Tag: Samusocial

  • Les SDFs et leurs histoires

    Les SDFs et leurs histoires

    Ils sont perçus comme un groupe, bien qu’ils soient, en réalité, tout aussi individualisés que n’importe qui d’autre. Ils ont chacun leur histoire. Le sociologue Ciprian Voicilă en a choisi les plus significatives pour les présenter dans son livre : « Témoignages de la rue. 15 biographies sans domicile fixe ». Publié aux Maisons d’Edition « Martor » (Témoin) et réunissant des interviews détaillées avec 15 SDFs, ce livre est non seulement une enquête sociologique, mais aussi une invitation à l’empathie envers ses personnes. Pourtant, en tant que sociologue, l’auteur en a également tiré certaines conclusions théoriques. Ciprian Voicilă : « La première particularité que ces 15 SDFs interviewées partagent est le fait que le plus souvent leur état s’est « chronicisé », pour ainsi dire. Ils sont âgés de plus de 45 ou 50 ans, passés, pour la plupart dans la rue. Ils sont sans domicile fixe depuis 6 à 25 ans, durant lesquels beaucoup d’entre eux sont devenus dépendants de l’alcool, c’était inévitable. Autre élément commun des SDFs: ayant passé la quarantaine ou la cinquantaine, ils ont eu, dans le passé, des emplois recherchés, ils ont travaillé dans des usines et semblent être, de ce fait, des victimes collatérales de la désindustrialisation. Ils avaient été, par exemple, serruriers-mécaniciens ou fraiseurs-outilleurs, l’usine où ils travaillaient a été fermée et les autorités n’ont pas eu intérêt à entreprendre leur reconversion professionnelle, alors, peu à peu ils se sont retrouvés dans cet état déplorable. »

    Comme dans beaucoup d’autres domaines, là aussi les statistiques officielles sont vieilles et pas très révélatrices. Selon une étude réalisée en 2010 par le Samu social Roumanie, Bucarest comptait à ce moment-là quelque 5 mille SDFs. Le même service d’aide sociale a dressé une liste des causes menant des personnes à vivre dans la rue : le divorce ou le conflit avec la famille, le licenciement, l’incapacité à payer le loyer et les charges publiques, l’alcoolisme, les jeux de hasard. Nombre de SDFs adultes ont passé leur enfance dans des orphelinats, d’autres ont été victimes d’accidents suite auxquels ils n’ont plus été capables de gagner leur vie.

    Bien que certains d’entre eux réussissent à s’intégrer dans la société, beaucoup d’autres demeurent dans la rue. Ce sont les « chronicisés », comme les appelle Ciprian Voicilă : « Plus une personne vit longtemps dans la rue, plus ses chances de réinsertion socio-professionnelle diminuent. Imaginez à quoi cela ressemblerait de vivre des situations dangereuses, certes, mais de ne pas avoir de factures à payer, pas de chefs auxquels obéir et pouvoir se promener librement du matin au soir dans les rues de la capitale. Cette façon de vivre leur crée des difficultés quand ils réussissent à trouver un emploi, car ils se rapportent toujours à la période où ils n’étaient pas obligés de travailler et de rester chaque jour pendant plusieurs heures dans un espace fermé. »

    Pourtant, le Samu social compte également de nombreuses histoires heureuses, c’est-à-dire des scénarios de vie dans lesquels l’ancien SDF est réintégré dans la société. Par ailleurs, il est tout aussi vrai qu’un certain nombre d’entre eux reprennent le cycle. Pour une raison ou une autre – dépression cachée ou nostalgie de la période de liberté absolue, quand ils ne devaient obéir à personne – ils quittent l’emploi et renoncent à leur nouvelle vie. » C’est toujours par l’intermédiaire du Samu social que nous avons réussi à parler à des SDFs. M. Niculescu Călin Niculae est sexagénaire et il vit dans la rue depuis 13 ans. C’est arrivé après son divorce, suite auquel il a perdu son logement. Il nous raconte lui-même son histoire : « Je suis ingénieur métallurgiste et j’ai également suivi une formation post-universitaire en marketing-management. A chaque fois que je cherchais du travail, on me rejetait à cause de mon âge. »

    Bien qu’ayant réussi, tant bien que mal, à survivre dans la rue, une chose ennuie toujours M. Niculescu: « Les gens nous regardent avec haine, avec hostilité, car ils nous confondent avec les drogués et ils nous évitent – pas tous, c’est vrai. Ça c’est une bonne chose… Il faut faire la différence entre une personne comme moi et un jeune qui sort en état d’agitation de la bouche d’un égout, après avoir inspiré dans son sac en plastique les vapeurs hallucinogènes du produit de peinture qui lui sert de drogue. Car je dois dire que moi, je me considère encore comme une personne normale.

    Cristian, âgé de 24 ans, est arrivé à Bucarest quand il en avait 17. Son cas compte parmi les succès du Samu social. Il nous raconte son histoire : « Je suis venu à Bucarest parce que j’avais entendu dire qu’on y avait plus de chances et d’espoirs d’être embauché et d’évoluer, tant soit peu. Au début, cela n’a pas été facile, vu que j’étais seul et que je ne connaissais personne. Pendant une certaine période j’ai vécu dans la rue. C’était dur, je tâchais de m’abriter dans les escaliers des immeubles d’habitations, mais les propriétaires, craignant que je ne fasse des dégâts, me chassaient. Je ne dormais que quelques heures d’affilée.

    Grâce aux ONGs mais aussi à son désir de mener une vie décente, à présent Cristian a un emploi et un logement.SON : « Nombre de SDFs me disaient qu’il ne vaut pas la peine d’être bon aujourd’hui, qu’il vaut mieux voler aux riches. Moi, je leur disais qu’au contraire, il y a des gens riches qui voudraient vous aider, mais si on les vole, ils ne vous aideront pas, c’est logique. Ils me répondaient que j’étais naïf de vouloir être honnête. C’est par le Samu social que m’est arrivée la meilleure chose de ma vie. J’étais sans papiers, les SDFs me les avaient volés. Un ami m’a conseillé de m’adresser au Samu social. C’est par lui que j’ai appris l’existence de ce service. J’ai donc contacté le Samu social et j’ai pu avoir une carte d’identité. C’est toujours avec leur aide que j’ai obtenu mon emploi actuel, dans une ONG qui recycle du papier. Ça me plaît beaucoup. »

    Un bon début qui prouve que c’est possible. ( Trad. : Dominique)

  • Безхатченки та неймовірні історії життя

    Безхатченки та неймовірні історії життя




    Безпритульних, які є
    невід’ємною складовою міського життя, особливо в Бухаресті, решта людей або соціально інтегровані особи сприймають з жалем або зі зневагою. Вони зазвичай
    розглядаються як група, хоча, насправді, вони є одинокими людьми і
    кожен з них має власну історію життя. На цих особистих історіях зосередився соціолог Чипріан Войчіле у своїй книзі Люди вулиць: 15 біографій безхатченків, що
    вийшла у видавництві Мартор. Книга є не просто соціологічною анкетою, а результатом детальних розмов з 15-ма безпритульними і водночас,
    закликом до співчуття відносно головних
    героїв. Водночас автор книги, соціолог Чіпріан Войчіле дозволив собі зробити
    й ряд висновків.




    Чипріан Войчіле: Першим спільним знаменником
    всіх моїх респондентів є те, що більшість
    з них є Хронічними, тобто вони
    старше 45-50 років і багато з цих років вони провели на вулиці. Вони прожили на вулиці в
    середньому від 6 до 25 років. Протягом цього періоду багато хто з них став
    залежним від алкоголю, що є абсолютно природним. Ще одним спільним знаменником є те, що раніше, в комуністичну епоху вони мали хорошу роботу, працювали на різних
    фабриках та заводах, і певним чином стали жертвами процесу деіндустріалізації. Вони, наприклад, були слюсарями, підприємство було закрито, а представники влади не були зацікавлені в їх перекваліфікації, таким чином ці люди з часом стали безхатченками.




    Як і в інших випадках, офіційна статистика в цій
    сфері є неактуалізованою. Відповідно до дослідження, проведеного в 2010 році
    Службою термінової соціальної допомоги – Samusocial Romania, у Бухаресті є лише
    5 тис. безхатченків. І ця ж служба склала перелік причин, які призводять до
    бездомного життя: розлучення або сімейний конфлікт, втрата роботи, неможливість
    платити за комунальні послуги та оренду, алкоголізм, азартні ігри. Водночас
    багато дорослих безхатченків походить з дитячих будинків. Крім того, багато з
    них є жертвами нещасних випадків, в результаті яких вони опинилися в ситуації
    нездатності утримати себе.




    Хоча декому з них вдається інтегруватися в
    суспільство, більшість залишаються на вулиці. Це хронічні безхатченки, як
    називає їх Чипріан Войчіле. По мірі того, як людина все більше перебуває на
    вулиці, її шанси соціо-професійної реінтеграції зменшуються. Уявіть собі
    ситуацію, коли хоча живеш в небезпечній ситуації, маєш можливість бути вільним,
    без різних платежів, без начальників, маєш можливість весь час кружляти
    Бухарестом. І це створює труднощі для них, коли їм вдається знайти роботу,
    оскільки вони раніше не були змушені працювати в закритому просторі протягом
    декількох годин.
    Але організація Samusocial має й багато успішних
    історій, тобто сценаріїв життя, в яких колишній безхатько зумів повернутися до
    нормального життя. З іншого боку, я розумію, що є досить високий відсоток тих,
    хто повторює цикл. З тієї чи іншої причини, через приховану депресію або
    ностальгію за повною свободою, багато з них кидають роботу.




    І теж завдяки Samusocial-у нам вдалося поговорити з
    кількома бездомними людьми. Келін Нікулає Нікулеску, якому виповнилося 60
    років, живе на вулиці вже більше 13 років. Він опинився в цій ситуації після
    розлучення та втрати житла в результаті розлучення. Ось як він представився. Я
    за фахом інженер-металург, закінчив аспірантуру з управління маркетингом. Кожного
    разу, коли я шукав роботу, мені відмовляли через вік.




    Незважаючи
    на те, що йому вдалося вижити на вулиці Келін Нікулає Нікулеску все ще сильно
    засмучений. Люди дивляться на нас з ненавистю, з гнівом, тому що вони плутають
    нас з наркоманами, вони нас цураються, але не всі… і це позитивна річ … Одне,
    коли молода людина виходить з каналізаційної системи і вештається нанюхавшись
    різної хімії, і зовсім інше – нормальна людина, як я. Я все ще вважаю себе
    нормальною людиною.




    Крістіану 24 роки, він прибув до Бухареста з Тульчі коли йому було всього 17. Він має одну з найбільш успішних історій серед тих, ким піклується Samusocial. Я прийшов сюди, тому що почув, що тут є більше шансів знайти роботу та розвиватися. Спочатку було важко, я нікого не знав, деякий час прожив на
    вулиці. Було важко, я намагався прихиститися в під’їздах, але мешканці,
    боячись, що я насмічу, виганяли мене. Тож доводилось спати де і коли попало.




    Завдяки
    неурядовим асоціаціям, а також з бажання мати гідне життя, Крістіан зараз має роботу та помешкання. Багато безхатченків на вулиці казали мені, що
    сьогодні не варто бути доброю людиною, краще красти у
    багатих. Я казав, що навпаки, є багаті люди, які готові допомогти, а якщо ми будемо в них красти, то логічно, що вони більше нікому не допомагатимуть. Вони називали мене дурнем за те, що я хотів бути чесним. Завдяки Samusocial-у моє життя змінилося на краще. Хтось з безхатьків вкрав мої документи. Про Samusocial я дізнався від друга, який порадив мені звернутися до них. Я таки пішов і вони допомогли мені з документами. Через них я знайшов роботу, зараз працюю в неурядовій організації, яка займається переробкою паперу. Мені це дуже
    подобається.


  • Erwachsene Obdachlose: Buch eines Soziologen gibt ihnen ein Gesicht

    Erwachsene Obdachlose: Buch eines Soziologen gibt ihnen ein Gesicht

    In den Gro‎ßstädten gehören die Obdachlosen zum Stra‎ßenbild. Die sogenannten normalen“ oder sozial integrierten“ Bürger zeigen ihnen entweder Mitleid oder Verachtung. In der Regel werden die Obdachlosen als Gruppe betrachtet, aber in Wirklichkeit sind sie Individuen wie du und ich, Menschen mit einem persönlichen Schicksal. Und genau das wollte der Soziologe Ciprian Voicilă mit seinem Buch Die Stra‎ßenerwachsenen. 15 Obdachlosen-Biographien“ dem Publikum klarmachen. Das Buch enthält 15 Interviews mit Obdachlosen aus Bukarest und ist mehr als eine soziologische Untersuchung — es ist eine Einladung zu Empathie. Als studierter Soziologe formulierte aber der Autor auch einige theoretische Betrachtungen. Ciprian Voicilă:



    Meine Gesprächspartner haben eins gemeinsam: Die meisten von ihnen sind ‚chronische‘ Obdachlose, das hei‎ßt, dass sie etwa 45 oder 50 Jahre alt sind und den grö‎ßten Teil ihres Lebens obdachlos waren. Im Durchschnitt lebten sie zwischen 6 und 25 Jahre auf der Stra‎ße. Während dieser Zeit wurden sie alkoholsüchtig — das gehört leider oft dazu. Und noch etwas haben sie alle gemeinsam: Da sie zwischen 45 und 50 Jahre alt sind und im kommunistischen Rumänien gute Arbeitsstellen in verschiedenen Fabriken oder staatlichen Unternehmen hatten, erweisen sich die heutigen Obdachlosen, die ‚Stra‎ßenerwachsenen‘, als kollaterale Opfer der Entindustrialisierung in der postkommunistischen Zeit. Einige von ihnen waren qualifizierte Facharbeiter, Maschinenschlosser oder Zerspannungsmechaniker, aber das Staatsunternehmen, wo sie angestellt waren, musste geschlossen werden, die Behörden hatten kein Interesse daran, ihnen eine Umschulung anzubieten, sie wurden arbeitslos, mittellos, und schlie‎ßlich obdachlos.“




    Wie auch in anderen Bereichen sind die offiziellen Statistiken über Obdachlosigkeit in Rumänien alt und nicht vielsagend. Gemä‎ß einer Untersuchung, die 2010 von dem Mobildienst für Soziale Notfälle (Samusocial) Rumänien durchgeführt wurde, lebten zu jenem Zeitpunkt nur in Bukarest 5.000 Obdachlose. Samusocial erstellte auch eine Liste mit den Ursachen, die dazu geführt hatten, dass die Betroffenen auf der Stra‎ße landeten: Scheidung, Konflikte in der Familie, Entlassung, Arbeitslosigkeit, keine Mittel, um die Miete zu bezahlen, Alkoholismus, Gewinnspielsucht. Au‎ßerdem sind viele Stra‎ßenerwachsene“ ehemalige Heimkinder, die keinen Anschluss in der Gesellschaft finden konnten. Und viele andere wurden Opfer von Unfällen und konnten nicht mehr arbeiten, um ihren Lebensunterhalt zu bestreiten.



    Es gibt auch Fälle von sozialer Reintegration, aber viele Obdachlose bleiben einfach auf der Stra‎ße. Das sind die chronischen“ Fälle von Obdachlosen, die in einen Teufelskreis geraten. Ciprian Voicilă:



    Je länger ein Obdachloser auf der Stra‎ße lebt, desto niedriger werden seine Chancen auf eine soziale und professionelle Reintegration. Der Alltag eines Obdachlosen ist geprägt von zahlreichen Anfeindungen und Gefahren, Armut und dem täglichen Kampf ums Überleben. Andererseits fühlt sich ein Obdachloser sehr oft frei, er kann überallhin wandern, er muss keine Rechnungen bezahlen und er hat keinen Chef. Wenn ein Obdachloser eines Tages einen Job findet, fällt es ihm schwer, in einem geschlossenen Raum mehrere Stunden am Tag diszipliniert zu arbeiten — er denkt immer wieder an die Zeit, als er alles tun und lassen konnte, wie er es wollte. Es gibt sicherlich auch Erfolgsgeschichten bei Samusocial, wenn ehemalige Obdachlose sich wieder in die Gesellschaft integriert haben. Die Prozentzahl derer, die in einen Teufelskreis der wiederholten Obdachlosigkeit geraten, ist aber leider höher. Aus irgendeinem Grund, wegen versteckter Depressionen oder aus Nostalgie nach der absoluten Freiheit, als sie sich niemandem unterordnen mussten, geben viele von ihnen auf und kommen nicht mehr zur Arbeit.“




    Mit Hilfe der Organisation Samusocial konnten wir uns auch mit einigen Obdachlosen unterhalten. Călin Niculae Niculescu ist etwa 60 Jahre alt; seit mehr als 13 Jahren lebt er auf der Stra‎ße. Nach der Scheidung hat er seine Wohnung verloren — von da an ging alles bergab. So stellt er sich selbst vor:



    Von Beruf bin ich Metall-Ingenieur, und ich machte auch eine Weiterbildung im Bereich Marketing-Management. Immer wenn ich mich um eine Stelle bewarb, sagte man mir, ich wäre zu alt.“



    Călin Niculae Niculescu hat es irgendwie geschafft, jahrelang auf der Stra‎ße zu überleben. Etwas verbittert ihn aber sehr:



    Die meisten Leute hassen uns, weil sie uns für Drogensüchtige halten. Viele gehen uns aus dem Weg, aber doch nicht alle. Das ist schon etwas Positives… Es ist wirklich nicht dasselbe, wenn ein hektischer Junge, ein Schnüffelsüchtiger, aus einem Kanal herauskommt, und wenn ich, ein normaler Mann, Ihnen entgegenkomme… Ich halte mich noch für einen normalen Menschen.“




    Cristian ist 24 Jahre alt. Mit 17 Jahren kam er aus Tulcea (im Osten Rumäniens) nach Bukarest und lebte auf der Stra‎ße. Mit Hilfe von Samusocial schaffte er die Reintegration in die Gesellschaft:



    Ich kam nach Bukarest, weil ich gehört hatte, in der Hauptstadt gäbe es mehr Chancen auf eine gute Arbeit, auf eine positive Entwicklung. Am Anfang war es sehr schwer, ich war ganz allein und kannte niemanden in Bukarest. Eine Zeit lang lebte ich auf der Stra‎ße, ich versuchte in den Treppenhäusern der Wohnblocks zu schlafen, aber die Bewohner jagten mich davon, weil sie Angst hatten, ich würde das Treppenhaus schmutzig machen. Ich konnte nie eine ganze Nacht irgendwo schlafen — ich schlief eine Stunde da, zwei Stunden dort…“




    Dank der NGOs, die ihm geholfen haben, aber auch weil er den festen Wunsch hatte, ein geregeltes Leben zu führen, hat Cristian jetzt einen Arbeitsplatz und eine Wohnung:



    Viele Obdachlose sagten mir, es würde sich nicht lohnen, ein guter, ehrlicher Mensch zu sein, sie sagten, es sei besser, wenn wir von den Reichen stehlen würden. Aber ich antwortete ihnen, dass es auch reiche Leute gibt, die den Obdachlosen helfen wollen, aber wenn wir diese Menschen beklauen, werden sie uns logischerweise nicht mehr helfen. Die anderen Obdachlosen hielten mich für dumm, weil ich ehrlich sein wollte. Samusocial war das Beste, was mir passieren konnte. Ich hatte keinen Ausweis mehr, meine Obdachlosenkollegen hatten mir alle Papiere geklaut. Ein Freund erzählte mir von Samusocial und ermunterte mich, hinzugehen. Die Leute von Samusocial haben mir geholfen, neue Papiere zu bekommen, sie haben mir auch den Arbeitsplatz beschafft, wo ich jetzt angestellt bin — bei einer NGO, die sich mit Papier-Recycling beschäftigt. Mir gefällt diese Arbeit sehr gut.“




    Eine Samusocial-Erfolgsgeschichte — ein positiver Anfang, der hoffentlich zu einem neuen Leben wird.

  • Adulţii străzii şi poveştile lor

    Adulţii străzii şi poveştile lor

    Prezenţe des întâlnite în spaţiul citadin, mai ales cel bucureştean, oamenii străzii sunt, adesea, trataţi de oamenii aşa-zis normali sau integraţi social fie cu milă, fie cu dispreţ. De obicei, sunt luaţi în considerare ca un grup, deşi, în realitate, ei sunt la fel de bine individualizaţi ca orice altă persoană. Pe aceste poveşti individuale de viaţă s-a axat sociologul Ciprian Voicilă în cartea sa apărută la editura Martor Maturii străzii. 15 biografii fără domiciliu. Compusă din interviuri detaliate cu 15 oamenii ai străzii, cartea e şi o invitaţie la empatie faţă de protagoniştii ei, nu doar o anchetă sociologică. Cu toate acestea, sociolog fiind, autorul a tras şi nişte concluzii teoretice. Ciprian Voicilă: Prima notă comună a celor intevievaţi de mine este faptul că majoritatea sunt cronicizaţi, adică au peste 45-50 de ani şi dintre aceştia, mulţi au fost petrecuţi în stradă. Au stat în stradă, în medie, între 6 şi 25 de ani. În toată această perioadă, mulţi dintre ei au devenit dependenţi de alcool, lucru absolut firesc. O altă notă comună: fiind trecuţi de 45-50 de ani şi având în trecut slujbe bine cotate în perioada comunistă ca angajaţi în diverse fabrici, ei apar cumva ca victime-colaterale ale procesului de dezindustrializare. Dacă aveau calificare de lăcătuş-mecanic sau prelucrător prin aşchiere, s-a închis întreprinderea, autorităţile n-au fost interesate să-i reşcolarizeze şi, în timp, au ajuns în poziţia ingrată a oamenilor străzii.



    Ca şi alte privinţe, statisticile oficiale sunt şi în acest caz vechi şi neconcludente. Conform unui studiu din 2010 al Serviciul de Ajutor Mobil de Urgenţă Socială (Samusocial România), doar în Bucureşti erau cam 5.000 de persoane fără adăpost. Şi tot Samusocial a întocmit o listă a cauzelor care duc la locuirea în stradă: divorţul sau conflictul cu familia, disponibilizarea, imposibilitatea plăţii întreţinerii şi a chiriei, alcoolismul, jocurile de noroc, dar şi faptul că unii dintre maturii străzii provin din casele de copii. În plus, mulţi dintre ei au fost victimele unor accidente în urma cărora nu au mai putut să se întreţină.


    Deşi unii din ei reuşesc să se reintegreze în societate, mulţi alţii rămân pe stradă. Aceştia sunt cei cronicizaţi cum îi numeşte Ciprian Voicilă: Pe măsură ce un om locuieşte mai mult în stradă, şansele lui de reinserţie socio-profesională scad. Imaginaţi-vă cum este, deşi trăieşti în situaţii periculoase, să fii liber fără facturi de plătit şi fără şefi şi având la dispoziţie tot spaţiul bucureştean pe unde să te plimbi toată ziua. Iar acest fapt le creează dificultăţi, când reuşesc să-şi găsească un job, căci ei au ca reper perioada în care nu erau forţaţi să lucreze şi să stea într-un spaţiu închis câteva ore. Dar organizaţia Samusocial are şi multe poveşti de succes, adică scenarii de viaţă în care fostul om al străzii a fost recuperat. Pe de altă parte, am înţeles că există un procent destul de mare al celor care repetă ciclul. Dintr-un motiv sau altul, din cauza unor depresii ascunse sau a nostalgiei pentru perioada de libertate absolută când nu trebuiau să se subordoneze în niciun fel altuia, mulţi dintre ei renunţă şi nu se mai prezintă la serviciu.



    Tot graţie asociaţiei Samusocial, am reuşit şi noi să vorbim cu unele persoane fără adăpost. Domnul Niculescu Călin Niculae are în jur de 60 de ani şi locuieşte de peste 13 ani în stradă. A ajuns acolo în urma divorţului şi a pierderii locuinţei în urma divorţului. Iată cum se prezintă chiar el-însuşi: Sunt inginer metalurg de profesie, am urmat şi cursuri post-universitare de marketing-management. De fiecare dată când îmi căutam de lucru, se împiedicau de vârsta mea.



    Deşi, cum-necum, a reuşit să supravieţuiască pe stradă, domnul Niculescu are, în continuare, o mare supărare: Oamenii ne privesc cu ură, cu duşmănie pentru că ne confundă cu drogaţii şi se feresc de noi, dar nu toţi. Ăsta e un lucru pozitiv… Una e un tânăr care iese din canal agitat după cât a tras din pungă şi alta e un om normal ca mine. Eu, încă, mă consider un om normal.



    Cristian, acum în vârstă de 24 de ani, ajuns în Bucureşti de la Tulcea la 17 ani, are una din poveştile de succes al celor de la Samusocial: Am venit pentru că am auzit că aici sunt mai multe şanse şi speranţe de a te angaja şi de a evolua cât de cât. La început, a fost greu, având în vedere că eram singur, nu cunoaştem pe nimeni. Am locuit şi o perioadă pe stradă. A fost greu, încercam să mă adăpostesc în scările de bloc, dar proprietarii, temându-se că o să devastez scara blocului, mă goneau. Deci dormeam în reprize.



    Datorită asociaţiilor non-guvernamentale, dar şi datorită dorinţei sale de a avea un trai decent, Cristian are acum o slujbă şi o locuinţă: Foarte mulţi oameni de pe stradă îmi spuneau că nu merită să mai fiu bun în ziua de azi, că e mai bine să furăm de la bogaţi. Eu le ziceam că dimpotrivă există oameni bogaţi care ar vrea să te ajute, dar, dacă furăm de la ei, e logic că nu te vor mai ajuta. Îmi răspundeau că sunt un fraier pentru că vreau să fiu corect. Prin Samusocial mi s-a întâmplat cel mai bun lucru din viaţa mea. Rămâsesem fără acte care-mi fuseseră furate de oamenii străzii. De Samusocial am auzit printr-un prieten care m-a sfătuit să mă duc la ei. M-am dus şi aşa am făcut rost de acte. Tot prin ei m-am angajat la slujba unde lucrez acum, într-un ONG axat pe reciclarea hârtiei. Îmi place foarte mult.



    E un început care să sperăm că se va transforma în ceva permanent.

  • Verein Samusocial hilft Obdachlosen über den Winter

    Verein Samusocial hilft Obdachlosen über den Winter

    Die eisigen Temperaturen und der Schnee sind im Winter die grö‎ßten Feinde der Obdachlosen, die ohnehin ein schweres Leben auf der Stra‎ße führen. Mehrere Nichtregierungsorganisationen helfen diesen in Bukarest. Sabina Nicolae ist Vorsitzende der Organisation Samusocial und berichtet:



    Insbesondere im Winter verteilen wir Schlafsäcke, Winterschuhe, Handschuhe, Mützen sowie warme Suppen und Tee. Dazu bieten wir unsere üblichen Dienstleistungen im sozialen, medizinischen, psychologischen Bereich an. Wir helfen ihnen, sich auch beruflich wieder zu integrieren. Im Winter wie auch im Sommer versuchen wir, für sie eine Unterkunft zu finden. Gesundheitlich sind die Frostbeulen ein Problem. Diejenigen, die sich weigern, Übernachtungsstätten aufzusuchen, haben darunter zu leiden. Wir versuchen ihnen zusätzliche Lebensmittel zu verteilen. Zudem helfen unsere Mitbürgerinnen und Mitbürger mit, indem sie ihnen insbesondere Nahrung schenken.“




    Den Obdachlosen wird geholfen, neue Papiere zu bekommen, weil viele von ihnen keine mehr haben. Und sie werden auch ermutigt, sich selbst zu helfen, nachdem ein Arbeitsplatz vermittelt wird. Cristian war einer der Nutznie‎ßer. Er ist 24 Jahre alt und kam mit 18 Jahren von Tulcea nach Bukarest, auf der Suche nach einem besseren Leben. Er hatte aber keine Verwandte oder Bekannte in der Hauptstadt und hat zuerst die harte Seite der Stadt kennen gelernt. Cristian berichtet:



    Die Hälfte der insgesamt sechs in Bukarest verbrachten Jahre habe ich auf der Stra‎ße verbracht. Im Winter ist es auf der Stra‎ße sehr schwer. Auch jetzt denke ich an diejenigen, die auf der Stra‎ße leben müssen. Manche wollen nicht, andere können nicht arbeiten. Wo finden sie Schutz? Ich habe diese Erfahrung gemacht, den Winter auf der Stra‎ße zu verbringen. Am Abend spürst du es nicht, aber nachts, nach Mitternacht, wenn sich der Frost zuspitzt… dann ist es schwer. Ernähren konnte ich mich ziemlich gut, denn ich arbeitete ab und zu mal als Tagelöhner und bekam etwas zu essen.“




    Seit Ende 2015, Anfang 2016 geht es ihm besser. Mit Hilfe von Samusocial hat er es geschafft neue Papiere — Personalausweis und Geburtsurkunde — zu bekommen. Andere Obdachlose hatten sie von ihm gestohlen. Samusocial hat ihm auch geholfen, einen Arbeitsplatz zu finden. Cristian berichtet weiter:



    Ich arbeite für eine Umweltschutz-Organisation. Mein Bereich ist die Papier-Wiederverwertung. Mir gefällt, wie sie das Papier auf Fahrrädern transportieren. Am Anfang zögerte ich ein bisschen, jetzt, nach zwei Monaten, macht es mir viel Spa‎ß, Fahrrad zu fahren. Ich wohne jetzt in einer Wohnung, die ebenfalls einer Nichtregierungsorganisation gehört. Ich zahle eine niedrige Miete, die aber langsam steigt. Die Menschen müssen verstehen, dass die arbeiten müssen, um für sich selbst sorgen zu können, das ist die Idee.“




    Nicht alle Obdachlosen-Geschichten haben aber ein glückliches Ende. Călin Niculaie Niculescu ist 59 Jahre alt und lebt seit 13 Jahren auf der Stra‎ße. Infolge der Scheidung hat er die Wohnung verloren. Dann hat er ohne Erfolg sein Glück in Deutschland versucht. Anschlie‎ßend erkrankte er an Tuberkulose. Er ist Metall-Ingenieur, wegen des Alters hatte er aber Probleme, einen Job zu finden. Wie hat er es aber so lange Zeit auf der Stra‎ße ausgehalten?



    Wie ich eben nur konnte… In meiner Jugend habe ich Alpinismus betrieben, ich nahm an unterschiedlichen Winter-Camps teil, da habe ich gelernt, unter allen möglichen Bedingungen zu überleben. Ich habe in Parks geschlafen, in einer verlassenen Kapelle, ich fuhr mit dem Zug nach Videle und schlief nachts im Zug. Ich habe in Friedhöfen gebettelt. Seit November 2015 lebe ich in einem Obdachlosen-Heim. Wenn du dort bleibst, gibt es drei Mahlzeiten pro Tag. Es gibt warmes Wasser, Heizung… Es ist gut.“




    Dieser Winter hat, neben den üblichen Problemen, auch einen zeitweiligen Job für Herrn Niculescu mit sich gebracht. Dieser passte auch gut zu seinem Bart:



    Ich hatte es nicht erwartet, ein Angebot zu bekommen. Es waren sogar mehrere. Ich konnte also wählen. Es war eine tolle Erfahrung. Ich habe den Weihnachtsmann gespielt. Ich habe auch für Coca-Cola gearbeitet. Ich habe keinen Internet-Zugang, Samusocial kann mir aber helfen.“




    Manche Obdachlose haben aber nicht mehr die Kraft, etwas in ihrem Leben zu ändern. Die Sozialhelferin Alina Mirea von Samusocial erklärt den psychologischen Mechanismus:



    Die meisten haben eine Geschichte voller Traumen, stammen aus Familien, die sie missbraucht haben. Wenn sie auf der Stra‎ße landen, wird es für sie noch schwieriger, ihre Lage zu bewältigen. Aber mit Geduld und mit Hilfe der Psychologen, Ärzte und Sozialhelfer kann die Lage ein bisschen verbessert werden. Auch wenn wir die Welt nicht ändern, können wir das Leben dieser Menschen besser machen. Manche überzeugen wir, zumindest zeitweilig, die Stra‎ße aufzugeben, wir zeigen ihnen, dass das Leben auch anders ausschauen kann, wenn sie sich bemühen. Andere freuen sich, dass sie Essen bekommen und sich waschen können.“




    Ab und zu mal passiert es, dass Obdachlose nicht ins Heim wollen oder das Heim verlassen. Nichtdestotrotz geben die Sozialhelfer nicht auf und versuchen weiter, diesen Menschen zu helfen, damit diese die Kraft finden, ihr Leben zu ändern.

  • Rough sleeping through Bucharest’s winters

    Rough sleeping through Bucharest’s winters

    Sub-zero temperatures in winter, the blizzard and snow have always been serious issues for homeless people in Bucharest. Several NGOs, including Bucharest-based Samusocial, have consistently come to the support of these rough sleepers irrespective of the season. Here is Sabina Nicolae, executive director of the Samusocial Association with more on the issue.



    In winter we provide them with sleeping bags, boots, gloves, hats as well as hot meals, such as soup and tea. We provide these people with social, medical and psychological assistance as well as professional retraining courses all throughout the year. We also try to find dwelling places for them or shelters. Frostbites are a common health issue among them in winter, mainly affecting those who refuse to go to shelters. We have been trying to bring more food for these people of late and there are also citizens who feed them.”



    Homeless people have been offered support to get new ID cards, since many no longer have such documents; they are encouraged to help themselves after having been offered a job. Cristian is one of these people. He’s 24 years old and came in Bucharest from Tulcea, a city in eastern Romania. As he had no relatives to help him out in Bucharest, Cristian had no alternative but hit the streets.



    “I’ve lived in Bucharest for the past 6 years, and have been rough-sleeping almost half this time. Winter is the most difficult time for the homeless. I keep thinking about those who are living on the streets now, either at their own will or because they don’t have an alternative. I had the experience of sleeping in the streets with only a blanket to wrap myself into. The cold becomes almost unbearable after midnight. I wasn’t starving during the day because I was offered temporary jobs by people and they fed me quite well.”



    Things started to improve for Cristian in late 2015, after Samusocial helped him get ID documents and a job.



    “I’ve got a job at an environmental protection agency; I am currently working in its paper-recycling department. I like the way they carry recycled paper, on cargo bikes. At first I didn’t see myself riding a bike, but after a while I got used to it and started to like the job. Now I live in an apartment, which also belongs to an NGO. I pay a small rent now, but the rent is rising gradually though. Fact is that people have to understand that they must work to support themselves.”



    But not all these stories involving homeless people have a happy ending. Calin Niculescu is 59 and has been homeless for the past 13 years. He lost his home after the divorce and subsequently tried to get a job in Germany. At present he is suffering from tuberculosis and although he is a metallurgical engineer, his age has prevented him from getting hired. But what’s it like to live on the streets of Bucharest? Here is Calin Niculescu.



    “I used to go mountaineering while I was young and learned how to survive in any conditions. I’ve been rough-sleeping in parks and even in a disaffected chapel. Sometimes I would commute between Bucharest and Videle and slept in the train carriages at night. Other times I would bef for food and money in cemeteries around Bucharest. Since November 2015 I have been living in a shelter for the homeless, which provides three meals a day. It has hot running water and it’s heated…It’s good…”



    This winter Calin Niculescu has been offered a job.



    “I didn’t expect to get an offer and instead I got a couple. It was a nice experience. I was hired to be Santa Claus for children. I was even hired by Coca Cola. I still have the equipment given by Samusocial, but I don’t have access to the Internet and the guys there can help me.”



    Overwhelmed by the situation they have found themselves in, weary and complacent, some of the homeless now lack the will and strength to change anything in their lives. Here is social worker Alina Mirea with more on these people’s mindset.



    “Most of them have a history of trauma and abuse as children in dysfunctional families. After hitting the streets they are very unlikely to improve their predicament. However, with patience, social and medical assistance we can improve the situation of these people. We cannot change the world, but as far as these people are concerned, there are a few things we can do. The fact is these people accept this assistance in various degrees, they take as much as they want. We have managed in some cases to take people off the streets and prove to them that life can be different. Others are happy they can have something to eat or could take a shower. They can change their condition to the extent they want.”



    That’s why homeless people often refuse to enter or leave a shelter. However, social workers keep on encouraging these people to make the change they need in their lives. (Translated by D. Bilt)

  • Viaţa pe stradă, iarna

    Viaţa pe stradă, iarna

    Temperaturile scăzute
    din timpul iernii, gerul şi viscolul, în general greu de suportat, pun probleme
    suplimentare oamenilor fără adăpost, şi aşa destul de încercaţi. Asociaţii
    non-guvernamentale, precum Samusocial din Bucureşti, îi ajută în fiecare anotimp,
    evident în funcţie de condiţiile meteorologice.
    Sabina Nicolae, director executiv al Asociaţiei Samusocial: În mod deosebit, iarna împărţim
    sacii de dormit, bocancii, mănuşile, căciulile, supele şi ceaiurile calde.
    Altfel, le oferim serviciile noastre obişnuite de asistenţă socială, medicală,
    psihologică, de reinserţie profesională pe tot parcursul anului. Iarna, ca şi
    vara, încercăm să le găsim locuri de cazare sau adăposturi unde pot rămâne. În
    legătură cu sănătatea, problemele specifice sunt degerăturile. Celor care
    refuză să meargă în adăposturi li se întâmplă acest lucru. Din punctul de
    vedere al hranei, încercăm să le suplimentăm cantitatea de hrană. În plus,
    concetăţenii noştri îi ajută pe oamenii străzi, în special, dăruindu-le de
    mâncare.



    În plus, oamenii străzii sunt sprijiniţi să-şi facă
    noi acte de identitate, căci mulţi nu mai au aşa ceva, şi, mai ales, sunt
    încurajaţi să se ajute singuri după ce li se găseşte o slujbă. Cristian a fost
    unul dintre beneficiari. Are 24 de ani, a venit din Tulcea în Bucureşti la 18
    ani, în căutarea unor oportunităţi mai bune. Neavând însă rude sau cunoştinţe
    în capitală, mai întâi s-a ciocnit de latura dură a oraşului. Cristian: Până în prezent aş putea spune că jumătate
    din cei şase ani petrecuţi în Bucureşti am trăit pe stradă. Iarna e foarte greu
    pe stradă. Chiar şi acum mă gândesc la cei rămaşi pe stradă, fie pentru nu vor
    sau nu pot să muncească. Oare unde se adăpostesc? Am trăit şi experienţa de a
    trăi iarna pe stradă, doar învelit cu ceva. Seara nu-l prea simţi, dar noaptea,
    după ora 12, când se înteţeşte atunci… E foarte greu. De hrănit, reuşeam să
    mă hrănesc destul de bine. Nu duceam lipsă de mâncare, căci mai lucram cu ziua
    pe la unul şi pe la altul care-mi dădeau de mâncare.



    De la sfârşitul lui 2015 şi începutul anului 2016,
    lucrurile au început să meargă mai bine. Tot prin Samusocial, a reuşit să-şi
    refacă buletinul – care-i fusese furat de alţi oameni ai străzii -,
    certificatul de naştere şi tot prin ei s-a angajat. Cristian: Lucrez la o asociaţie de protecţie a mediului. Sunt axat pe partea de
    reciclare a hârtiei. Îmi place modul lor de a transporta hârtia pe
    cargo-biciclete. La început, nu mă vedeam dând la pedale, dar acum, după două
    luni, îmi place foarte mult. Acum locuiesc într-un apartament care aparţine tot
    unei ONG. Plătesc o chirie mică, dar care creşte treptat. Ideea e ca oamenii să
    înţeleagă că trebuie să muncească pentru a se întreţine.



    Nu
    toate poveştile persoanelor fără adăpost au finalul fericit din acest caz.
    Călin Niculaie Niculescu are 59 de ani şi de 13 ani locuieşte pe stradă. Atunci
    în urma divorţului şi-a pierdut casa. A încercat o aventură eşuată în Germania,
    apoi s-a îmbolnăvit de TBC. Este inginer metalurg, dar din cauza vârstei, a
    avut probleme la angajare, consideră el. Cum a rezistat pe stradă ? Cum am putut şi eu. În tinereţe am făcut alpinism, am mers în diverse
    tabere pe munte unde am deprins arta supravieţuirii în orice condiţii. Am
    dormit prin parcuri, am dormit într-o capelă dezafectată, am făcut naveta cu
    trenul la Videle şi dormeam în tren peste noapte. Am luat şi drumul
    cimitirelor, ca să cerşesc… Din noiembrie 2015, stau la un adăpost al
    oamenilor străzii. Dacă rămâi acolo, ai trei mese asigurate pe zi. E apă caldă,
    căldură… E bine…



    Iarna
    aceasta, pe lângă problemele specifice, i-a adus domnului Niculescu şi o slujbă
    de sezon, potrivită cu statura sa masivă şi barba grizonata: Nici nu mă aşteptam să primesc o
    ofertă ! Şi au fost mai multe. Deci am avut de unde să aleg. A fost o
    experienţă frumoasă. Am fost Moş Crăciun. Am lucrat şi pentru Coca-Cola. Mai am
    şi acum echipamentul, primit tot prin Samusocial. Eu n-am acces la internet,
    dar ei mă pot ajuta.



    Copleşiţi de lupta cu condiţiile vitrege în care
    trăiesc, resemnaţi, demotivaţi sau complăcându-se în situaţia cu care,
    vrând-nevrând, au fost nevoiţi să se obişnuiască, unii oameni ai străzii nu mai
    au putere să schimbe ceva, nici când primesc o mână de ajutor. Alina Mirea,
    asistentă socială la SAMUSOCIAL, ne explică această mecanism psihologic: Marea majoritate au o istorie plină de traume, provin din familii unde
    au suferit fel de fel de abuzuri şi unde au fost privaţi de multe lucruri. Un
    episod dificil, cum ar fi ajungerea în stradă, îi afundă şi mai mult în
    imposibilitatea de a-şi depăşi condiţia. Dar cu răbdare şi prin intermediul
    psihologilor şi al oamenilor specializaţi în asistenţă socială şi medicală, se
    poate îmbunătăţi un pic situaţia lor. Putem în felul acesta, dacă nu să
    schimbăm lumea, măcar să aducem un pic de bine în viaţa acestor oameni. Fiecare
    ia din binele acesta cât îi trebuie. Pe unii reuşim, măcar pentru o perioadă,
    să-i scoatem din stradă sau să le arătăm că viaţa poate fi şi altfel, dacă fac
    un efort. În schimb, alţii se bucură că au ce mânca astăzi sau că s-au putut
    spăla. Oamenii îşi pot schimba viaţa atât cât le stă în putinţă şi atât cât
    vor.



    De aceea, uneori, se mai întâmplă ca oameni ai
    străzii să refuze intrarea într-un adăpost sau să plece de acolo. Totuşi,
    asistenţii sociali nu renunţă şi încearcă, în continuare, să-i încurajeze pe
    aceşti oameni să facă schimbarea necesară până la capăt.

  • Retrospectiva tentanţiilor româneşti 2016

    Retrospectiva tentanţiilor româneşti 2016

    Vă propun, ca la început de an, să ne reamintim ce acţiuni am
    descoperit, pline de inedit pe parcursul anului trecut.


    Am urmărit acţiuni cu tentă
    socială şi am aflat, spre exemplu, că asociaţiile Inima copiilor şi a
    consultanţilor în lactaţie din România şi-au propus înfiinţarea primei bănci de
    lapte matern din România, necesară copiilor prematuri sau nou-născuţii cu
    probleme, care nu pot primi lapte de la propria mamă.


    Ne-am oprit la vernisajul expoziţiei de
    pictură, Cine suntem, într-o galerie de artă din Bucureşti. Aici am
    descoperit cum arta poate transforma chiar şi viaţa oamenilor străzii.
    Expozanţii au fost unii dintre beneficiarii proiectului Oameni prin artă,
    organizat de asociaţia Samusocial din România. Anca Florea, educator prin arte
    vizuale, coordonatorul proiectului Oameni prin artă şi voluntar al Samusocial, ne-a spus că
    lucrul cu oamenii străzii a fost o experienţă care a îmbogăţit-o: Ideea proiectului a fost a mea, am vrut să lucrez şi cu alte categorii
    de persoane, să fac şi altceva decât se face de obicei. Şi mi s-a părut că
    oamenii străzii au potenţial. Adică am cunoscut câteva persoane, în particular,
    care ar fi putut să facă lucruri în domeniul artistic. Şi mi-am zis că poate
    sunt mai mulţi. Am făcut artă doar pentru dezvoltare personală şi pentru a
    dezvolta capacitatea de exprimare şi abilităţile artistice. A fost mai mult
    decât mă aşteptam, am găsit oameni mai deschişi şi pricepuţi şi foarte dornici
    să facă lucruri.


    Unul dintre expozanţi, Liviu
    Lucian Marcu, ne-a vorbit despre picturile lui, izvorâte din pofta sa de viaţă,
    cum le arată şi titlurile precum: Masa zgomotoasă sau Zdreanţă veselă: Eu la viaţa mea am fost un beţiv, mi-a plăcut viaţa, deci asta ar
    fi…contra lui Brâncuşi: eu sunt moldovean, el e oltean, el are Masa Tăcerii,
    eu am Masa zgomotoasă. Masa asta trebuia să fie la mine cu pahare răsturnate,
    cu beţivi, cu casetofoane, cu un beţiv care doarme pe masă. N-am putut să le
    pictez pe toate, pentru că e şi greu şi a fost şi prima lucrare a mea. O s-o extind
    în viitorul apropiat. Sper. O să iau de la început lucrările pe care le-am
    făcut şi o să le fac cum trebuie.


    Tot pentru oamenii străzii s-a
    deschis în cadrul unui alt proiect un bistro
    care are pregătite meniuri de prânz pentru aceştia. De altfel, motto-ul
    unuia dintre bucătari ne şi întâmpină pe geamuri: Mănâncă la noi, că altfel
    murim amândoi de foame.


    Iar pentru copii care poate nu
    au jucării, am aflat că încă din 2013 s-a deschis singurul Spital de Jucării
    din Bucureşti, care a tratat deja peste 20 de tone de pacienţi.
    Jucăriile care ajung să fie tratate la Spitalul de Jucării sunt curăţate,
    dezinfectate şi reparate, iar mai apoi ajung să bucure copiii care se află în
    centrele de îngrijire ale Direcţiei Generale de Asistenţă Socială a Municipiului
    Bucureşti.


    Ieşind din zona socialului,
    ne-am bucurat şi de proiecte care spun poveşti. Fie că este vorba despre
    poveşti ale oraşelor, precum cel iniţiat de asociaţia Sinaptica: Periferii
    centrale ale Bucureştiului , prin care se urmăreşte punerea în valoare a două
    zone centrale ale oraşului, fie că vorbim despre rolul modelator al poveştilor,
    în cadrul Festivalului de lectură pentru copii NARATIV sau de prima ediţie a
    festivalului internaţional de arta povestirii, Suntem poveşti, proietele
    descoperite arată iniţiative din ce în ce mai frumoase, prin care România
    creşte sănătos.


    Am explorat şi zona
    spectacolelor şi am poposit în arenă pentru poveşti cu domniţe, cavaleri şi cai
    dresaţi din cadrul proiectului Basme cu cai, dar am urmărit şi pianele călătoare
    cărora le-a dat viaţă de-a lungul timpului pianistul Horia Mihail, de la care
    am şi aflat cum s-a alăturat acestui proiect: Povestea este următoarea: am descoperit, în subsolul
    radioului din Bucureşti, două instrumente ce fuseseră la un moment dat, în anii
    50-60, pe scena Sălii Radio, două piane de concert, ce fuseseră uitate acolo
    pentru câteva zeci de ani. Am propus conducerii de atunci ca aceste piane să
    fie redate vieţii muzicale, în locuri unde nu există piane. Ei bine, acest
    proiect a fost îmbrăţişat, imediat de către radioul public, iar acum există
    patru instrumente călătoare, aceste piane călătoresc alături de mine în diverse
    zone în care nu există piane de concert, redau viaţă unor opere muzicale,
    precum Franz Liszt, Mozart, Beethoven, anul acesta Frederich Chopin. Iar aceste
    piane rămân pentru o perioadă în săli de concert unde sunt folosite spre
    bucuria publicului meloman din acele oraşe.



    Sperăm ca şi în acest an să ne urmaţi în descoperirile
    noastre şi să vă bucuraţi de poveşti cu suflet.

  • Ils sont SDF et artistes

    Ils sont SDF et artistes

    Dans lambiance somptueuse des Galeries Romană du centre ville bucarestois, un groupe de 11 adultes sans domicile fixe ont réuni leurs tableaux dans le cadre de la première exposition de peinture et dart graphique des SDF. Organisé sous légide de lassociation Samusocial de Roumanie, lévénement se propose doffrir aux sans-abris la possibilité de faire part de leurs expériences personnelles à travers lart. A la veille du vernissage, les tableaux ont été couverts de haillons que les visiteurs ont dû enlever pour découvrir les tableaux et implicitement lunivers personnel de tous ces désenchantés que souvent on juge sans les connaître.



    Anca Florea est éducatrice spécialisée en arts plastiques et coordinatrice du projet « Des gens à travers lart »: « Lidée du projet mappartient. Je me suis proposé de travailler avec toute sorte de catégories de personnes, justement pour messayer dans des directions différentes et sortir un peu du train-train quotidien. Et jai eu la surprise de trouver beaucoup de potentiel artistique chez les sans-abris. Il y en a eu parmi eux certains qui avaient vraiment les prémisses de se développer dans cette direction. Et je me suis dit, tiens, peut-être quil y en a plusieurs comme ça ! Cest à ce moment-là que lidée du projet mest venue à lesprit. Par la suite, jen ai parlé à Samusocial qui avait déjà un atelier occupationnel à lintention des gens de la rue. Et on a décidé dinclure le projet artistique à lagenda de latelier pour en faire un atelier plus ample dart, peinture et art graphique. Je me suis impliquée dans cette direction, car je voulais vraiment aider les sans-abris à développer leurs capacités dexpression et les habiletés artistiques. Jai été vraiment surprise de trouver parmi eux des personnes tellement ouvertes et prêtes à sadonner à la création ».



    Lexposition nous invite à mieux connaître ces personnes défavorisées, en privilégiant leurs capacités de création au détriment de leur situation de vie. Il suffit de regarder leurs travaux pour quune question simpose : qui sommes-nous et quelles sont les qualités que chacun dentre nous renferme en soi ? Suite à son expérience de travail avec les SDF inscrits par le Samusocial aux ateliers de création, Anca Florea conclut : ce projet met en lumière le besoin humain absolu de beauté.



    Que je vous raconte lhistoire dune personne nayant fréquenté mon atelier quune seule fois, dit Anca Florea : « Le matin, quand je suis arrivée au travail, lui il mattendait déjà devant la porte. On a fait connaissance et puis quelquun mavait dit quil avait passé toute la nuit dans la rue. Je lui ai donc demandé où il avait dormi et il ma dit quil navait pas dormi, juste marché. Comme il faisait très froid, le gel la empêché de dormir. Alors, il a marché toute la nuit pour ne pas mourir de froid et pourtant, le matin, il est venu à mon atelier. Il ne sen est pas plaint. En ce jour-là, je me rappelle avoir choisi pour mon atelier un thème technique et lui, il mavait dit : donnez-moi une feuille de papier pour vous faire quelque chose de beau ! Je fus impressionnée de voir son besoin de produire de la beauté après une nuit pleine de souffrances. Je pense que ce besoin, on la tous : compenser la tristesse par la beauté ! Cest ce que je me propose de faire par mes ateliers ».



    Nous avons demandé à Anca Florea comment elle a trouvé les élèves et comment elle leur a fait découvrir lart : « Je les ai trouvés sympas. Au début, ils ont manifesté une certaine retenue, parce que je nai plus eu de telles expériences, cétait pour la première fois que je travaillais avec des personnes sans domicile. Mais ils étaient également très réceptifs et très ouverts et lambiance dans latelier était très agréable. Cest dire que je me suis sentie à laise avec eux, nous avons plaisanté, ri, nous avons également travaillé et ce sont des personnes respectueuses avec lesquelles on peut sentendre et on peut travailler. Pour les guider, jai essayé de faire trouver sa voie et son propre style à chacun, et à trouver des sujets pour la peinture et le dessin en eux-mêmes. En fait, cest ce quelle présuppose, une œuvre dart, y mettre du sien. Et jai essayé de leur donner quelques indices de technique ; lorsque je travaille dans des ateliers de développement personnel, jessaie de faire les gens trouver leur propre voie et il me semble avoir réussi. Déjà, chacun a commencé à construire son propre style. Ils travaillent ensemble, mais chacun a son propre style et trouver ses moyens dexpression, cela me semble important. »



    Liviu Lucian Marcu est un des artistes exposants et il nous a parlé de ses peintures, issues de sa joie de vivre, comme leurs titres lindiquent : Table bruyante, Chiffon gai. « Moi, jai été un ivrogne, jai aimé la vie, donc voilà, ça, ce serait contre Brâncuşi : moi, je suis Moldave, lui, il est dOlténie ; lui, il a la Table du silence, moi, jai la Table bruyante. Cette table devait porter des verres renversés, des ivrognes, des magnétos à cassette, un ivrogne qui dort sur la table. Je nai pas pu peindre tout ça, parce que cest difficile et cétait ma première peinture. Je vais lélargir dans un proche avenir. Je lespère. Je vais reprendre mes travaux et les faire comme il faut. »



    Bogdan Florin Ionescu peint des visages: « Jai peint des gens, les copains, dans latelier de peinture. Je navais jamais peint avant, cela ma détendu, au début jai dit que cétait un jeu et il ma détendu, et puis, jai commencé à aimer cela. »



    Une vingtaine de gens sont passés à latelier, mais il y en a eu 4 constamment, pas les mêmes à chaque fois, et nous avons 11 exposants, selon lorganisatrice du projets « Des gens par lart ». Et cela parce que les horaires des cantines sociales sont différents, et les gens ne peuvent pas toujours arriver à latelier, mais quand ils sont là, ils peignent avec joie, assoiffés de beauté. (trad.: Ioana Stăncescu, Ligia Mihăiescu, Alex Diaconescu)

  • Samusocial shows us ‘Who we are”

    Samusocial shows us ‘Who we are”

    Adult homeless people from Bucharest have succeeded in mounting their first painting and graphic art exhibition: “Who are We?. The exhibitors were some of the beneficiaries of the project themed “People Through Art, run by the Samusocial Association from Romania.



    In the special setting offered by the Romana Gallery in Bucharest, 11 of the participants, homeless people, were very happy to exhibit paintings depicting their personal experiences. The paintings were covered in rags before the inauguration, and visitors had the opportunity to unveil them, to discover the universe of those people as well as the secrets of a world that surrounds us, but which we dont have enough time to take notice of.



    The coordinator of the “People Through Art project, visual arts educator Anca Florea, who also works as a volunteer for Samusocial, told us how it all started and how the project progressed.


    “It was my idea to initiate the project, I also wanted to work with other categories of people, to do something which is different from what we normally do. And it seemed to me the homeless have got potential. I met some of those people in private, people who could have done something in the field of arts. And I thought there might be more such people. And then, the idea crossed my mind, to initiate such a project. Then I approached Samusocial and named the project “People Through Art. They already had an occupational workshop project, where all sorts of decorative objects were manufactured. They called some people and we decided to have a workshop focussing on art for arts sake, painting and graphic art. We did some art only for personal development and in order to develop peoples expression capacity and artistic skills. It exceeded my expectations, we found people who were more open and willing to do things.



    The exhibition challenges us to know the others, to discover them as creators of beauty. Taking a look at the exhibited works, we just cannot help wondering who we are and what qualities lay dormant in our psyche. As for Anca Floreas experience with the people who were summoned for Samusocials art workshops, it came out as a telling example of mans ultimate need for beauty. Anca Florea told us something about a man who attended the workshop only once.



    I popped in, one morning, and he was already there, we introduced ourselves to one another. I asked him where he slept overnight and he told me he didnt sleep, he had been walking. Because it was very cold, we had a ringing frost. And that touched me deeply: he had been walking all night so as not to die of cold and yet, he was there. And he didnt complain for a single moment. I gave the workshop assignment, it was a technical assignment, he stopped for a while and suddenly said, ‘give me a sheet of paper so that I can make you a beautiful drawing. And I was so impressed with the fact that that man, having suffered so much, felt the need to do something beautiful. I think all of us have such a need, when we suffer, to compensate with something beautiful. And that seemed to me very relevant for what I do in my workshop.



    We asked Anca Florea what she thought of her students and how she drove them into discovering art :


    I found them really nice. A bit more reluctant, in the beginning. I was a bit more reluctant as well, as I hadnt had such an experience before, it was for the first time when I worked with homeless people. But they were also very perceptive and very open, and with a very pleasant atmosphere in the studio. Which means that I had a good time working with them, we cracked a joke or two, we laughed, we also did our job, I really had a good time in their company and they are the respectful type, they are people with whom you can get on, and with whom you can work. In my guiding efforts, I tried to get each of them find their own direction and their own style, I got them find topics for their paintings and drawings themselves. As thats what a work of art is about, its about putting something of you in there. And I tried to get them initiate their own pursuit and find those things which are important to them. So it was entirely up to them to find topics to that effect. Furthermore, I tried to give them some craftsmanship tips. When I work in personal development workshops I try to get people find their own direction. They have already built their own style. They work together, but they have their own style and I think thats something important, being able to find your own way of expression.



    One of the exhibiting artists is Liviu Lucian Marcu. He spoke about his paintings, which stemmed from his love for life, just like the titles of his works reveal, “The table of noise, or “The cherry-merry scumbag.


    All my life I was a drunkard, I loved life … so, I am somehow the opposite of Brancusi: I am a Moldavian, he is from Oltenia, he has ‘The Table of Silence, I have ‘The Table of Noise. In my mind, that table should have had glasses turned upside down, drunkards, tape recorders, a drunkard sleeping on the table. I couldnt paint them all, since I found it hard to do that, and it also was my first ever such work. I shall further develop it in the near future, I hope. The works I have done, I shall start them all over again. This time Ill be doing the work properly.



    In his turn, Bogdan Florin Ionescu paints faces.


    “I painted people, our folks, people I met in the painting studio. I had never painted before. At first I thought it was some sort of play and I relaxed. While playing, I got to like it.



    Some 20 people turned up for the workshop, but there were not more than 4 of them in the studio constantly, and they were not always the same. As for exhibitors, they were 11, the organizer of the “People Through Art “project has told us. That happens because, at the state-run soup kitchens, people were having their meals served at different times, so they were unable to turn up for the workshops constantly. But when they show up, they put in a lot of joy and thirst for the beautiful when they paint.



  • „Menschen durch Kunst“: Verein Samusocial fördert Kreativwerkstatt für Obdachlose

    „Menschen durch Kunst“: Verein Samusocial fördert Kreativwerkstatt für Obdachlose

    Obdachlose Erwachsene in Bukarest stellen zum ersten Mal ihre Gemälde und Grafiken aus. Wer sind wir?“ — so lautet die Ausstellung, die Kunstwerke obdachloser Menschen präsentiert. Aussteller sind einige durch das vom rumänischen Verein Samusocial geförderte Projekt Menschen durch Kunst“ assistierte obdachlose Menschen.



    Die prächtigen Räume der Römischen Galerie in der Innenstadt von Bukarest beherbergen eine Ausstellung, die Kunstwerke obdachloser Menschen zur Schau bringt. 11 Projektteilnehmer — heimlose Menschen — stellten hier ihre Werke aus, die persönliche Lebenserfahrungen widerspiegeln. Vor der Eröffnung wurden die Gemälde mit Lumpen gedeckt. Die Besucher hatten demnach die Gelegenheit, die Bilder selber zu entblö‎ßen“ und somit die Welt, in der die Aussteller leben, mit all ihren Geheimnissen, die unseren Augen oft verborgen bleiben, zu entdecken. Anca Florea, Ausbilderin im Bereich Bildende Kunst und zugleich Leiterin des Projektes Menschen durch Kunst“ und Volontärin bei der Organisation Samusocial, erzählte uns, wie sich das Projekt entwickelte:



    Es war meine Projektidee. Ich wollte auch mit anderen Menschengruppen arbeiten, etwas Verschiedenes im Vergleich zu meinen üblichen Tätigkeiten machen. Ich dachte, ich könnte obdachlose Menschen in ein Projekt einbinden. Ich hatte privat mehrere heimlose Personen kennengelernt und erkannt, dass sie sich künstlerisch ausdrücken können. Und dachte, es gebe vermutlich mehr Obdachlose, die das könnten. Und so kam ich auf die Projektidee. Ich unterhielt mich darüber mit ein paar Leuten von Samusocial. Das Projekt hei‎ßt »Menschen durch Kunst«. Die Organisation Samusocial hatte bereits eine berufsbezogene Kreativwerkstatt am Laufen, im Rahmen derer sie dekorative Objekte bastelten. Mein Projekt wurde in die berufsbezogene Werkstatt eingebunden. Samusocial lud obdachlose Menschen zum Mitmachen ein, und wir organisierten eine Kunstwerkstatt mit Fokus auf Malerei und Grafik. Kunst wurde dabei im Hinblick auf die Persönlichkeitsentwicklung sowie zur Entfaltung der Ausdruckskapazität und künstlerischer Fähigkeiten eingesetzt. Was auf mich zukam, war viel mehr als erwartet. Ich hatte es mit offenen, begabten Menschen zu tun. Sie waren sehr daran interessiert, im Projekt mitzuwirken.“




    Die Ausstellung fordert uns auf, andere Menschen kennenzulernen, sie aus einem verschieden Blickwinkel zu betrachten — nämlich als Kunstschöpfer. Bei der Betrachtung ihrer Werke kommt unwillkürlich die Frage auf: Wer sind wir, was für geheime Eigenschaften verbergen wir? Die Zusammenarbeit mit obdachlosen Menschen im Rahmen des Projektes zeigte Anca Florea, wie stark sich die Menschen nach dem Schönen sehnen. Anca Florea erzählte uns über einen Obdachlosen, der sich nur ein einziges Mal an der Werkstatt beteiligte:



    Als ich am Morgen in die Werkstatt kam, war er schon da. Irgendjemand erzählte mir, der Mann habe die Nacht auf der Stra‎ße verbracht. Ich fragte ihn daraufhin, wo er geschlafen habe. Er habe nicht geschlafen, hie‎ß es, er sei fortdauernd gelaufen. Denn es war sehr kalt gewesen. Ich war sehr beeindruckt: Er war die ganze Nacht gelaufen, um nicht vor Kälte zu sterben, und kam dennoch am frühen Morgen in die Werkstatt. Nicht ein einziges Mal hat er sich über etwas beschwert. Ich informierte die Teilnehmer über das Thema des Tages. Er überlegte kurz und sagte dann plötzlich: ‚Geben Sie mir Bitte ein Blatt Papier, ich werde Ihnen etwas Schönes zeichnen.‘ Ich war sehr beeindruckt von ihm. Er hatte so viel gelitten. Spürte dennoch das Bedürfnis nach etwas Schönem. Ich glaube, das brauchen wir alle, wenn wir leiden. Wir müssen unser Leid durch etwas Schönes ausgleichen. Ich glaube, dieses Beispiel spricht für den Zweck meines Projektes an und für sich.“




    Wir wollten von Anca Florea erfahren, wie ihre Schüler waren, was für eine Erfahrung sie mit ihnen gemacht hat:



    Sie waren nett. Zu Beginn waren sie etwas zurückhaltend. Ich war auch eher zurückhaltend, denn es war das erste Mal, dass ich mit Obdachlosen zusammenarbeitete. Sie waren allerdings auch sehr aufnahmebereit und aufgeschlossen. Die Stimmung war sehr angenehm. Wir haben uns zusammen wohl gefühlt. Wir haben Spa‎ß gehabt, gelacht, aber auch gearbeitet. Sie waren sehr respektvoll. Wir haben uns gut verstanden, sie waren rezeptiv, daher haben wir auch gut gearbeitet. Ich verhalf jedem einzelnen von ihnen, die eigene Richtung und den eigenen Stil zu finden. Ich forderte sie auf, die Themen für ihre Gemälde in sich selbst zu suchen. Denn das setzt ein Kunstwerk voraus — dass der Autor einen Teil seiner Seele im Kunstwerk einbaut. Deshalb forderte ich sie auf, in ihr Inneres zu schauen und dort die für sie wichtigen Dinge zu finden. Und so ihre Themen auszuwählen. Ich gab ihnen einige Ratschläge in Bezug auf die einzusetzende Technik. Denn ich wollte ihnen helfen, ihre eigene künstlerische Bahn zu finden. Ich denke, ich habe es geschafft. Jeder von ihnen hat angefangen, einen eigenen Stil zu entwickeln. Sie arbeiten zusammen, dennoch drückt sich jeder im eigenen Stil aus. Es ist wichtig, die eigene Ausdrucksweise zu entdecken.“




    Liviu Lucian Marcu ist einer der ausstellenden Künstler. Er erzählte uns über seine Werke, die seine Lebenslust ausdrücken, wie auch aus den Titeln der Gemälde hervorgeht wie z. B. Die laute Tischrunde“ oder Der lustige Lumpen“.



    Ich habe mein Leben lang gesoffen… ich wollte immer Spa‎ß am Leben haben. Mein Werk geht in die entgegengesetzte Richtung wie der »Tisch des Schweigens« von Brancusi. Er kam aus Oltenien, ich aus der Moldau. Daher schaffte ich »Die laute Tischrunde«. Ich stelle mir einen Tisch vor, auf dem umgekippte Becher liegen, an dem Säufer sitzen. Aus dem Kassettenrekorder ertönt Musik. Ein Besoffener schläft mit dem Kopf auf dem Tisch. Ich konnte nicht all das malen, es wäre zu schwer gewesen und das war mein erstes Gemälde. Ich werde noch daran arbeiten, um es zu ergänzen. Das hoffe ich zumindest. Ich werde meine Werke neu angehen und sie wie es sich gehört wieder malen.“




    Bogdan Florin Ionescu malt Gesichter:



    Ich malte Menschen wie wir. Ich hatte bis dahin noch nie gemalt, doch es hat mich entspannt. Am Anfang dachte ich, es sei ein Spiel. Es hat mich entspannt und plötzlich fand ich Gefallen daran.“




    Etwa 20 obdachlose Menschen nahmen insgesamt an der Werkstatt teil. Fortlaufend waren immer 4 Leute da, die etwas malten. Allerdings nicht immer die gleichen. 11 von ihnen stellten ihre Kunstwerke in der Römischen Galerie aus. Die Teilnehmer konnten nicht immer anwesend sein, da die Esszeiten in den sozialen Kantinen schwanken. Sie kamen nicht immer in die Werkstatt, doch wenn sie es taten, hatten sie Freude am Malen und suchten das Schöne.

  • Soziales Engagement: Tschechisches Kulturzentrum und NGOs sammeln Kleider für Bedürftige

    Soziales Engagement: Tschechisches Kulturzentrum und NGOs sammeln Kleider für Bedürftige

    Bei der tschechischen Botschaft und beim tschechischen Kulturzentrum in Bukarest werden seit dem Monat März Kleider für sozial bedürftige Menschen gesammelt. Die besagten Institutionen, denen die Initiative gehört, haben dabei mit vielen Nichtregierungsorganisationen zusammengearbeitet, um Kleider und Schuhe für humanitäre Zwecke zu sammeln. Solche Container, wo Kleidung gesammelt wird, seien bereits in mehr als 90 rumänischen Städten und Ortschaften aufgestellt worden, jener vor der tschechischen Botschaft sei jedoch der erste in der rumänischen Hauptstadt, sagt die Eventkoordinatorin der Institution, Iulia Ţurcanu. Wie schnell die Bukarester darauf reagiert haben, habe sie völlig überrascht, sagt unsere Gesprächspartnerin:



    Wir müssen den Container jeden Tag leeren, wir dachten, dass wir das nur einmal in der Woche machen müssten. An Wochenenden sammeln wir ebenfalls viel Kleidung. Das ist der klare Beweis dafür, dass eine solche Spendenaktion in Bukarest erwartet und erforderlich war. Die Bukarester wollen gebrauchte Kleider spenden, nicht wegschmei‎ßen. Als wir nachgefragt hatten, wie wir einen solchen Container besorgen könnten, haben wir herausgefunden, dass es solche Behälter auch in anderen Städten gibt. Die Idee entstand im Herbst 2015, als wir vor dem tschechischen Kulturzentrum in Bukarest Altkleider für Flüchtlinge gesammelt hatten, die an der serbischen Grenze zu Kroatien warteten, nach Westeuropa weiterzuziehen. Wir hatten damals Kleider und Schuhe in Riesenmengen gesammelt, die Menschen haben darauf ganz gut reagiert. So sind wir auf die Idee gekommen, einen Raum einzurichten, wo wir ständig Kleidung sammeln können. Wir haben uns erkundigt und infolgedessen festgestellt, dass es so was in Bukarest gar nicht gibt. In der rumänischen Hauptstadt werden zahlreiche Spendenaktionen organisiert, wobei Kleidung gesammelt wird, aber ein Ort, wo das jederzeit passiert, wie in Prag oder anderen westeuropäischen Städten, gab es bisher nicht. Genau wie die Sammelstellen für Kunststoff oder Papier funktionieren auch diese Container, wo Altkleider gesammelt und dann gespendet werden können.“




    Die gesammelten Kleider gehen dann an örtliche Nichtregierungsorganisationen, die sie an bedürftige Menschen verschenken. Die Organisatoren wollen sich somit sozial engagieren und den benachteiligten Gruppen, die auf fremde Hilfe angewiesen sind, ständig zu helfen. Eine der Nichtregierungsorganisationen, die sich dafür engagieren, ist der Verein Samusocial. Seine Vertreterin, Monica Tăutul, kommt zu Wort mit Einzelheiten:



    Das Tschechische Kulturzentrum hat die gesammelten Kleider zu uns gebracht und wir haben es geschafft, die Sachen sehr schnell direkt an Bedürftige zu verteilen. Wir unterstützen damit sowohl Mütter, die Kleidung für ihre Kinder besorgen müssen, als auch Erwachsene, die keine Familie haben. Einen Teil der gesammelten Kleider haben wir Obdachlosen auf der Stra‎ße direkt geschenkt. Wir sind ein mobiler Dienst und gehen direkt auf Obdachlose zu, die auf unsere Hilfe angewiesen sind. Wir haben zudem Obdachlose und Eltern mit Kindern zu unserem Sitz eingeladen, um an sie ebenfalls Kleider zu verschenken. Der Verein Samusocial organisiert oftmals Spendenkampagnen. Zu diesem Zweck benötigen wir die Unterstützung durch verschiedene Kommunikationsmittel, um die Programme zu fördern. Sowohl auf unserer Webseite als auch auf unserer Facebook-Seite bleiben wir ständig im Kontakt mit den Menschen, die ihre Hilfe anbieten, damit sie sich bei uns erkundigen können, wann sie die Sachen zu uns bringen können. Wie ich feststellen konnte, zeigen sich die Bukarester immer öfter offen gegenüber solchen Aktionen.“




    Die gro‎ße Bereitschaft der Bukarester, bedürftigen Menschen zu helfen, hat auch Iulia Ţurcanu vom tschechischen Kulturzentrum überrascht:



    Die Reaktion der Bukarester hat ohne Zweifel unsere Erwartungen weit übertroffen. Wir sind ein kleines Team beim tschechischen Kulturzentrum und derzeit kann ich sagen, dass es uns gar nicht leicht fällt, den Container zu verwalten. Das ist der Grund, warum wir derzeit versuchen, eine möglichst gro‎ße Zahl an Nichtregierungsorganisationen davon zu überzeugen, sich unserem Projekt anzuschlie‎ßen, damit sie uns dabei unterstützen, die Kleider so schnell wie möglich zu verteilen, denn wir verfügen über keinen Abstellraum. Daher sage ich, dass wir von der gro‎ßen Zahl der Menschen total überrascht waren, die auf unsere Aktion mit Begeisterung geantwortet haben. Der Container bleibt vor dem Tschechischen Kulturzentrum, solange die Menschen weiterhin Kleider herbringen. Wir versuchen mit unserer Aktion, auch andere Institutionen zu ähnlichen Projekten zu ermutigen, weil sie notwendig sind.“

  • Samusocial shows us “who we are”

    Samusocial shows us “who we are”

    Adult homeless
    people from Bucharest have staged their first painting and graphic art
    exhibition entitled Who Are We?. The exhibitors are some of the beneficiaries
    of a project themed People Through Art, run by the Samusocial Association from
    Romania.




    In the special setting of the Romana Gallery in Bucharest, 11 homeless
    people exhibited paintings depicting their personal experiences. The paintings
    were covered in rags before the inauguration, and visitors had the opportunity
    to unveil them, to discover the universe of those people as well as the secrets
    of a world that surrounds us, but which we don’t have enough time to take
    notice of.




    The coordinator of the People Through Art project, visual arts teacher
    Anca Florea, who also works as a volunteer for Samusocial, told us how it all
    started and how the project developed:




    It was my idea to initiate the project, I also wanted to work with
    other categories of people, to do something which is different from what we
    normally do. And it seemed to me the homeless have got potential. I met some of
    those people in private, people who could have done something in the field of
    arts. And I thought there might be more such people. And then, the idea crossed
    my mind to initiate such a project. Then I approached Samusocial and named the
    project People Through Art. They already had an occupational workshop project,
    where all sorts of decorative objects were manufactured. They called some people
    and we decided to have a workshop focussing on art for art’s sake, painting and
    graphic art. We did some art only for personal development and in order to
    develop people’s expression capacity and artistic skills. It exceeded my
    expectations, we found people who were more open and willing to do things.




    The exhibition challenges us to discover the others as creators of
    beauty. Taking a look at the exhibited works, we cannot help wondering who we
    are and what qualities lie dormant in us. Anca Florea told us about a man who
    attended the workshop only once:




    I popped in one morning, and he was already there, so we introduced
    ourselves. I asked him where he had at night and he told me he didn’t sleep, he
    had been walking because the weather was freezing. This touched me deeply: he
    had been walking all night so as not to die of cold and yet, he was there. And
    he didn’t complain for a single moment. I gave the workshop assignment, it was
    a technical assignment, he stopped for a while and suddenly said, ‘give me a
    sheet of paper so that I can make you a beautiful drawing’. And I was so
    impressed with the fact that thatman, having suffered so much, felt the
    need to do something beautiful. I think all of us have such a need to transform
    our suffering into something beautiful.




    We asked Anca Florea
    what she thought of her students and how she encouraged them to discover art:




    I found them really nice, while somewhat
    shy in the beginning. I was shy as well, as I hadn’t had such an experience
    before, it was for the first time when I worked with homeless people. But they
    were also very perceptive and very open, and created a very pleasant atmosphere
    in the studio. As a teacher, I tried to encourage each of them to find their
    own direction and their own style and I encouraged them find themes for their
    paintings and drawings themselves. After all, that’s what a work of art is all
    about, giving something of you in your work. I also encouraged my students to
    look for those things that are important to them. So the choice of theme is
    entirely theirs. Furthermore, I tried to teach them a few techniques.




    Liviu Lucian Marcu is one of the exhibitors. He spoke about his
    paintings, which stemmed from his love for life, as the titles of his works
    reveal, The table of noise, or The cherry-merry scumbag:




    All my life I have been a drunk, I enjoyed life … so, I am somehow the
    opposite of Brancusi: I am a Moldavian, he is from Oltenia; he created ‘The
    Table of Silence’, I created ‘The Table of Noise’.




    Bogdan Florin Ionescu paints faces:




    I painted people like me I met in the painting studio. I had never
    painted before. At first I thought it was like a game so I relaxed. While
    playing, I began to like it.




    The exhibition stayed open until the 13th of February.

  • Samusocial ne arată “Cine suntem”

    Samusocial ne arată “Cine suntem”

    Persoanele adulte fără adăpost din
    Bucureşti au prima expoziţie de pictură şi grafică: Cine suntem?. Expozanţii
    sunt unii dintre beneficiarii proiectului Oameni prin artă, organizat de
    asociaţia Samusocial din România.


    Într-o atmosferă somptoasă, oferită de
    Galeria Romană din centrul Bucureştiului, 11 dintre participanţii la proiect,
    oameni ai străzii, au expus cu bucurie
    picturi ce evocă experienţele personale. Tablourile au fost acoperite cu
    zdrenţe, înainte de vernisare, iar vizitatorii au putut să le dezbrace
    personal, pentru a descoperi universul acestor oameni şi tainele unei lumi ce
    ne înconjoară, dar pe care rar avem timp să o observăm.


    Anca Florea,
    educator prin arte vizuale, coordonatorul proiectului Oameni prin artă şi voluntar al
    Samusocial, ne-a spus cum a început acest proiect şi cum s-a dezvoltat el: Ideea proiectului a fost a mea, am vrut să lucrez şi cu alte categorii
    de persoane, să fac şi altceva decât se face de obicei. Şi mi s-a părut că
    oamenii străzii au potenţial. Adică am cunoscut câteva persoane, în particular,
    care ar fi putut să facă lucruri în domeniul artistic. Şi mi-am zis că poate
    sunt mai mulţi. Şi atunci m-am gândit la genul ăsta de proiect. Pe urmă am
    vorbit la Samusocial, proiectul se numeşte Oameni prin artă , ei deja aveau
    un proiect de atelier ocupaţional în care realizau diverse obiecte decorative
    şi proiectul a fost inclus în cadrul atelierului ocupaţional. Ei au chemat
    oameni şi atelierul nostru a fost de artă pentru artă, pictură şi grafică. Am
    făcut artă doar pentru dezvoltare personală şi pentru a dezvolta capacitatea de
    exprimare şi abilităţile artistice. A fost mai mult decât mă aşteptam, am găsit
    oameni mai deschişi şi pricepuţi şi foarte dornici să facă lucruri.


    Expoziţia ne provoacă să-i cunoaştem pe
    ceilalţi, să-i descoperim din perspectiva calităţii lor de creatori de frumos. Privind lucrările
    expuse nu putem să nu ne întrebăm: cine suntem şi ce calităţi ascunse
    adăpostim? Iar experienţa Ancăi Florea cu oamenii convocaţi pentru atelierele
    de artă la Samusocial a ilustrat nevoia absolută de frumos a omului. Anca
    Florea ne-a povestit despre un om care a venit o singură dată la atelier: Am venit eu dimineaţa şi el era deja acolo, am făcut cunoştinţă. Şi mi-a
    zis cineva că omul acela stătuse pe stradă toată noaptea. Şi l-am întrebat unde
    a dormit şi a zis că nu a dormit, că a mers. Pentru că fusese foarte frig,
    fusese gerul acela mare. Am fost foarte impresionată: a mers toată noaptea
    pentru ca să nu moară de frig şi totuşi era acolo. Şi nu s-a plâns niciun
    moment. Am dat tema de atelier, era o temă tehnică şi el a stat un pic şi a zis
    dintr-o dată: daţi-mi o foaie să vă fac un desen frumos. Şi m-a impresionat
    că omul acela după ce suferise atâta, avea nevoie să facă ceva frumos. Cred că
    toţi avem nevoia asta, când suferim, să compensăm cu ceva frumos. Şi mi s-a
    părut foarte relevant pentru ce fac eu la atelier.


    Am întrebat-o pe
    Anca Florea cum i s-au părut elevii ei şi cum i-a condus în descoperirea artei: Mi s-au părut simpatici. La început au fost mai reţinuţi. Şi
    eu eram puţin mai reţinută, pentru că n-am mai avut asemenea experienţe, era
    pentru prima dată când lucram cu persoane fără adăpost. Dar erau şi foarte
    receptivi şi foarte deschişi şi cu o atmosferă foarte plăcută în atelier.
    Adică, m-am simţit bine cu ei, am glumit, am râs, am făcut şi treabă, chiar
    m-am simţit foarte bine cu ei şi sunt genul de oameni respectuoşi şi cu care
    poţi să te înţelegi şi cu care poţi să lucrezi. Ca să-i ghidez, am încercat
    să-l fac pe fiecare să-şi găsească direcţia şi stilul propriu şi să găsească
    subiecte pentru pictură şi pentru desen în ei înşişi. O lucrare de artă de fapt
    asta presupune, să pui ceva din tine acolo. Şi am încercat să-i fac să caute şi
    să găsească acele lucruri care sunt importante pentru ei. Să-şi găsească
    subiecte în acest sens. În plus, am
    încercat să le dau câteva indicii de tehnică, când lucrez în ateliere de
    dezvoltare personală eu încerc să fac persoanele să-şi găsească propria
    direcţie şi mi se pare că am reuşit. Deja au început să-şi construiască fiecare
    stilul propriu. Lucrează împreună, dar fiecare are stilul lui şi asta mi se
    pare ceva important, să-ţi găseşti modalitatea de exprimare.


    Liviu
    Lucian Marcu este unul dintre artiştii expozanţi şi ne-a vorbit despre
    picturile lui, izvorâte din pofta sa de viaţă, cum le arată şi titlurile
    precum: Masa zgomotoasă sau Zdreanţă veselă: Eu la viaţa mea am fost un beţiv, mi-a plăcut viaţa, deci asta ar
    fi…contra lui Brâncuşi: eu sunt moldovean, el e oltean, el are Masa Tăcerii,
    eu am Masa zgomotoasă. Masa asta trebuia să fie la mine cu pahare răsturnate,
    cu beţivi, cu casetofoane, cu un beţiv care doarme pe masă. N-am putut să le
    pictez pe toate, pentru că e şi greu şi a fost şi prima lucrare a mea. O s-o
    extind în viitorul apropiat. Sper. O să iau de la început lucrările pe care
    le-am făcut şi o să le fac cum trebuie.


    Bogdan Florin
    Ionescu pictează chipuri: Am pictat
    oameni, de-ai noştri, prin atelierul de pictură. N-am pictat niciodată, m-a
    relaxat, la început am zis că e o joacă şi m-a relaxat şi dintr-o joacă a
    început să-mi placă.


    La atelier s-au perindat în jur de 20 de oameni, dar
    constant în atelier au fost cam 4 şi nu mereu aceiaşi, iar expozaţii sunt 11,
    ne-a mai spus organizatoarea proiectului Oameni prin artă. Şi asta pentru că
    având ore diferite de masă la cantinele sociale, oamenii nu pot ajunge mereu la
    atelier, dar când vin, pictează cu bucurie şi sete de frumos.

  • Le Petitjournal radio 15.12.2015

    Le Petitjournal radio 15.12.2015

    Bienvenue à ce nouveau regard croisé sur l’actualité avec RRI et Le Petit Journal de Bucarest. Cette semaine, nous avons avec nous Jonas Mercier, co-rédacteur en chef du PJB, la filiale roumaine de la plus importante publication en ligne destinée aux Français et aux francophones de l’étranger. Il nous parle de laction humanitaire de la Fondation Parada et du Samusocial en faveur des enfants des rues et des sans-abri de Bucarest, mais aussi des liens entre la nourriture et le réchauffement climatique.





    http://www.lepetitjournal.com/bucarest