieser Zeit gelang es ihm, die Truppe zu verjüngen:



    Seit einigen Jahren bemühen wir uns, das Durchschnittsalter unserer Truppe auf das jüngste zu bringen. Ursprünglich war das Theater ‚Anton Pann‘ ein Volkstheater mit einer Truppe von Laienschauspielern. Als ich im Jahr 2000 die Leitung dieses Theaters übernahm, wollte ich eine Truppe von Profi-Schauspielern bilden. Am Anfang stellte ich mehrere junge Absolventen der Theaterschule in Craiova ein; später, das hei‎ßt vor etwa zwei Jahren, schaute ich nach Cluj und brachte eine Hälfte der Schauspielklasse des Professors Miklós Bács nach Râmnicu Vâlcea. Miklós Bács bewundere ich sehr, er ist ein fantastischer Professor und ein besonderer Mensch, der seinen Absolventen eine spezielle Geisteshaltung einflö‎ßt. Das sind nicht blo‎ß junge Schauspieler, sondern Menschen mit einer ausgezeichneten Einstellung in Bezug auf ihre Arbeit und die Bühne — das ist schon etwas Besonderes, so etwas habe ich bei anderen jungen Schauspielern, die in meinem Theater gearbeitet haben, nicht erlebt. Das war der Anfang der Geschichte — dann sind noch drei Absolventen von der Klasse der Professorin Miriam Cuibus zu uns gekommen. Insgesamt haben wir 15 Schauspieler — 5 von der alten Truppe und 10 junge Kollegen.“



    Einige Regisseure kannten bereits diese wunderbaren jungen Schauspieler von anderen Projekten. Cristi Juncu und Vlad Massaci zum Beispiel sind speziell nach Râmnicu Vâlcea gekommen, um mit dieser Truppe zu arbeiten. Adrian Roman dazu:



    Ich versuche, Regisseure, die wir schon kennen, die sich mit dem Theater ‚Anton Pann‘ angefreundet haben, hierher zu bringen. Gro‎ße Namen sind zu teuer, wir können uns nicht leisten, sie zu bezahlen. Die Regisseure, die bereits unsere Freunde sind, kommen gerne zu uns und machen uns auch ein Rabatt. Das Theater ‚Anton Pann‘ ist wirklich ein schönes Haus, wo man sehr gut arbeiten kann. Im Unterschied zu anderen Theatern, vor allem zu den Theatern in Bukarest, wohnen die Schauspieler hier, im Haus — es ist also sehr leicht, sie zusammenzubringen und mit dem gesamten Team kontinuierlich zu arbeiten, nicht nur bei der Generalprobe, wie in anderen Häusern. Im Sommer veranstalten wir auch Workshops – wir haben Unterkunftsmöglichkeiten, und es funktioniert sehr gut. Wir haben auch eine schöne Terrasse und einen exzellenten Probesaal, oben, auf dem Theatergebäude. Die Gäste, die uns besucht haben, haben versprochen, mit interessanten Projekten zurückzukommen. Wir versuchen, ein Team zu bilden, das unser Theater in eine gewisse Richtung orientieren soll.“



    Die Orientierung des Theaters Anton Pann“ bringt eine gewisse Publikumskategorie ins Theatersaal. Dazu der Intendant Adrian Roman:



    Wir zählen vor allem auf ein junges Publikum. Eine Truppe von jungen Schauspielern zieht ein junges Publikum an, das habe ich schon feststellen können. Die jungen Schauspieler besitzen die notwendige Offenheit und Mobilität. Für ein Provinztheater ist Mobilität besonders wichtig — in Kleinstädten sind die Leute nicht so beweglich, daher müssen wir ihnen entgegenkommen. Nach und nach hat unser Publikum gesehen, da‎ß wir eine gute Truppe sind, die gute Aufführungen auf die Bühne bringt. Die älteren Leute kommen eher ins Gewerkschaftshaus, wo Stücke mit bekannten Schauspielern aufgeführt werden. Langsam bilden wir aber unser eigenes Publikum. Wir haben auch eine Kindertheatertruppe, die sehr gut mit den jungen Zuschauern kommuniziert. So lernen die Kinder sehr früh den Weg ins Theater, sie verstehen, wie eine Theateraufführung funktioniert und so bilden wir unser Publikum von klein auf. Wir gewinnen sie fürs Theater.“



    Einer der Regisseure, die das Theater Anton Pann“ kennen- und liebengelernt haben, ist Cristi Juncu. In der Spielzeit 2013-2014 inszenierte Cristi Juncu eine Premiere auf der Bühne dieses Theaters — das bewegende Stück Die Belgrader Trilogie“ von Biljana Srbljanović über das Immigrantenleben in Prag, Sydney oder Los Angeles, gespielt von den 10 sehr jungen Schauspielern des Theaters. Zu dieser Truppe gehört auch Vlad Bârzanu, der 2012 die Theateruniversität in Cluj/Klausenburg absolviert hat. 2013 wurde Vlad Bârzanu bei den UNITER-Preisen in der Kategorie Nachwuchsschauspieler“ nominiert, für die Rolle des Bälgenflickers Flaut aus dem Stück Ein Sommernachtstraum“ von Shakespeare, inszeniert von Bálint Botos beim Theater Anton Pann“. In einer Zeit, in der junge Theaterschulabsolventen oft als unabhängige Schauspieler von einer Bühne zur anderen wechseln müssen, zieht Vlad Bârzanu den Status eines fest angestellten Schauspielers vor:



    Die gegenwärtige Tendenz ist, als unabhängiger Schauspieler von einem Theater zum anderen zu wechseln, aber ich fühle mich als festes Mitglied dieser Truppe besonders gut. Ich bin Teil eines Teams, das ich gut kenne — die meisten Schauspieler kannte ich schon von der Theaterschule, wir waren Kollegen. Es ist auch sehr gut, einen festen Arbeitsplatz zu haben — heutzutage gibt es sehr viele junge Schauspieler, die nach dem Abschlu‎ß keinen weiteren Weg sehen. Und da kommt auf einmal ein Theaterintendant auf einen zu und sagt: ‚Ich habe dich auf der Bühne gesehen, ich möchte dich in meine Truppe haben.‘ Was kann man dazu sagen? ‚Wow, danke, natürlich, ich bin dabei!‘ Für mich ist es perfekt so, ich habe einen sicheren Arbeitsplatz, ich bin nicht weit von Bukarest entfernt, ich kann weiter studieren und mein Magisterdiplom machen, was will ich mehr? Das traf sich wirklich gut!“



    Die Belgrader Trilogie“ präsentiert mit einem lachenden und einem weinenden Auge die Herausforderungen und die Schwierigkeiten der jungen Leute, die sich als Immigranten in einem neuen Land irgendwie durchschlagen müssen. Vlad Bârzanu spricht über die Art und Weise, wie er seine Rolle als Immigrant vorbereitet hat:



    Ich dachte nicht so viel an die Position des Immigranten — ich dachte mehr an die Beziehung zu meinem Bruder. Ich konzentrierte mich zuerst auf die Beziehung zwischen uns beiden, ich verarbeitete sie, und dann entwickelte sich auch die folgende Stufe der Beziehung zwischen Menschen, die nicht zuhause sind, die in einem fremden Land, allein, ohne Freunde, fern von ihren Lieben leben müssen… Es ist schwer, aber es ist auch schön. Als Schauspieler kann man in einer solchen Situation sehr viel erzählen. Was wollte ich mit der Rolle des Mika sagen? Das ist ein Stück aus der Erlebnis der Heimatferne und wie man damit zurecht kommt. Jeder von uns hat so etwas erlebt — fern von der Heimat leben, unsicher sein, nicht wissen, was der morgige Tag bringen wird, etwas tun, was man eigentlich nicht möchte, und all das als Existenz auf sich nehmen — eine ewige Unsicherheit und Sehnsucht nach seinen Lieben. Vielleicht habe auch ich so etwas zu spüren bekommen — ich bin in Baia Mare, im Nordwesten Rumäniens geboren und aufgewachsen, habe in Cluj/Klausenburg, in der Landesmitte, studiert, und jetzt lebe ich im Süden, in einer ganz anderen Region des Landes. Ich bin von zuhause weit entfernt, ich bin auch ein kleiner Emigrant — wenn man es so sehen will. Selbstverständlich ist meine Situation nicht so kompliziert wie die eines echten Emigranten, aber das hat meine Einbildungskraft angefeuert.“



    Erst seit dem 25. September 2009 hat das Theater Anton Pann“ ein eigenes Haus — an jenem Tag wurde das erste Theatergebäude, das als professionelles Schauspielhaus geplant, gebaut und eingerichtet wurde, in Râmnicu Vâlcea eröffnet. Das Haus hat zwei Theatersäle, ein Amphitheater im Freien, ein Probesaal, eine Terrasse und mehrere Unterkunftsräume — somit besitzt das Theater Anton Pann“ in Râmnicu Vâlcea eines der modernsten und am besten ausgestatteten Theatergebäude in Rumänien.



    Audiobeitrag hören:



  • FNT 2013 – Expo Helmut Sturmer

    FNT 2013 – Expo Helmut Sturmer

    Le coup d’envoi de la 23e édition du Festival national de théâtre a été donné le 25 octobre, à la Casa Löwendal de Bucarest, un hôtel particulier qui abrite la Fondation homonyme et dont l’architecture est caractéristique du style néo-roumain. Ce furent le vernissage de l’exposition HELMUT STÜRMER — ESPACES IMAGINAIRES et le lancement de l’album de photographie STÜRMER/SCENOGRAphies, 2e volume.



    L’exposition, ouverte jusqu’au 30 novembre, rassemble 200 créations du scénographe et peintre Helmut Stürmer — maquettes, photos, esquisses, toiles, dessins, montages vidéo. Les visiteurs seront surpris de rencontrer aussi un espace inédit — une reproduction du bureau où Helmut Stürmer travaille à Munich. Ce sont en fait des photos de son atelier munichois, des photocopies des esquisses étalées sur les murs ou « du chaos qui règne dans mon atelier », comme l’artiste se plaît à dire.



    Mettre en place une expo dans un endroit comme la Villa Löwendal est un véritable défi, avoue le scénographe Helmut Stürmer. « J’ai voulu créer un espace aux dimensions très humaines. Déjà, l’architecture de l’immeuble est très puissante ; ce n’est pas une galerie blanche qui se prête à une expo conceptuelle. J’ai donc essayé d’apprivoiser l’espace comme si c’était ma maison, où je recueille des choses que je regarde tout seul pour voir ce que j’ai fait ces dernières années. J’y suis venu il y a deux mois, j’ai regardé l’espace, j’ai pris des photos, j’ai imaginé un certain plan, mais quand on commence à monter l’exposition, les choses peuvent suivre un cours différent. J’ai investi l’espace que j’ai complètement changé, sans pour autant le détruire ; j’en ai gardé l’esprit. »



    L’exposition présente des fragments de scénographies créées pour environ 80 spectacles, dont une vingtaine ces 5 dernières années, estime l’artiste lui-même. « La partie principale de l’exposition se réfère à la période 2007 — 2013, et puis il existe aussi une partie rétrospective qui commence avec les années 1980, après mon départ de Roumanie ; malheureusement, toute ma documentation et tout le matériel d’avant 1977 ont disparu. Moi, je me suis enfui de Roumanie en emportant juste une valise. En 1977, j’ai dû tout reprendre à zéro en Allemagne. »



    Les nouvelles créations présentes dans l’exposition de la Villa Löwendal commencent avec le fameux « Faust », mis en scène par Silviu Purcărete en 2007, au Théâtre national Radu Stanca de Sibiu et finissent avec l’opéra mis en scène par le même Silviu Purcărete, cette année, en mai, au Théâtre Colon, à Buenos Aires. Le scénographe Helmut Stürmer. «Ce sont deux œuvres de Rachmaninov, « Francesca da Rimini » et « Aleko », montés dans un espace unique et unitaire qui se transforme entièrement après l’entracte. Comme la pause ne dure qu’une demi-heure et que les deux opéras sont totalement différents, il a fallu trouver une solution qui relie les deux récits — ce fut l’Enfer de Dante pour le premier et un camp de gitans pour le second. J’ai imaginé une construction complètement opaque au début, éclairée seulement d’en haut, comme si c’était une cave très profonde ; ensuite, j’ai donné de la liberté à cette construction qui est devenue une sorte de prison complètement transparente, avec des réseaux en fil métallique. C’était comme si les gitans avaient installé leur camp dans un endroit abandonné il y a 2000 ans. Et le résultat a été extraordinaire, car « Aleko » est un des plus beaux poèmes de Pouchkine — qui parle du concept de morale du monde actuel, trop enclin à condamner les individus trop vite. Cet opéra est une plaidoirie pour la générosité et l’oubli. Et il est très beau ! »



    La création du scénographe Helmut Stürmer est également très belle et très appréciée dans le monde du théâtre et du cinéma. La preuve — le nombreux public présent au vernissage de l’exposition « Helmut Stürmer — Espaces imaginaires », dont des personnages importants tels les metteurs en scène Lucian Pintilie et Radu Afrim, ou encore l’actrice et poétesse Ioana Crăciunescu. (trad.: Ileana Taroi)

  • Theaterfestspiele in Hermannstadt (FITS)

    Theaterfestspiele in Hermannstadt (FITS)

    Der letzte Vorhang ist beim 20. Internationalen Theaterfestival im siebenbürgischen Sibiu (z. dt. Hermannstadt) gefallen. Die Hermannstädter Festspiele stellen die bedeutendste internationale Fachveranstaltung dar, die Rumänien organisiert. Nach dem Internationalen Theaterfestival im britischen Edinburgh und jenem im französischen Avignon gilt das Internationale Festival im siebenbürgischen Hermannstadt als das drittgrö‎ßte Theaterfestival europaweit. Im Laufe der Zeit hat die Veranstaltung immer mehr an Beliebtheit gewonnen und gilt derzeit auch als eine der wichtigsten weltweit.



    Berühmte Theaterensembles, rumänische und ausländische Regisseure, Theaterkritiker und das begeisterte Hermannstädter Publikum sind dieses Jahr in der Europäischen Kulturhauptstadt 2007 unter dem Zeichen des Dialogs zusamengekommen, um die 20. Jubiläumsauflage zu feiern. Am Sonntag, den letzten Tag der Festspiele, haben rund 20.000 Menschen auf dem zentralen Platz der siebenbürgen Stadt der Aufführung Pedalând spre cer/Radfahrend gen Himmel“ beigewohnt. Die Inszenierung verknüpft mit Eleganz und Stil Kinobilder, Lieder und Tanzaufführungen. Mehrere belgische Schauspieler haben in einer beeindruckenden Aufführung auf Dreirädern mit Hilfe eines Krans 10 Meter über der Erde geschwebt und brachten somit das begeisterte Publikum zur höchsten Stimmung.



    Zehn Tage lang wurde das mittelrumänische Hermannstadt zu einer riesengro‎ßen Bühne, auf der rund 350 Aufführungen inszeniert wurden, die Hälfte davon feierten somit ihre Weltpremiere. Über 2.500 Künster und spezielle Gäste aus siebzig Ländern haben dieses Jahr mit ihren Autritten beim Internationalen Theaterfestival in Hermannstadt bewiesen, dass man mit Kultur die heutige wirtschaftliche und soziale Krise überwinden kann. Dutzende alternative Räume wie der zentrale Platz der Stadt (Gro‎ßer Ring), Kirchen, historische Einrichtungen, Bars waren neben den traditionellen Theatersälen auch dieses Jahr Gastgeber zahlreicher Tanz-, Theater-, Musik- oder Zirkusaufführungen. Auf dem Programm der diesjährigen Festpiele standen zudem zahlreiche Buchpremieren.



    Festival-Intendant Constantin Chiriac sagte dazu: Das diesjährige Theaterfestival hat bewiesen, dass Hermannstadt unter dem Zeichen des Dialogs steht. Hermannstadt ist eine Stadt, die dieses Jahr ihre Schönheit, ihren Stolz und ihre Fähigkeit, solche Veranstaltungen zu organisieren, erneut vor der ganzen Welt unter Beweis gestellt hat. Hermannstadt ist zeitgleich eine Stadt, die solche gro‎ßartige Projekte voranbringen kann. Danke an alle Zuschauer, die im Laufe der Zeit über sich selbst hinaugewachsen sind. Ich danke allen, die dieses Festival unterstützt und verstanden haben, dass die Investition in Kultur eine wichtige Antriebskraft unserer heutigen Gesellschaft darstellt. Die Kultur hat zudem die Fähigkeit, neben Geistigkeit auch einen wirtschaftlichen Gewinn zu bringen. Ich kann unserem Publikum versprechen, dass jedes Theaterfestival, das wir weiterhin organisieren werden, besser als das vorherige sein wird.“



    Gro‎ße Namen der internationalen Theaterszene waren bei den Hermanstädter Festpielen zu Gast. Sechs von ihnen haben die Veranstalter dieses Jahr auch einen Stern auf der jüngst eingeweihten Stars-Allee der Stadt verliehen: den Theaterregisseuren Eugenio Barba, Ariane Mnouchkine, Declan Donnellan und Silviu Purcărete, dem Theaterkritiker George Banu. Die Auszeichnung wurde au‎ßerdem der Legende des japanischen Theaters, dem Kabuki-Schauspieler Nakamura Kanzaburo XVII., post mortem verliehen.

  • Festivalul Internaţional de Teatru de la Sibiu, la final

    Festivalul Internaţional de Teatru de la Sibiu, la final

    Peste cea de-a 20-a ediţie a Festivalului Internaţional de Teatru de la Sibiu, cel mai important eveniment de profil din România, s-a tras cortina. Considerat al treilea eveniment ca amploare şi importanţă din Europa, după Edinburgh si Avignon, festivalul de la Sibiu a devenit faimos în întreaga lume. Companii de renume din domeniul artelor spectacolului, importanţi regizori români şi străini, critici şi spectatori s-au întâlnit în fosta capitală culturală europeană din 2007 sub semnul “Dialogului”, tema aleasă de organizatori pentru ediţia aniversară din 2013.



    Duminică, în ultima zi a evenimentului, aproape 20.000 de persoane au umplut până la refuz Piaţa Mare din centrul istoric al oraşului, unde a avut loc spectacolul “Pedalând spre cer”, un amestec de imagini cinematografice, cântece şi dansuri. Mai mulţi actori belgieni, pe nişte triciclete de mari dimensiuni s-au înălţat la cer, la zeci de metri deasupra solului, cu ajutorul unei macarale, pe ritmuri muzicale, spre încântarea celor prezenţi.



    Timp de zece zile, Sibiul s-a transformat într-o imensă scenă, pe care au avut loc 350 de evenimente, din care jumătate au fost premiere. Peste 2.500 de artisti si invitaţi speciali din 70 de ţări au ajuns în acest an la Sibiu, demonstrând că doar cultura poate sfida criza economică şi de valori. Au avut loc spectacole de teatru, dans, muzică sau circ, lansări de carte, în zeci de spaţii, printre care pieţe publice, biserici, situri istorice, pub-uri, dar şi clasicele săli de spectacol. Preşedintele Festivalului Internaţional de Teatru de la Sibiu, Constantin Chiriac:” Ediţia actuală a arătat că Sibiul este un dialog, un oraş care are forţa să-şi arate orgolios frumuseţea, mândria şi capacitatea de a organiza astfel de evenimente comparabile cu cele mai importante gânduri. În acelaşi timp, un oraş care are capacitatea de a duce mai departe proiecte, un oraş care are înţelepciunea de a construi precum festivalul. Mulţumesc tuturor spectatorilor care au avut în timp capacitatea de a se autodepăşi. Mulţumesc tuturor celor care au sprijinit acest festival şi care au înţeles că investiţia în cultură înseamnă un motor de dezvoltare, că, în mod cert, cultura poate să aducă, dincolo de spiritualitate, şi câştig economic. Fiţi siguri că vom încerca, aşa cum am dovedit până acum, ca fiecare ediţie să fie mai bună decât precedenta.



    Nume mari ale teatrului mondial au fost prezente la Sibiu, şase dintre acestea primind câte o stea pe proaspăt inaugurata Alee a Celebrităţilor, după modelul ”Walk of Fame” : regizorii Eugenio Barba, Ariane Mnouchkine, Declan Donnellan şi Silviu Purcărete, criticul de teatru George Banu şi legenda teatrului japonez, Nakamura Kanzaburo al XVII-lea (postmortem), actor Kabuki.

  • Gala Premiilor UNITER – ediţia a XXI-a

    Gala Premiilor UNITER – ediţia a XXI-a

    Recent, a avut loc la Iaşi, în Sala Mare a Teatrului Naţional, a XXI-a ediţie a Galei Premiilor UNITER. A fost pentru a doua oară când Gala a plecat” din Bucureşti, după ediţia din 2007, organizată la Sibiu, desemnat în acel an Capitală Culturală Europeană.



    Considerată a fi cel mai vechi şi mai frumos lăcaş de acest gen din ţară, clădirea care găzduieşte actualul Teatru Naţional a fost construită între anii 1894 şi 1896, după planurile celebrilor arhitecţi vienezi Fellner şi Helmer, care au proiectat construcţii similare în Viena, Praga, Odessa, Zurich. Intrată într-un program de reabilitare, Sala Mare a teatrului a fost reinaugurată în iunie 2012, având aceleaşi elemente arhitecturale precum cele din planurile iniţiale. Pe mijlocul sălii atârnă candelabrul cu 109 becuri din cristal de Veneţia, iar în sală un număr de 1.418 lămpi electrice iluminează alegoriile paradisiace, nimfele şi îngerii încadraţi de o structură rococo, pe plafonul pictat de Al. Goltz.




    Frumuseţea sălii l-a determinat pe preşedintele UNITER să ia decizia organizării Galei aici, susţinând, în acest context, că evenimentul ar putea veni în sprijinul candidaturii Iaşiului la titlul de Capitală Culturală Europeană în anul 2021. Dacă oraşul ar ieşi câştigător, Teatrului Naţional i-ar reveni un loc central în proiect.



    Despre această ambiţie a vorbit în cuvântul său de mulţumire şi directorul Teatrului Radu Stanca” din Sibiu şi al Festivalului Internaţional de Teatru din Sibiu, actorul Constantin Chiriac. Acesta a ridicat cel mai râvnit trofeu al Galei UNITER 2013, pentru Cel mai bun spectacol, Călătoriile lui Gulliver”, montat de Silviu Purcărete la Sibiu: Acum un număr important de ani vedeam primul spectacol aici, la Teatrul Naţional din Iaşi, ca elev al liceului-internat Costache Negruzzi”. Astăzi vin să salut în numele Sibiului, care a fost Capitală Culturală Europeană, intrarea în competiţie a Iaşiului, alături de toate celelalte oraşe care vor candida pentru 2021 pentru titlul de Capitală Culturală Europeană. Mult succes! Călătoriile lui Gulliver” au fost invitate la Edinburgh graţie marelui succes pe care l-am avut cu Faust” în 2009. Anul trecut, Silviu Purcărete a primit probabil cel mai important premiu care există în Europa, Herald Angel, la Festivalul Internaţional de la Edinburgh. Graţie acestui succes care parafează premiul din această seară, Teatrul Naţional din Sibiu va fi prezent cu un spectacol la libera alegere, pentru prima dată în istoria evenimentului, la Festivalul de la Edinburgh de anul viitor. În acelaşi timp suntem invitaţi anul viitor cu o altă creaţie la Avignon, secţiunea oficială. Suntem mândri că putem să colaborăm cu astfel de regizori!”.



    Spectacolul Două loturi”, pus în scenă de Alexandru Dabija la Teatrul Naţional Bucureşti, a fost câştigătorul a două premii UNITER: pentru Cea mai bună regie şi pentru Cea mai bună scenografie — Helmuth Stürmer. Hedda Gabler”, spectacolul montat de Andrei Şerban la Teatrul Maghiar de Stat Cluj, s-a întors acasă cu trei premii: Cea mai bună actriţă în rol principal — Imola Kezdi, Cea mai bună actriţă şi Cel mai bun actor în rol secundar — Eniko Györgyjakab, pentru Doamna Elvsted” şi Andras Hathazy, pentru Judecătorul Brack”.



    Regizorul Radu Afrim nu a câştigat pentru Cea mai bună regie, categorie la care fusese nominalizat pentru Năpasta”, montat la TNB, dar, indirect, a fost premiat prin foarte tânăra actriţă Silvia Török. Aceasta a câştigat premiul pentru Debut, pentru rolul Iris” din spectacolul Fetiţa din bolul peştelui auriu”, pus în scenă de Radu Afrim la Teatrul German de Stat Timişoara. Silvia Török, despre personajul Iris şi emoţiile primului premiu: Iris este o fetiţă de aproape 11 ani, foarte specială. Caracterul personajului s-a dezvoltat pe parcursul muncii noastre la această piesă. Este un personaj foarte special pentru mine şi datorită la Radu Afrim, care m-a ajutat să ajung la o anumită formă şi la un anumit concept despre această fetiţă, iar acum îl joc cu foarte mult drag şi dragoste. Eu cred că am avut noroc. După părerea mea, toată piesa ar fi meritat un premiu. Am fost foarte emoţionată, pentru că am fost alături de colegii mei şi a fost o responsabilitate. Cumva, i-am reprezentat şi pe ei, şi pe colegii mei de generaţie, şi pe sora mea, şi pe Radu Afrim, care au fost alături de mine la acest produs şi a fost foarte emoţionant să stau acolo sus, pe scenă şi să reprezint acest întreg foarte bogat şi greu. Responsabilitatea a fost foarte mare pentru mine din acest punct de vedere şi am fost copleşită”.



    Un alt premiu important al serii a fost pentru Cel mai bun actor în rol principal, câştigat de George Costin pentru rolul Maiorul din spectacolul Familia Tót”, regizat de Victor Ioan Frunză la Centrul Cultural Nicolae Bălcescu” Bucureşti.



    Foarte emoţionant este, de obicei, momentul Premiilor Senatului UNITER acordate pentru întreaga activitate. La categoria Actriţă, anul acesta aleasa a fost Leni Pinţea Homeag, care a adunat 45 de ani de teatru la Naţionalul craiovean şi despre care Emil Boroghină a spus în laudatio că este protagonista poate celui mai fascinant şi tulburător spectacol din teatrul românesc, Phaedra”, regizat de Silviu Purcărete. Leni Pinţea Homeag: Pentru mine, fiecare diplomă pe care am primit-o în timpul activităţii mele a fost o bucurie, dar mai ales un stimulent pentru ceea ce urma. Distincţiile mă obligau întotdeauna la mai greu şi la mai bine. Cred însă că cele mai valoroase diplome sunt atunci când după cinci, zece, cincisprezece ani lumea te recunoaşte. Iubesc acest premiu UNITER. Mă simt onorată de această distincţie. Dedic acest premiu regizorilor care au avut încredere în mine, oferindu-mi atâtea roluri provocatoare. Îl amintesc pe Silviu Purcărete, pentru că a fost cea mai lungă perioadă de colaborare cu el, pe timpul a cinci mari spectacole şi zece ani de turnee internaţionale. Dedic acest premiu teatrului, care a fost întotdeauna alături de mine atunci când nu era nimeni”.



    În seara Galei Premiilor UNITER, Senatul UNITER a mai acordat, printre altele, şi Premiul de excelenţă Teatrului Naţional Bucureşti pentru conceperea şi realizarea excepţională a Programului CARAGIALE 2012.

  • Eveniment Top – 30.03.2013

    Bâgări tu ipotisi la Curtea Constituţionalâ ali Românii şi la Ministerlu di Giustiţii



    Curtea Constituţionalâ ali Românii va s-aibâ, dit Cireşar, unâ nauâ componenţâ. Caplu a statlui, Traian Băsescu, şi doil’i udaţ a Parlamentului di Bucureşti şi-alepasirâ, tu aesti dzâli, aţei 3 reprezentanţ la CCR, a curi mandati eara ietimi s-expirâ. Institutia deveni, tu aeşţâ dit soni an’i, un actor multu importantu pi scena politicâ romaneascâ, pi timeilu a sesizărilor baia mutrinda legalitatea nâscântor acti normativi. Ama intereslu ti Curti şi, implicit, ti bâgarea pi ipotisi a membrilor aliştei criscu ş-ma multu dupu ţi instituţia arbitră, tu veara ţi tricu, alumta greau di turlii politicâ întrâ Puteari, reprezentatâ di USL, şi Opoziţia democrat-liberalâ (di dreapta), diunâoarâ cu şeflu a statlui, Traian Băsescu. Aţei trei giudicâtori di la CCR cari va şi-li’a, la vearâ, mandatili di 9 an’i suntu Daniel Morar, cari asiguripseaşti interimatlu ali ipotisi di Procuror general ali Românii şi cari, ninti, cumândisi Direcţia Nationalâ Antiaruşfeti (DNA), pripus şi numit di caplu a statlui, Valer Dorneanu şi Mona Pivniceru, doil’ii nominalizaţi şi apruchiaţ di Leghislativ. Năili bâgări tu ipotisi deadirâ cali la un “stog” di alâxeri. Premierlu Victor Ponta, co-lider ali USL (alianţâ di centru-stânga) luă, ti niham chiro, portofolilu ali Giustiţii di la Mona Pivniceru, şi ari maximum 45 di dâzili ta s-adarâ unâ nauâ pripuneari ti aestu postu. Ponta dzâsi că priorităţili a lui dit chirolu a interimatlui reprezintâ unâ reformă dealihea ali Giustiţii, bâgarea tu practico a năilor Coduri di procedurâ, ama cu ahât ma multu bâgarea tu ipotisi a şefilor a Parchetlui General şi ali Direcţii Nationali Antiaruşfeti, un lucru ţi aşteaptâ di multu. Bâgarea pi ipotisi a şefilor aşilor dauâ instituşii easti câftatâ tu aestu dit soni raportu ali Comisii Europeani dit cadrul a Mecanismului di Cooperari şi Verificari pi Giustiţii.



    95 di an’i di la unirea a zonâl’ei isturicâ romaneascâ Basarabia (tora, tu Republica Moldova, majoritar românofonâ) cu România.



    Pi 27 di Marţu, România şi Republica Moldova yurtusirâ incl’idearea a 95 di an’i di la unirea ali Basarabii (azâ tu Republica Moldova, viţina) cu România. Ministrul delegat ti român’ii di iutţido, Cristian David, luă parti, n’iercuri, la Chişinău, la manifestărli îndreapti tu vâsâlia viţinâ, cu aestâ furn’ii. Aducânda aminti di aţel chiro, ministrul Cristian David dzâsi: ”Data di 27 di Marţu easti, ti noi, tuţ român’ii di pi dauli maluri a Prutlui, un lucru di suflit, easti un momentu ţi înseamnâ “deadun”, “apruchiari”, “nodii” şi ”yinitor” şi nu digeaba aleapsim prota yineari a mea aoa ta s-hibâ ligatâ di unâ dzuuâ cari s-hibâ di hatari turlii, di suflit. Oficialu român s-andamusi cu prezidentul Nicolae Timofti şi cu premierlu tu ipotisi Vlad Filat, cari haritusi a Bucureştiului ti îndruparea cu cari agiută tu aeşţâ dit soni an’i Republica Moldova tu ma multi domenii, ama şi maxus tu proceslu di integrari europeanâ. Cristian David adusi aminti nica unâ oarâ di ligâturli privilegiati dintrâ dauli vâsâlii şi confirmă ţi va România, s-creascâ colaborarea cu Republica Moldova.



    Romania sum neauâ



    Romania, ca multi alti vâsâlii dit Europa, s-a alumtă tu aestâ stâmânâ cu un nău episod di iarnâ dealihea — multâ neauâ şi temperaturi scâdzuti — chiola Marţu easti, tu calendar, un mes di primveara.. Maca stâmâna ţi tricu, intemperiili agudirâ estul ali vâsâlii, tu aesti dzâli, giumitatea dit sud, inclusiv Bucureştiul, furâ sum cod galbin şi portocaliu di neau. Marţâ, tu capitalâ şi tu nica îndauâ giudeţi dit sud s-încl’isirâ gradiniţilii, sculiili şi liceili. Traficlu di pi sucăchi şi aţel a căil’iurilor di hier fu multu laiu, ca tu iarnâ, ama nu avum căil’iuri încl’isi icâ blocati.



    S-deadirâ Premiili Gopo cari recompenseadzâ nai ma bunili producţii di cinema romaneşţâ



    Şaptea ediţii a Premiilor Gopo şi-aleaăsi, pi 25 di Marţu, amintâtorl’ii la 19 categorii, cari recompenseadzâ nai ma bunili producţii di cinema româneşţâ dit 2012. Vedeta ali ediţii di tora fu filmul Tutâ lumea dit fumeal’ia a noastâ”, tu regia al Radu Jude, cari amintă nai ma importantili trofei: Nai ma bunlu filmu, Nai ma bunlu regizor, Nai ma bunlu actor tu un rol principal – Şerban Pavlu, ama şi premiili ti roluri secundari, dati a actriţâl’ei Mihaela Sârbu şi a actorului Gabriel Spahiu. Tutnâoarâ, aestu filmu amintă şi trofeulu ti nai ma bunlu scenariu – Radu Jude şi scriitoarea Corina Sabău, jurnalista la Radio Romania International. “Tu un loc la Palilua”, debutlu tu lungmetraj a cânâscutlui regizor di teatru Silviu Purcărete, luă premiili ti nai ma bunili costumi, decoruri, muzicâ originali, sunet, montaj şi nai ma bunâ imagini.



    România fu invitata di onoari la Salonlu a Cărţâlor di Paris



    La ediţia di estan a Salonlui di Cărţâ di Paris, unâ dit nai ma mărli manifestări internaţionali di aestâ turlii, Romania fu invitatâ di onoari. Cama di 50 di autori dit tuti genurili literari, mai multu di 1.000 di titluri tu limba românâ şi 600 tu limba francezâ furâ prezentati a publicului francez, cari vru s-cânoascâ literatura românâ. Dovada aluştui interes easti vidnearea di carti, ţi tricu di 60.000 di euro. Standul national fu vizitat di prezidentul ali Franţâ, François Hollande, cari dzâsi, cu aestâ furn’ii, că “România easti unâ mari vâsâlii francofonă, cari va multu cultura francezâ”. Prestaţia ali Românii la nai ma importantul evenimentu di pi pâzarea editorialâ dit Franţa fu niham aspartâ di refuzlu a nâscântor cânâscuţ scriitori ta s-l’ia parti la aestâ manifestare, ca semnu di protest andicra di naua politicâ a Institutlui Cultural Român.



    Armâneaşti: Cristina Mina


  • Un spectacle de Silviu Purcarete inaugure le Théâtre métropolitain de Tokyo

    Un spectacle de Silviu Purcarete inaugure le Théâtre métropolitain de Tokyo


    Une invitation spéciale mène en tournée à Tokyo un spectacle mis en scène par Silviu Purcărete en 2008 au Théâtre national « Radu Stanca » de Sibiu. Quel est le pourquoi et le comment de cette invitation ?


    Nous posons la question au comédien Constantin Chiriac, un des protagonistes du spectacle et directeur du théâtre: « Le Théâtre national Radu Stanca”en est à son 3e voyage cette année. Nous avons eu une tournée à Luxembourg et une autre à Salzbourg. Maintenant, nous partons avec un projet très important : le centre d’arts du spectacle le plus important de Tokyo, le Tokyo Metropolitan Art Centre, sera inaugurépar un spectacle du Théâtre national de Sibiu. Il s’agit de Lulu”. Ce choix appartient aux organisateurs, et nous l’avons négocié voilà 3 ans. C’est un partenariat stratégique que nous avons développé avec cette institution et avec le Festival d’automne, le plus grand festival de Japon. Nous aurons, du 27 février au 3 mars, 5 représentations avec le spectacle Lulu”, réalisé par Silviu Purcărete ».


    Le Théâtre Metropolitain de Tokyo a été ouvert par les pouvoirs publics de Tokyo en 1990 afin de promouvoir les tendances de mondialisation dans l’art et la culture. Il accueille notamment des programmes dans les domaines de la musique, du théâtre, de l’opéra et de la danse. Le bâtiment a été fermé en 2011 pour des travaux de rénovation.


    La tournée du spectacle « Lulu » à Tokyo se fait à l’invitation du dramaturge Hideki Noda, directeur artistique du Théâtre métropolitain. En plus, ce sont les premières représentations publiques de la production roumaine après l’incendie de 2011, qui a détruit les décors et les costumes. Lia Manţoc a refait tous les costumes à Sibiu, tandis que le décor a été reconstruit par une équipe de techniciens japonais, sous les indications du scénographe Helmut Stürmer, directement au Théâtre métropolitain de Tokyo. Le public prendra place dans l’amphithéâtre créé par Stürmer, sur la scène même du théâtre. Le rôle principal du spectacle « Lulu » est joué par la comédienne Ofelia Popii, gagnante en 2009 d’un prix Herald Angel au Festival d’Edimbourg, pour le rôle de Méphisto du spectacle « Faust », également monté par Silviu Purcărete et toujours à Sibiu.


    La tournée du Théâtre national « Radu Stanca » de Sibiu au Japon ne se limite pas aux représentations du spectacle « Lulu ». Constantin Chiriac, directeur de l’institution et du Festival international de Théâtre de Sibiu (FITS):«Nous lancerons un livre d’un des critiques les plus importants d’Asie, M. Eisuke Shichiji, qui est venu chaque année au Festival international de Théâtre de Sibiu et qui a accompagné plusieurs fois le Théâtre national dans ses tournées en Europe et dans le monde. Nous lançons un livre imprimé par la maison d’édition de littérature et d’art la plus prestigieuse du Japon. C’est un livre de 1200 pages qui témoigne des 19 éditions du Festival international de Théâtre de Sibiu et qui parle de l’activité du Théâtre national de Sibiu. C’est une première. Pour la première fois, un théâtre non-japonais et un festival non-japonais se voient accorder cette chance extraordinaire. En même temps, nous aurons une première du film Quelque part à Palilula”, toujours au Tokyo Metropolitan Art Centre. M Silviu Purcărete et son équipe de création lanceront un projet que nous finaliserons en 2015, en partenariat avec le Théâtre métropolitain. Ce sera une coproduction entre le Théâtre national de Sibiu, le Festival international de Théâtre et cet immense espace de théâtre, et qui sera jouée d’abord au Japon et ensuite à Sibiu, au FITS. C’est un pas naturel, car chaque année, nous avons 4-5-6 troupes de théâtre japonaise qui sont présentes à notre festival. »


    Continuant cette tradition, si on peut l’appeler ainsi, cette année, à la 20e édition du FITS, le Théâtre métropolitain de Tokyo sera présent à son tour, avec le spectacle « The Bee » (L’Abeille), écrit et mis en scène par le dramaturge Hideki Noda, qui a eu un grand succès à sa première en 2006 au Théâtre Soho de Londres.


    Les tournées du Théâtre national de Sibiu vont continuer même après le retour du Japon. Les 12 et 13 mars, il présente au festival de Lodz, en Pologne, le spectacle « Les voyages de Gulliver », mise en scène signée par le même Silviu Purcărete…

  • Le compositeur Vasile Sirli

    Le compositeur Vasile Sirli


    « J’ai été formé dans un lycée de musique de Timişoara et à l’Académie de musique de Bucarest. J’ai travaillé pendant 8 ans comme rédacteur dans une maison d’édition musicale ; c’est l’époque où j’ai le plus appris, puisque j’ai été l’éditeur de mes propres maîtres et ça m’a fait comprendre qu’un maître peut très bien se tromper, lui aussi. Ça m’a permis d’apprendre l’importance des langages musicaux — comment écrire la musique dite contemporaine, comment écrire la musique classique. Ensuite, j’ai accumulé de l’expérience en tant que producteur de musique à Electrecord, l’unique maison de disques dans la Roumanie de ces temps-là. »


    Ce que vous venez de lire est l’autoportrait de notre invité d’aujourd’hui, le compositeur Vasile Şirli, lors d’une conférence. D’origine macédonienne, Vasile Şirli est né en 1948, dans un village du comté de Timiş, dans le sud-ouest de la Roumanie. Sa mère chantait dans un chœur et écoutait beaucoup de musique à la radio. Şirli déclarait, d’ailleurs, dans une interview, qu’il avait rencontré sa chance musicale grâce à la radio, car il était fasciné par les voix, surtout celles du Chœur d’enfants de la Radio nationale où il aurait aimé chanter. La collaboration avec la Télévision nationale a représenté la première étape d’une belle carrière, qui a inclus des créations pour des productions télévisuelles, théâtrales ou cinématographiques. En 1986, Vasile Şirli quitte la Roumanie et s’établit en France où il arrive à occuper le poste de directeur musical de Disneyland Paris.


    Pourtant, c’est le théâtre et ses sujets « extraordinaires » qu’il préfère.Vasile Şirli : « Dans les spectacles de théâtre, je cherche à connaître les gens et à m’enrichir à travers la musique. Je travaille avec eux de la même façon qu’avec ceux qui font de la littérature, qui en savent tout alors que moi, je ne m’y connais pas du tout. Il me semble très important qu’un acteur, un metteur en scène, un scénographe, participent tous à un spectacle où la musique est « adoptée ». Moi, je me suis toujours vu comme quelqu’un d’«adopté » dans le théâtre ; cette « adoption » me donne la liberté de vous observer, vous, acteurs, metteurs en scène, théoriciens du théâtre et surtout spectateurs. En effet, c’est le spectateur qui m’intéresse. Souvent, quand j’assiste à un spectacle, je regarde autour de moi ; même si je ne suis pas l’auteur de la musique, je suis intéressé par la réaction du public. Par les regards, par la façon de respirer — j’ai vu des spectacles où les spectateurs avaient purement et simplement retenu leur souffle, ce qui est énorme ! Je crois que ça arrive grâce à la musique: nous entrons dans une âme sans nous en rendre compte. »


    Un lien très spécial lie le compositeur Vasile Şirli au metteur en scène Silviu Purcărete — leur première collaboration date du début des années1980, quand celui-ci avait invitéŞirli à écrire la musique d’un spectacle de marionnettes qui allait être produit à Braşov. Vasile Şirli et Silviu Purcărete ont collaboré très fréquemment, ayant formé une véritable équipe. Les deux ont travaillé ensemble y compris à « Quelque part à Palilula », le premier film réalisé par Silviu Purcărete.


    La motivation qui pousse Vasile Şirli à écrire librement c’est qu’il le fait pour « un art complètement éphémère ». « C’est ma fantaisie, c’est mon petit caprice, ce qui me rend serein et libre, avant tout face au public. », déclarait le compositeur dans une interview. (trad.: Mariana Tudose)