Tag: Ana Blandiana

  • The Gaudeamus International Book and Education Fair

    The Gaudeamus International Book and Education Fair

    For this edition, the Casa Radio Publishers has prepared a fresh series of titles that were brought out in its well-established collections. So listeners and readers are regaled with books published in collections such as the Golden Tape Library, The Show of Poetry, Reading in the Dark, the Romanian Poetry Library and the Radio Library. This years’ edition is focusing on the past five decades of Romanian poetry, featuring poems by Ana Blandiana, Nina Cassian, the unparalleled Serban Foarta, who versifies some of I. L. Caragiale’s writings. There are two “textbook” poets, George Cosbuc and G. Topirceanu, re-read by two major poets of present-day Romania, Ioana Nicolaie and Florin Iaru. 115 poems by Ana Blandiana have been brought together on a double CD album and a book and under a suggestive title “Is the flower free? Poems read on the radio”. There are recordings retrieved from Radio Romania’s Golden Tape Library, recorded in more than five decades, between 1965 and 2017. The most recent recording session was made on March 24th, 2017, a day before Ana Blandiana’s 75th birthday anniversary. Here is Ana Blandiana herself, speaking at the launch of the aforementioned audio book.



    There is something I want to say, especially about the Golden Tape Library, about the place those poems come from, and about how they got there. Before dreaming to become part of the Golden Tape Library, a while back, when I was very young, living in Oradea and listening to the radio. I used to listen to the radio a lot more than I do now, and when I heard that recordings in the Golden Tape Library were broadcast it seemed to me they made the supreme value of everything the radio had to offer. Later, when Emil Buruiana of Radio Romania’s Culture Channel, invited me to make some recordings, I was very excited because I recalled the sensation I had while listening to those programmes. And, irrespective of the managers succeeding each other at the Radio Broadcasting Corporation, as some liked me and others didn’t, I was awfully glad for the privilege to make recordings for the Golden Tape Library. I would describe them as some sort of a history void. And that mainly applies to poems that I very much wanted to be saved in something like Noah’s Ark.”



    Playwright and journalist Matei Visniec was the honorary president of the 2017 edition of the Gaudeamus International Book Fair. In his opening address, Visniec said Romania was extremely competitive from a cultural point of view. Visniec has also hailed the selection of the European Union as the guest of honor for the Gaudeamus International Book Fair. “Romania has its chance, and that chance is culture” playwright Visniec said at a debate series entitled “The Europe of theater and writers — the circulation of artistic values as the backbone of Europe“. The debate was hosted by the “At home in Europe” stand. You’re now invited to listen to an excerpt from a recording that was made during the talks Matei Visniec had with his readers at the Polirom Publishers’ stand.



    One of the reasons I write novels is that for me, literary genres are like some kind of children, I love them all, poetry, essay, novel, theater. Especially poetry, ‘cause it’s something I grew up in, theater forged me into what I am today whereas the novel diversified me. I decided to write novels also because I was frustrated with the fact that my plays, in order to make it to their audience, needed intermediaries. They needed a theater manager, stage director, actors, set designers. At a certain time, these intermediaries somehow got at me; I did not like the idea that I was supposed to depend on them all along. I liked the idea of writing, but without the need of intermediaries, so I wrote novels also out of an urge to create a direct bond between me and my readers.”



    One of the most recent series of volumes that have been brought out as part of the Humanitas Publishers’ Contemporary Romanian Writers is Augustin Cupsa’s novel ‘So the grass may grow on us’, launched at the Gaudeamus International Book and Education Fair. Characters in Augustin Cupsa’s novel, Edi, Pisică (Cat), Tobă, (Drum) Mânzu and Tomi brothers live on the outskirts of Craiova, and deal with the poaching of bird species they would later sell in Italy via an underhand connection. Re-told through Pisica’s voice, the most frail and sensitive of the children, the episodes do manage to get a dramatic dimension also revealing the book’s more profound themes, such as the feeling of guilt, doubled by the obsession of escaping to an idealized Italy, the land where dreams come true. Speaking now is essayist Doru Castaian, recommending the novel, ‘So the grass may grow on us’.



    Augustin Cupsa is one of the best prose writers of today, at least considering those I have read. As far as I know, it took Augustin two years to do the research for his novel. In the book, there is frailty, there is warmth, but at the same time there is some sort of cruelty wrapping everything in some sort of atmosphere and smoke. I for one wouldn’t say that kind of violence is lurching somewhere behind the scenes, waiting to come out in the open. It is the violence of this world, experienced absolutely naturally, it is one of the main ingredients and spices of the world depicted by Augustin Cupsa. There are large categories of readers who will perfectly understand the world depicted in this book. In terms of age bracket, I am part of that category of readers. Furthermore, living in Galati, the life I had there was somewhat comparable to that of the characters depicted by Augustin Cupsa. Of course, people of our generation, living between blocks of flats, where we learned the important things in life in a different way as compared to the world of books, they are very familiar with the fictional world in the book. However, I am not so sure if that fictional world is equally accessible to the children of today, I realized that when I saw cherry plums rotting in the trees. Back in my day it was impossible for them to stay in the trees; I remember we actually had some real traffic of cherry plums, for a bunch of red cherry plums you used to get three sour cherry plums”. (Translated by E. Nasta)

  • Buchmesse Gaudeamus 2017: Rundfunkverlag stellt Hörbücher aus Archiv zusamm

    Buchmesse Gaudeamus 2017: Rundfunkverlag stellt Hörbücher aus Archiv zusamm

    Für die 24. Auflage der Internationalen Buchmesse Gaudeamus — Bücher zum Lernen“ hat der Verlag des rumänischen Rundfunks Casa Radio“ für Hörer und Leserschaft neue Titel in der Reihe Goldenes Radioarchiv“ vorbereitet. Darunter die Serien Schauspiel der Gedichte“, Lektüre im Dunkeln“, Bibliothek der rumänischen Dichtung“ und die Radio-Bibliothek. Anders gesagt, Gedichte aus fünf Jahrzehnten von Ana Blandiana, Gedichte von Nina Cassian, Poesie von Şerban Foarţă, der die Werke von I.L. Caragiale in Gedichte umschreibt, und zwei Dichter, die in der Schule unterrichtet werden, George Coşbuc und George Topârceanu, deren Gedichte von zwei gro‎ßen zeitgenössischen Dichtern, Ioana Nicolaie und Florin Iaru, vorgelesen werden. Ist die Blume frei? Im Rundfunk vorgetragene Gedichte (1965-2017)“, ein Buch und eine Doppel-CD, vorbereitet von Ana Blandiana, ist eine Sammlung von 115 Gedichten. Es sind Aufnahmen aus dem Goldenen Radioarchiv, die in den letzten fünfzig Jahren ausgestrahlt wurden. Die letzte Aufnahme stammt vom 24. März 2017, einen Tag bevor die Schriftstellerin 75 Jahre alt wurde. Ana Blandiana bei der Präsentation der CD:



    Ich möchte Ihnen in erster Reihe etwas über das Goldene Radioarchiv sagen, über den Ort, wovon diese Gedichte stammen und wie sie dorthin gelangt sind. Bevor ich den Traum träumte, Teil des Goldenen Radioarchivs zu werden, als ich jung war und in Oradea lebte, hörte ich Radio. Ich hörte viel Radio, viel mehr als jetzt, und immer, wenn ich die Aufnahmen aus dem Goldenen Radioarchiv hörte, schienen sie mir das Höchstwertigste im Radio zu sein. Später, als mich Herr Emil Buruiană vom Kultursender des Rumänischen Rundfunks Radio România Cultural mich zu Aufnahmen bat, war ich sehr aufgeregt, weil ich mich an das Gefühl, das ich beim Hören dieser Sendungen hatte, erinnerte. Ich freute mich sehr, dass es diese Momente gab, in denen wir für das Goldene Radioarchiv aufnahmen. Ich würde sie mit einem Vakuum der Geschichte vergleichen. Ich habe die Gedichte ausgewählt, die ich mir wünschte, in eine Art Arche Noah übernommen zu werden.“




    Der Ehrenvorsitzende der Buchmesse Gaudeamus 2017, der Dramatiker und Journalist Matei Vişniec, erklärte bei der Eröffnung, dass Rumänien auf kultureller Ebene sehr wettbewerbsfähig ist. Zudem begrü‎ßte er die Wahl der Europäischen Union als Ehrengast der Messe. Rumänien hat eine Chance und das ist die Kultur“, erklärte Matei Vişniec im Rahmen der Debatte Das Europa des Theaters und der Schriftsteller — die Bewegung der künstlerischen Werte als Fundament Europas“. Beim Stand des Verlags Polirom diskutierte der Schriftsteller auch mit den Lesern. Matei Vişniec:



    Einer der Gründe, warum ich Romane schreibe, ist, dass die Gattungen für mich wie Kinder sind, ich liebe sie alle — Dichtung, Essay, Roman, Theater. Mit der Dichtung wuchs ich auf, das Theater formte mich, der Roman diversifizierte mich. Es gab aber eine Zeit, in der ich Romane schrieb, aus Frust, dass meine Stücke Vermittler brauchen, um ans Publikum zu kommen. Sie brauchen einen Intendanten, einen Regisseur, Schauspieler, Bühnenbildner. Und diese Vermittler begannen mich zu beunruhigen, mir gefiel die Idee nicht, immer von ihnen abhängig zu sein. Deswegen schrieb ich Romane, um eine direkte Verbindung zwischen mir und den Lesern zu schaffen.“




    Einer der jüngsten Bände in der Reihe Rumänische zeitgenössische Schriftsteller“ des Humanitas-Verlags ist der Roman von Augustin Cupşa Aşa să crească iarba pe noi“/ So soll das Gras auf uns wachsen“. Dieser wurde auch auf der Gaudeamus-Messe präsentiert. Die Roman-Figuren von Augustin Cupşa, die Herwanwachsenden Edi, Pisică, Tobă, die Gebrüder Mânzu und Tomi leben am Rande der südwestrumänischen Stadt Craiova und beschäftigen sich mit der Wilderei von Vögeln, die sie dann illegal nach Italien verkaufen. Die Geschehnisse werden von Pisică, dem empfindlichsten unter den Kindern, erzählt und zeigen eine dramatische Dimension, die auch die tiefen Themen des Buches offenbaren: das Schuldgefühl, die Obsession, in ein idealisiertes Italien zu flüchten, der Glaube, die Einsamkeit, die Entdeckung der Erotik. Der Essayist Doru Căstăian über den Roman So soll das Gras auf uns wachsen“:



    Augustin Cupşa ist einer der besten Schriftsteller heutzutage, zumindest einer der besten, die ich gelesen habe. Ich habe gehört, er habe sich zwei Jahre lang für dieses Buch dokumentiert. In diesem Buch gibt es Zerbrechlichkeit, Herzlichkeit und zugleich eine Grausamkeit, die alles verhüllt. Ich würde aber nicht sagen, dass diese Grausamkeit immer irgendwo hinter der Hauptbühne wacht und darauf wartet, ans Licht zu kommen. Es ist eine in der Welt sehr natürlich gelebte Gewalt, es ist eine der Haupt-Zutaten und -Würze der Welt, die Augustin beschreibt. Es gibt ganze Leser-Kategorien, die die im Buch beschriebene Welt perfekt verstehen werden. Ich hatte ein ähnliches Leben wie das Leben der Figuren von Augustin Cupşa. Ich gehöre vom Alter her dieser Leser-Kategorie an. Zudem habe ich in Galaţi gelebt und hatte ein Leben, das mit dem Leben der Figuren von Augustin Cupşa vergleichbar ist. Unsere Generation, die zwischen Wohnblöcken aufgewachsen ist, da wo wir anders als aus Büchern die wichtigen Dinge im Leben gelernt haben, kennt die Welt in diesem Buch sehr gut. Ich wei‎ß nicht, ob diese Welt auch den Kindern von heute zugänglich ist. Daran dachte ich, als ich die Kirschpflaumen im Baum faulen sah. Bei uns war es unmöglich, dass sie im Baum blieben, es gab einen regelrechten Kirchpflaumen-Handel. Für eine Handvoll roter Kirschpflaumen bekamst du drei Handvoll grüner.“

  • Gaudeamus 2017: Spectacolul poeziei la Editura Casa Radio

    Gaudeamus 2017: Spectacolul poeziei la Editura Casa Radio

    La cea de-a XXIV-a ediţie a Târgului Internaţional Gaudeamus – Carte de învăţătură, în perioada 22-26 noiembrie la Romexpo, Editura Casa Radio vă invită la spectacolul poeziei. Am pregătit pentru ascultătorii şi cititorii noştri noi titluri în colecţii consacrate: Fonoteca de Aur. Seria Spectacolul poeziei, Lecturi pe întuneric, Biblioteca de Poezie Românească şi Biblioteca Radio.

    Cinci decenii de poezie cu Ana Blandiana, Dansul poetic seducător al Ninei Cassian, inegalabilul Şerban Foarţă care traduce şi interpretează în poezie scrierile lui I. L. Caragiale şi doi poeţi de manual, George Coşbuc şi G. Topîrceanu, recitiţi de doi poeţi de raftul întâi ai poeziei româneşti de azi (Ioana Nicolaie şi Florin Iaru). Performanţele auctoriale se conjugă, se potenţează cu performanţele actoriceşti, Editura Casa Radio vă invită să (re)ascultaţi voci unice. Lor li se alătură N. Steinhardt, binecunoscutul eseist, care surprinde oriunde poezia lumii: în note de călătorie, portrete literare, cronici de expoziţie.

    Este liberă floarea? Poeme rostite la Radio (1965-2017), carte+dublu CD, semnată Ana Blandiana, este un mănunchi de 115 poeme: înregistrări din Fonoteca Radio, de-a lungul a peste cinci decenii, cea mai recentă sesiune de înregistrări fiind prilejuită chiar de această apariţie (pe 24 martie 2017, cu o zi înainte ca scriitoarea să împlinească 75 de ani). Ana Blandiana la radio, recitându-şi versurile, este Vocea poeziei prin excelenţă.

    Dans. Poeme rostite la Radio (1959-2003), carte+CD, trasează istoria poetei Nina Cassian la Radio România: 28 de poeme proprii şi 12 traduceri din poetul german Christian Morgenstern. Un pas în redescoperirea acestei scriitoare complicate, un dans volubil între cuvinte scrise, cuvinte rostite şi ilustraţii semnate Tudor Jebeleanu.

    Şerban Foarţă citeşte din Caragialeta & Caragialeta bis – acest audiobook este efectul de ecou al întâlnirii dintre doi autori, unul dramaturg şi prozator, celălalt poet, unul din secolul XIX, un clasic, celălalt din secolele XX şi XXI, un (post)modern. Este un dialog atemporal, e exegeză în versuri, anamorfoză, oglindire, pretext, un joc de măşti, un one-man show la microfon, cu sound-ul epocii personajelor lui Caragiale. Cu o prefaţă de Simona Popescu.

    Coşbuc live 1963&1968 şi G. Topîrceanu, Romanţa gramofonului – două audiobook-uri care oferă o recitire atentă, atât prin intermediul vocilor actorilor Ludovic Antal, Emil Botta, Octavian Cotescu, Ion Caramitru, Dumitru Furdui, Dinu Ianculescu, Ion Lucian, Valeria Seciu ş.a., cât şi prin acela al poeţilor contemporani, binecunoscuţi publicului român: George Coşbuc şi G. Topîrceanu.

    N. Steinhardt, Jurnal de autor (1978-1984) – 16 tablete radiofonice citite de Steinhardt în emisiunea Atlas cultural, în perioada 1978-1984, precum şi, bonus, un interviu din 1984. Un om într-o voce, aşa cum îl prezintă Ion Bogdan Lefter în prefaţa sa, un om şi un scriitor cu totul aparte, deţinătorul unul eseism cultivat şi lejer.

    De asemenea, în colecţia Noapte bună, copii!, Editura Casa Radio vă aşteaptă cu poveşti de adormit copii, reinterpretate grafic de către artistul Alexandru Ciubotariu.

    Editura Casa Radio imaginează itinerarii alternative prin poezia românească, descoperă şi redescoperă, totul fiind posibil datorită copleşitoarei memorii a Radioului public.

    Programul lansărilor Gaudeamus 2017, standul Radio România


    Vineri, 24 noiembrie

    13:30 – 14:30 – Lansare Editura Casa Radio. Colecţia de CD Fonoteca de Aur, seria Spectacolul poeziei: Coşbuc Live 1963&1968; G. Topîrceanu, Romanţa gramofonului. Invitaţi: Florin Iaru, Vasile Manta, Luigi Bambulea.

    14:30 – 15:00 – Lansare Editura Casa Radio. Colecţia de CD Lecturi pe întuneric: Şerban Foarţă citeşte din Caragialeta şi Caragialeta bis. Invitaţi: Simona Popescu, Bogdan Ghiu, Florin Iaru, Marius Chivu, Emil Buruiană.

    16:30 – 17:30 – Lansare Editura Casa Radio. Colecţia de audiobook Biblioteca de poezie românească: Ana Blandiana, Este liberă floarea? Poeme rostite la Radio 1965-2017. Invitaţi: Ana Blandiana, Mircea Martin, Emil Buruiană, Dan Verona.

    Sâmbătă, 25 noiembrie

    12:00 – 13:00 – Lansare Editura Casa Radio. Colecţia de audiobook Biblioteca Radio: N. Steinhardt, Jurnal de autor. Tablete radiofonice 1978-1984. Invitaţi: Ion Bogdan Lefter, Bogdan Ghiu, George Ardeleanu, Victoria Dimitriu, Anca Mateescu

    14:00 – 15:00 – Lansare Editura Casa Radio. Colecţia de audiobook Biblioteca de poezie românească: Nina Cassian, Dans. Poeme rostite la Radio 1959-2003. Invitaţi: Marius Chivu, Bogdan Ghiu, Dragoş Cojocaru, Tudor Jebeleanu.

    La Editura Casa Radio marile voci dau cortina la o parte!

    Detalii pe www.edituracasaradio.ro.

  • Intellektuelle Bürgerallianz: ein Argument gegen Polit-Zynismus

    Intellektuelle Bürgerallianz: ein Argument gegen Polit-Zynismus

    Nach der Wende war in der rumänischen Gesellschaft besonders ein Bedürfnis nach Dialog und Diskussion zu spüren — und vor diesem Hintergrund entstand die Bürgerallianz — eine Plattform für politische Ideen und Initiativen, ein Debattenforum, ein loser Zusammenschluss vieler Akteure. Und sie war auch ein Gegenpart zur Front der Nationalen Rettung, einem Mammut-Gebilde, das nach der Wende das Machtvakuum nach dem Zusammenbruch des kommunistischen Regimes gefüllt hatte. Die Bürgerallianz war zugleich Kaderschmiede für die künftigen Oppositionspolitiker. Sie wurde am 7. November 1990 von Intellektuellen und Bürgervereinen gegründet. Eine der zentralen Figuren war die Dichterin und Regimekritikerin Ana Blandiana. Sie erinnert sich an den gesellschaftlichen Hintergrund, vor dem vor 27 Jahre die Bürgerallianz entstand:



    Nach dem als Mineriade bezeichneten Bergarbeitereinfall vom Juni 1990 in Bukarest, als Studenten verhaftet wurden, sagten wir uns, dass wir etwas tun müssen. Selbst wenn wir keinen Erfolg haben, müssen die Menschen sehen, dass wir es dennoch versuchen. Und so schalteten wir eine Anzeige in der Zeitung »România liberă«. Dass heute über diese Zeitung und ihren Chef Petre Mihai Băcanu so wenig erzählt wird, ist ungerecht. Ohne diese Zeitung, die damals auf eine Auflage von mehreren Hunderttausend Stück kam, hätte es in Rumänien keine Opposition gegeben“, erzählt die ehemalige antikommunistische Dissidentin.




    In einer Zeit ohne Facebook schaltete die frisch gegründete Bürgerallianz Inserate von 10 Quadratzentimetern auf der Titelseite der România liberă“ — Wir treffen uns am Donnerstag um 16.00 Uhr an der Universität“. Und es kamen so viele Leute, dass bei einem Marsch der Universitätsplatz noch voll war, während die ersten Demonstranten den Siegesplatz in fast 2,5 km Entfernung erreichten, wo das Regierungshauptquartier steht. In einem anderen Aufruf hie‎ß es, dass die Menschen wei‎ße Kleidung und eine Blume tragen sollten — ein Zeichen der Gewaltlosigkeit, sagt Ana Blandiana. Eines der wichtigsten Anliegen der neuen Plattform war die Etablierung einer Kultur der Erinnerung an die jüngere Geschichte der kommunistischen Diktatur in Rumänien.




    Ana Blandiana spielte eine gro‎ße Rolle bei der Einrichtung der Gedenkstätte der Opfer des Kommunismus im ehemaligen Gefängnis von Sighet. Im Namen der Bürgerallianz habe ich in Stra‎ßburg das weltweit erste Memorial des Kommunismus vorgeschlagen. Das war 1993, wir waren in Krakau auf einer Konferenz gewesen und auf Besuch auch in Auschwitz, das ganz in der Nähe liegt. In Stra‎ßburg sollte ich dann eine Rede vor dem Parlament des Europarates halten. Beim Abendessen sa‎ß ich neben der Generalsekretärin des Europarates, Catherine Lalumière — ein Zufall, dachte ich, doch jemand hatte ein gutes Wort eingelegt: Professor Enver vom Ausschuss der Menschenrechte. Die Diskussion mit Catherine Lalumière war der Grundstein des Memorials“, erinnert sich Ana Blandiana.



    In Europa blies ein Wind der Einheit und es ging nicht nur den osteuropäischen Ländern darum, sich mit der Vergangenheit auseinanderzusetzen: Nicht einmal mit meinem Mann hatte ich über ein Memorial gesprochen. Die Idee kam uns bei diesem Gespräch. Wir kamen aus Auschwitz, wo der Europarat ein internationales Zentrum für Nazi-Studien einrichten wollte, und ich fragte dann nach, ob es nicht mindestens genauso wichtig wäre, ein Zentrum für Kommunismus-Studien zu gründen, denn über den Kommunismus wusste man so gut wie nichts. Dann sprachen wir über Europa, über die Vereinigung, die zwischen Ost und West stattfinden sollte, und ich sagte, dass wir nicht nur Politik und Wirtschaft vereinigen müssen, sondern auch unsere Obsessionen. Aber dafür müssen wir sie erst einmal kennen.“




    Sehr lebhaft sind die Erinnerungen der Schriftstellerin an die naiv-linkischen Momente von damals — bestes Beispiel ist immer noch das Memorial von Sighet. Heute kann ich nachvollziehen, wie komisch sich das anhört, aber damals dachten wir keinen Augenblick nach, wie das Memorial per se entstehen wird. Wir dachten, der Europarat kümmert sich darum und baut es. Ich muss ehrlich zugeben, dass ich keinen Moment dachte, wir würden etwas tun. Und dann stand in der Projektbroschüre neben unseren Vorstellungen auch etwas über die Finanzierung — und das klang für uns surreal. Denn es stand da, wieviel die Kommunalverwaltung beisteuert, wieviel der Zentralstaat, wieviel die Privatwirtschaft. Dabei waren wir Staatsfeind Nr. 1, keine Behörde würde uns Geld geben, weder lokale, noch zentrale. Eine Bedingung des Europarates war, dass wir eine Stiftung gründen — die Bürgerakademie. Das war einfach, das haben wir gemacht — und die Idee, die uns gerettet hat, lag auf der Hand: Wir haben Filialen der Stiftung in Städten eröffnet, wo viele Exilrumänen lebten, also München, Paris, New York, Los Angeles. Die ersten Summen kamen aus Spenden dieser Exilrumänen zusammen.“




    Ana Blandianas Erinnerungen sind relevant für diese romantisch-naiven Momente der Politik nach der Wende. Doch die Alianţa Civică ist fester Bestandteile der jüngeren Geschichte geworden und auch ein Argument gegen den Zynismus der Politik neuerer Machart.

  • Alianţa Civică

    Alianţa Civică

    După 1989, România resimţea acut lipsa unui forum al ideilor şi al iniţiativelor politice. Astfel a apărut Alianţa Civică, în acelaşi timp organizaţie non-guvernamentală şi forum de dezbatere a ideilor. În acelaşi timp, Alianţa a fost platformă de propulsare a viitorilor politicieni de opoziţie faţă de structura-mamut a Frontului Salvării Naţionale, care succedase partidului comunist. Pe 7 noiembrie 1990, Alianţa Civică a apărut în urma eforturilor unor intelectuali din organizaţii şi asociaţii precum Grupul pentru Dialog Social, Asociaţia 15 Noiembrie” din Braşov, Solidaritatea Universitară, Societatea Timişoara”, Societatea “Agora” din Iaşi, Grupul Independent pentru Democraţie, Asociaţia Pro Democraţia.



    Scriitoarea Ana Blandiana, opozantă faţă de regimul comunist, cu rol foarte important în formarea Alianţei Civice, îşi amintea starea în care se afla România atunci când a apărut Alianţa: “După mineriada din iunie 1990 şi după ce s-a terminat ea, în timp ce studeníi erau arestaţi, la un moment dat ne-am spus că trebuie să facem ceva. Chiar dacă nu vom reuşi nimic, măcar să se vadă că am încercat ceva. Şi atunci am scris un anunţ în “România liberă”. Azi este o mare nedreptate că nu se vorbeşte aproape deloc acum de Băcanu şi de ”România liberă” de atunci. Fără ”România liberă” condusă de Băcanu, un ziar care avea tiraj sute de mii de exemplare, nu ar fi existat niciun fel de opoziţie în România. ”România liberă” era chiar casa noastră, mitingurile care strângeau sute de mii de persoane se produceau publicând un anunţ de 10 centimetri-pătraţi pe prima pagină din ”România liberă”, de exemplu ”joi la ora 16, la Universitate”. Şi se strângea atâta lume încât atunci când porneam în marş şi ajungeam în Piaţa Victoriei se vedea în spate, încă plină, Piaţa Universităţii. Şi o luam înapoi pe Calea Victoriei şi ne prindeam coada din urmă. Şi toate acelea cu un simplu anunţ, nu exista Facebook-ul. Am propus să scriem un anunţ în ”România liberă”, credeam că vor veni câteva sute de oameni. Şi au venit câteva sute de mii. A fost acel marş în alb, am şi scris ca oamenii să vină îmbrăcaţi în alb şi cu o floare în mână ca să dovedim că noi nu eram violenţi. Acela a fost momentul.”




    Alianţa Civică şi-a asumat şi o pedagogie naţională, aceea de a vorbi despre trecutul comunist sub forma unui Memorial al victimelor la închisoarea de la Sighet. Ana Blandiana: ”În numele Alianţei Civice m-am dus la Strasbourg şi am propus primul memorial, este primul memorial al comunismului din lume. Era în 1993, fusesem la Cracovia la o conferinţă şi ne duseseră să vizităm Auschwitzul, care este foarte aproape. Am vizitat Auschwitzul, după care am venit la Strasbourg unde trebuia să ţin o altă conferinţă la Adunarea Parlamentară. S-a întâmplat ca după conferinţă să fiu invitată la o cină şi, cu o mică pilă, atunci am crezut că era o întâmplare, am fost aşezată lângă secretarul general al Consiliului Europei Catherine Lalumiere. Cu o zi înainte primisem un bileţel de la directorul Drepturilor Omului, de la profesorul Enver, care îmi scria că i-ar face plăcere lui şi soţiei lui Sanda Ciorănescu să ne vedem şi să stăm de vorbă. Aşa a început Memorialul, din acea discuţie cu Catherine Lalumiere, pentru că profesorul Enver a aranjat locurile la masă.”



    Erau anii în care Europa unită încerca să se regăsească, anii în care toţi oamenii luptau pentru exorcizarea trecutului totalitar. Ana Blandiana: ”Niciodată nu vorbisem cu soţul meu că vrem să facem un Memorial. A fost o idee care s-a născut în acea conversaţie. Veneam de la Auschwitz unde tocmai fusese un scandal care se terminase cu bine. Consiliul Europei hotărâse să facă un centru internaţional de studii asupra nazismului. În conversaţie, am întrebat dacă nu credeau că ar fi cel puţin la fel de util să se construiască un centru internaţional asupra comunismului despre care nu se ştia mai nimic? După care, vorbind noi despre Europa, despre unirea care trebuia să se producă între Est şi Vest, am spus că nu trebuia să ne unim numai politicile publice şi economiile, trebuia să ne unim şi obsesiile. Şi pentru aceasta trebuia să ni le cunoaştem.”



    Dar dificultăţi încă existau, ca şi naivităţi. Ana Blandiana rememorează începutul stângaci al Memorialului de la Sighet: “Acum îmi dau seama cât de comic este, dar nicio clipă noi nu ne-am gândit cu ce bani se va face Memorialul. Noi credeam că ei îl iau şi tot ei îl fac. Să fiu sinceră, nu m-am gândit că noi vom face ceva. Numai că, atunci când am primit broşurile, acolo era tipărit ce scriseserăm noi în proiect, plus un capitol: cum se strângeau banii care urma să se strângă într-un mod absolut suprarealist pentru noi: cât la sută vor da autorităţile locale, cât la sută autorităţile centrale, cât la sută mediul de afaceri. Iar noi eram în România inamicul public numărul 1, nici nu se punea problema să primim vreun ban, nici de la autorităţile locale, nici de la cele centrale. Una din condiţiile Consiliului Europei era să facem o fundaţie, Fundaţia Academia Civică. Era simplu, am făcut-o, iar ideea care ne-a scos la lumină a fost că am deschis filiale ale fundaţiei în locurile cu exil românesc: la Munchen, la Paris, la New York, la Los Angeles. Primii bani, puţini, s-au strâns de la românii din străinătate.”



    Alianţa Civică este astăzi parte a istoriei renăscute a anilor 1990. Este partea care trebuie reamintită celor care cred că totul este zadarnic, pentru cei care cred în continuare în democraţie.

  • The Observator Cultural Awards

    The Observator Cultural Awards

    A total of 34 contemporary writers were nominated in the awards’ 6 categories: memoirs; essays and publishing; literary criticism, literary history and literary theory; debut; poetry; and fiction. Radu Andriescu won the best poetry book award, while the best fiction award was shared by writers Radu Cosasu and Radu Pavel Gheo. Human rights activist Gabriel Andreescu used to write a year ago that the “emergence of Observator Cultural in 2000 marked a new stage in the development of ideological footprints in the intellectual community in Romania.” Here is Carmen Musat, the magazine’s editor-in-chief.



    Carmen Musat: “These awards are a means of creating an overview of Romanian culture, of Romanian literature today. With new names being added each year to the list of nominated authors and award winners, we are also trying to define the cultural profile of our magazine. It’s a quest for identity in two senses. Our selection and awards outline the cultural profile of our magazine, but also that of the Romanian culture at this point in time.”



    16 high school children from six high schools in Bucharest were chosen to hand out the Lyceum Award to fiction writer Vlad Zografi. Carmen Musat tells us more:



    Carmen Musat: “We meet these young people and listen to their choices, their arguments. I was impressed by them and I’m not the only one. Just like last year, everybody who attended the awards ceremony was impressed by how they justified their selection, in such a fresh way and using such well-articulated arguments. I think these young people should be encouraged and promoted and given the opportunity to meet Romanian writers and discover their work. Writer Ana Blandiana was telling us this year how surprised she was at the reaction of a child she met when she gave a talk in a school. Although the teacher had told the children they were going to meet Ana Blandiana, the child in question said that was not possible. When he was asked why, he said because he knew all poets were dead. This anecdote tells us very much about how Romanian literature is taught in school. Children have the impression that literature is something that belongs in a museum, not something that is alive and with which they can interact. Our magazine and these awards are trying to demonstrate that literature is alive. We will soon also launch a series of public readings during which high school children will be able to meet Romanian writers, among other cultural figures. Our aim is to challenge and facilitate cultural interaction.”



    As part of this year’s awards gala, Observator Cultural awarded prizes for translations not just into Romanian, but of Romanian works as well. The recipients include Veronica D. Niculescu and Joanna Kornas-Warwas of Poland. Here is writer and translator Veronica D. Niculescu.



    Veronica D Niculescu: “I realized that in 2007 I started translating my first book by Nabokov without a contract, without cares and obligations, just for passion. The book was brought out in 2008 by a fortuitous turn of events. Polirom Publishers acquired the copyright for Vladimir Nabokov’s works, and it so happened that my translation was accepted for this series. I remember quite well the fragments from the book that determined me to take up translations, they still serve as a personal motto, wherever I am down. I remember how I felt back then and I think it is the ideal mindset to have when translating. The character in that book talks about the “unattainable beauty”, which transpires in dusk light beaming over rooftops, the scent of a flower that no matter how hard you try to breathe in, it can never be yours. And this, I believe, is what we do when we write and read, we’re trying to attain the unattainable”.



  • Literaturpreise der Zeitschrift „Observator Cultural“: Literatur quicklebendig vermitteln

    Literaturpreise der Zeitschrift „Observator Cultural“: Literatur quicklebendig vermitteln

    Anfang April hat im Bukarester Theater Odeon die 11. jährliche Preisverleihung der Kulturzeitschrift Observator Cultural“ stattgefunden. Insgesamt wurden 34 rumänische Gegenwartsautoren in sechs Kategorien nominiert: Memorialistik, Essayistik/Publizistik, Literaturkritik/Literaturtheorie, Debut, Poesie, Prosa. Zehn bedeutende rumänische Autoren, darunter Ana Blandiana, Radu Cosaşu, Vlad Zografi, wurden mit Preisen ausgezeichnet.



    Der beste Poesie-Band des Jahres 2016 wurde Cînd nu mai e aer“ (Wenn keine Luft mehr da ist“) von Radu Andriescu, erschienen im Verlagshaus Max Blecher“. Der Prosapreis ging ex-aequo an die Schriftsteller Radu Cosaşu für Viaţa ficţiunii după o revoluţie“ (Das Leben der Fiktion nach einer Revolution“) und Radu Pavel Gheo für Disco Titanic“, beide erschienen beim Verlag Polirom. Vor einem Jahr schrieb der Dissident und Menschenrechtsaktivist Gabriel Andreescu: Die Gründung der Kulturzeitschrift »Observator Cultural« im Jahr 2000 markierte eine neue Etappe in der Evolution der ideologischen Modelle der rumänischen Intellektuellengemeinde. Im Laufe der Jahre hat die Zeitschrift »Observator Cultural« ihren Status als Gestalter der Kulturideologie bestätigt.“ Mehr über das Selbstverständnis der Zeitschrift von Carmen Muşat, Chefredakteurin der Kulturzeitschrift Observator Cultural“:



    Mit diesen Preisen versuchen wir in der Tat, ein Image der lebendigen rumänischen Kultur, der rumänischen Literatur in diesem Moment festzuhalten. Da bei jeder Auflage neue Namen auf die Liste der Nominierten eingetragen werden, versuchen wir auch, uns selbst und das kulturelle Profil der Zeitschrift »Observator Cultural« neu zu definieren. Es handelt sich um ein doppeltes identitätsgestaltendes Unternehmen. Einerseits für unsere Zeitschrift, weil die Auswahlmöglichkeiten und die Preise das Identitätsprofil unserer Zeitschrift konturieren, andererseits weil dadurch in diesem kulturell viel versprechenden Moment ein Identitätsprofil der rumänischen Kultur entsteht.“




    16 Gymnasiasten von 6 Nationalkollegien in Bukarest waren auf der Bühne des Theaters Odeon anwesend, um den Preis Observator Lyceum“ an den Schriftsteller Vlad Zografi zu überreichen. Ausgezeichnet wurde Vlad Zografi für sein Buch Efectele secundare ale vieţii“ (Nebenerscheinungen des Lebens“), erschienen beim Verlag Humanitas. Carmen Muşat dazu:



    Wir kommen mit jungen Leuten zusammen, wie hören ihnen zu, um ihre Optionen und ihre Argumente zu erfahren. Mich haben diese Gymnasiasten beeindruckt, und ich war nicht die einzige. Sowohl dieses Jahr als auch in den vergangenen Jahren wurden die Galateilnehmer vom Diskurs der Gymnasiasten, von ihren frischen und gut begründeten Argumentationen tief beeindruckt. Ich glaube, dass wir diese junge Menschen ermuntern und unterstützen müssen; sie sollten die Chance bekommen, mit rumänischen Schriftstellern zusammenzukommen, die rumänische Literatur zu entdecken. Bei der diesjährigen Preisverleihung erzählte die Dichterin Ana Blandiana über ihre Riesenüberraschung bei der Reaktion eines Kindes, das sie bei einem Gespräch mit Schülern in einer Grundschule traf. Die Lehrerin hatte angekündigt, dass die Dichterin Ana Blandiana in ihrer Schule zu Gast sei, aber eines der Kinder widersprach ihr, es sagte, das sei nicht möglich. Nach einem kurzen Verblüffungsmoment wollten alle wissen, warum das Treffen unmöglich sei. Und der Schüler sagte, er wisse schon, dass alle Dichter tot seien, folglich könne die Dame, die vor ihnen sitze, keineswegs die Dichterin Ana Blandiana sein. Diese Reaktion eines Schulkindes zeigt, wie die rumänische Literatur in der Schule unterrichtet wird. In den Lehrbüchern werden alle Schriftsteller und Dichter wie Museumsexponate präsentiert, und deshalb bekommen die Schüler den Eindruck, dass die Literatur tot sei und ins Museum gehöre, man könne keinen direkten Kontakt, keine Interaktion mit der Literatur haben. Mit der Zeitschrift »Observator Cultural« und mit unserer Preisverleihung versuchen wir zu beweisen, dass die Literatur quicklebendig ist. Demnächst werden wir auch ein Projekt mit öffentlichen Lesungen starten, wobei Schüler von mehreren Gymnasien mit rumänischen Schriftstellern, Dichtern und anderen Künstlern zusammenkommen und direkt diskutieren können. Wir wollen unser Publikum herausfordern, wir wollen eine rege kulturelle Interaktion starten.“




    Bei der diesjährigen Preisgala hat die Kulturzeitschrift Observator Cultural“ mehrere Preise für Literaturübersetzung verliehen, und zwar nicht nur für literarische Übersetzungen aus einer Fremdsprache ins Rumänische, sondern auch für Übersetzer, die rumänische Werke in eine Fremdsprache übertragen haben. Ausgezeichnet wurden die Übersetzerinnen Veronica D. Niculescu aus Rumänien und Joanna Kornaś-Warwas aus Polen. Dazu die Schriftstellerin und Literaturübersetzerin Veronica D. Niculescu:



    2007 begann ich, das erste Buch von Vladimir Nabokov aus reiner Lust und Liebe zu übersetzen. Ohne Vertrag, ohne Termin, ohne Druck, ohne jede Verpflichtung. Es war ein reines Vergnügen. 2008 wurde die Übersetzung bereits veröffentlicht — es war ein Glücksfall. Es hätte nichts geschehen können, kein Vertragsabschluss, ich hätte einfach mit einem aus Lust und Liebe übersetzten Buch da bleiben können. Glücklicherweise erhielt der Verlag Polirom die Übersetzungsrechte für Vladimir Nabokov und so geschah es auch, dass meine Übertragung veröffentlicht wurde. Ich erinnere mich sehr gut an die Seiten, die mich dazu brachten, mit der Übersetzung anzufangen, sie funktionierten und blieben wie ein Motto, ein sehr nützliches Motto, wenn ich müde bin. Ich lese diese Seiten, ich erinnere mich an jene Augenblicke, als ich mich in einem Idealzustand befand, und ich wünsche mir, diesen Idealzustand jedes Mal zu erleben, wenn ich ein Literaturwerk übersetze. Es geht um einige Seiten aus dem Roman »Der Späher«, eine der Figuren spricht über ‚die Schönheit, die man nicht besitzen kann‘. Das Licht der Abenddämmerung, die sich über die Dächer der Stadt legt, der Duft einer Blume, den wir immer wieder einatmen, aber nicht besitzen können. Und das geschieht auch mit uns, wenn wir schreiben, wenn wir lesen — irgendwie versuchen wir, etwas zu besitzen, was wir nicht besitzen können.“

  • Premiile Observator Cultural

    Premiile Observator Cultural

    Zece importanţi scriitori români, printre care Ana
    Blandiana, Radu Cosaşu, Vlad Zografi, au fost premiaţi în cadrul Galei
    Premiilor Observator Cultural, a XI-a ediţie, desfăşurată la Teatrul Odeon din
    Bucureşti. În total, au fost nominalizaţi 34 autori români contemporani la şase
    categorii: Memorialistică, Eseistică/ publicistică, Critică literară/ istorie
    literară / teorie literară, Debut, Poezie şi Proză.


    Cel mai bun volum de poezie al anului 2016 a fost desemnat Cînd nu mai e aer,
    publicat de Radu Andriescu la Casa de editură Max Blecher. Premiul pentru
    Proză a fost acordat ex-aequo scriitorilor Radu Cosaşu, pentru Viaţa ficţiunii
    după o revoluţie, şi lui Radu Pavel Gheo, pentru Disco Titanic, ambele apărute
    la Editura Polirom. În urmă cu un an, Gabriel Andreescu, disident şi activist
    pentru drepturile omului, scria: Apariţia Observatorului Cultural, în
    2000, a marcat o nouă etapă în evoluţia amprentelor ideologice din comunitatea
    intelectuală. În timp, Observatorul Cultural a confirmat statutul pe care şi-l
    asumase încă de la început, de pol formator în materia ideologiei culturale.
    Premiile instituite în anul 2007 i-au conturat şi, aş spune, i-au tranşat
    opţiunile.


    Carmen Muşat, redactor-şef al revistei Observator
    Cultural. Încercăm, într-adevăr, şi prin aceste
    Premii, să fixăm, să realizăm un tablou al culturii române vii, al literaturii
    române din acest moment. Şi pentru că la fiecare ediţie se adaugă nume
    noi pe lista nominalizaţilor şi a premianţilor încercăm să ne definim cultural
    şi pe noi, să definim profilul cultural al Observatorului Cultural. Astfel că
    este un demers dublu identitar. Pe de o parte, pentru revistă, pentru că
    opţiuniile şi premiile noastre conturează profilul identitar al revistei, pe de
    altă parte conturează un profil identitar al culturii române în acest moment de
    graţie din punct de vedere cultural.


    16 liceeni de la şase colegii
    naţionale din Bucureşti au fost prezenţi pe scena Teatrului Odeon pentru a
    acorda Premiul Observator Lyceum prozatorului Vlad Zografi pentru volumul
    Efectele secundare ale vieţii, Editura Humanitas. Carmen Muşat. Ne
    întâlnim cu aceşti tineri şi le ascultăm opţiunile, argumentele. Pe mine m-au
    impresionat aceşti liceeni şi nu sunt singura. Şi anul trecut, şi anul acesta,
    şi cei prezenţi la Gală au fost impresionaţi de discursul liceenilor, de
    motivaţiile şi argumentele lor atât de proaspete şi de bine articulate. Cred că
    aceşti tineri trebuie încurajaţi şi promovaţi şi cred că trebuie să aibă
    această şansă, de a se întâlni cu scriitorii români, de a le descoperi
    literatura. La Gala din acest an poeta Ana Blandiana povestea că a surprins-o
    reacţia pe care a avut-o un copil pe care l-a întâlnit când a fost invitată la
    o şcoală generală. Deşi învăţătoarea anunţase că se vor întâlni cu Ana
    Blandiana, acel copil a contrazis-o, spunând că nu poate fi adevărat. După un
    prim moment de stupoare, toţi au vrut să ştie de ce a spus respectivul copil
    acest lucru. Şi
    copilul a spus că el ştie că toţi poeţii
    sunt morţi, prin urmare doamna din faţa lor nu poate fi Ana Blandiana. O
    reacţie care spune multe despre cum prezintă şcoala literatura română. În
    manualele şcolare, toţi scriitorii despre care se vorbeşte sunt scriitori de muzeu.
    De aceea, copiii au impresia că literatura ţine şi ea de muzeu, nu e ceva viu
    cu care să interacţionezi. Noi asta încercăm să facem şi cu ajutorul revistei
    Observator Cultural, şi prin aceste premii. Încercăm să demonstrăm că
    literatura este vie. Vom demara cât de curând şi un proiect de lecturi publice
    în cadrul căruia propunem întâlniri între liceeni şi scriitori români, între mai multe tipuri de artişti. Ne dorim
    să provocăm, să producem intersecţii culturale.


    În cadrul Galei, în acest an, Observator cultural a oferit Premii de
    Traducere nu doar pentru transpuneri dintr-o limbă străină în limba română, ci
    şi pentru un traducător care a redat opere literare româneşti într-o limbă
    străină. Laureate au fost Veronica D. Niculescu şi Joanna Kornaś-Warwas
    (Polonia). Scriitoarea şi traducătoarea Veronica D. Niculescu. Mi-am dat seama că în 2007 începeam să traduc prima carte de
    Nabokov fără să am un contract, fără nici un fel de apăsare şi obligaţie, din
    pură plăcere. Cartea a apărut în 2008 printr-un noroc. Putea să nu se întâmple
    nimic, să nu existe nici un contract, şi eu să rămân cu atât, cu o carte
    tradusă din plăcere. Dar, din fericire, Editura Polirom a câştigat un an mai
    târziu drepturile de publicare pentru seria Vladimir Nabokov. Şi aşa s-a
    întâmplat ca volumul pe care eu îl propusesem să apară. Îmi amintesc foarte
    bine paginile care m-au determinat să mă apuc de tradus, au rămas ca un motto
    pentru mine, un motto foarte util când sunt mai obosită. Îmi amintesc starea de
    atunci şi mă gândesc că ar fi ideal să o am de fiecare dată când traduc, că
    aceea este starea ideală. Sunt paginile 107, 108 din ediţia românească Ochiul
    în care un personaj vorbeşte despre frumuseţea de neposedat. Lumina la apus
    peste acoperişuri, parfumul unei flori pe care îl poţi inhala oricât, dar nu-l
    poţi poseda. Şi cred că asta facem şi când scriem, şi când citim, în multe
    dintre activităţile noastre, poate încercăm într-un fel să posedăm ceea ce este
    de neposedat.



    Din juriul celei de-a
    XI-a ediţii a Premiilor Observator Cultural au făcut parte Carmen Muşat
    (preşedinta juriului), Bianca Burţa-Cernat, Adina Diniţoiu, Cezar Gheorghe,
    Adrian Lăcătuş, Iulia Popovici şi Bogdan-Alexandru Stănescu.

  • 20.03.2016

    20.03.2016

    Aide – La Roumanie contribuera aux efforts européens de gérer la vague de migrants qui arrive en Grèce, en y envoyant la semaine prochaine 60 policiers de frontière, 10 experts dans le domaine des procédures d’asile, 6 automobiles spéciales, deux navires de patrouille maritime et autres équipements logistiques, lit-on dans un communiqué du ministère roumain de l’Intérieur. Une cellule de coordination a été créée au ministère de la Défense d’Athènes afin de gérer cette mission. La Roumanie a une contribution importante en Grèce, aux côtés de l’Allemagne et de la France, souligne le communiqué. Bucarest a pris cette décision suite à la réunion du Conseil européen les 17 et 18 mars à Bruxelles, où la Roumanie a été représentée par le président Klaus Iohannis. Lors de cette réunion, les chefs d’Etat et de gouvernement de l’UE ont adopté plusieurs mesures et actions pour venir en aide à la Grèce, dans le contexte de la mise en œuvre de l’accord entre UE et la Turquie sur la gestion de la crise des migrants.

    Poésie – La Roumaine Ana Blandiana a été désignée samedi à Gdansk, en Pologne, «Poète Européen de la Liberté», pour son volume intitulé « Ma patrie A4». Tous les deux ans, Gdansk devient le centre de la poésie européenne à l’occasion du concours qui décerne le prix mentionné. Cette année, 7 pays y ont participé, dont le Portugal, le Danemark, la Russie et autres. L’objectif de la manifestation est de mettre en lumière et de promouvoir les poèmes portant sur les thèmes fondamentaux du monde contemporain, tels que la liberté par exemple, et qui se distinguent en même temps par une valeur artistique exceptionnelle.

    Une Heure pour la Planète – 42 villes de Roumanie ont participé à l’événement global appelé Une Heure pour la Planète. Institutions publiques et privées aux côtés la population désireuse de soutenir cette cause ont renoncé pendant un heure à la consommation d’électricité et ont participé à différents événements consacrés à la protection de l’environnement. Sous le slogan « Donne à la nature un peu de ton énergie », la Roumanie a rejoint les 7000 villes de 160 pays préoccupés des problèmes qui entraînent de graves changements climatiques, dont le réchauffement climatique, la pollution et la consommation excessive d’énergie. A Bucarest l’événement a été marqué aussi par des tours à vélo et à rollers. Au niveau international, cette Heure pour la Planète est marquée depuis 2007, et en Roumanie depuis 2009.

    Attentat – Le ministère roumain des affaires étrangères fait savoir que des actions comme l’attentat-suicide survenu samedi au centre d’Istanbul, en Turquie, n’ont aucune justification. Le MAE réaffirme l’engagement ferme de la Roumanie dans la lutte contre toutes les formes de terrorisme et réitère le besoin d’intensifier les efforts internationaux contre ce phénomène. Selon l’AFP, les autorités turques semblaient privilégier dimanche la piste jihadiste au lendemain d’un attentat suicide qui a tué quatre touristes étrangers sur une célèbre avenue d’Istanbul, 2e attaque meurtrière à frapper le pays en moins d’une semaine.

    Cuba – Le président américain Barack Obama entame ce dimanche une visite historique à Cuba, pays considéré récemment comme l’ennemi des Etats-Unis. C’est la première visite d’un chef d’Etat américain à Cuba ces 88 dernières années. Elle aurait été inconcevable si en décembre 2014 Barack Obama et Raoul Castro n’avaient pas convenu de reprendre les relations diplomatiques bilatérales, gelées depuis 1959, lorsque la révolution cubaine avait écarté du pouvoir le gouvernement pro-américain de l’époque. Depuis leur décision de rétablir les relations diplomatiques, les deux pays ont signé des accords commerciaux dans les domaines des télécommunications, des services aériens, de la police et de l’environnement. Il reste toutefois des divergences majeures, notamment en ce qui concerne l’embargo imposé depuis 54ans par les Etats-Unis au Cuba. Le président Obama a pour sa part demandé au Congrès américain d’abroger d’embargo, mais sa demande a été bloquée par les leaders républicain. Selon l’AFP, le temps fort de la visite du président américain sera son discours mardi dans un grand théâtre de La Havane, devant les caméras de la télévision cubaine.

    Handball – La sélection nationale de handball de la Roumanie s’est qualifiée samedi soir aux Jeux Olympiques d’été de Rio de Janeiro, après que le Monténégro ait vaincu le Danemark, au tournoi préolympique d’Aarhus. Les Roumaines ont devancé, elles, l’équipe de l’Uruguay, score 36 buts à 19, après avoir vaincu le Danemark, par 32 buts à 25. Rappelons-le le, la Roumanie a remporté le bronze au Championnat du Monde de handball féminin en 2015.

    Météo – En Roumanie les températures approchent la normale saisonnière. Toutefois le ciel est couvert sur la plupart des territoire, où l’on signale de la pluie et de la neige en montagne. Les températures maximales de ce dimanche iront de 5 à 13 degrés. 8 degrés et du soleil à midi à Bucarest.

  • La presse estudiantine dans la Roumanie communiste

    La presse estudiantine dans la Roumanie communiste

    Instrument de propagande du régime communiste, la presse a été pour ce dernier une des principales préoccupations. C’était un domaine strictement soumis à la censure. La Direction générale de la presse et des publications avait pour mission de contrôler et de superviser tout ce qui était destiné au public. Cet organisme était subordonné au Comité Central du Parti Communiste Roumain.



    Malgré ce contrôle rigoureux, certains écarts par rapport à la politique officielle ont toujours existé, même s’ils n’ont pas été de nature à affaiblir le régime. Pourtant, l’obsession du danger que pouvait représenter la lettre écrite était si forte que l’on accordait à ces déviations plus d’attention qu’elles ne méritaient et les coupables étaient trop sévèrement punis pour leur insoumission. Ce fut le cas de la revue estudiantine « Amphithéâtre », publiée par l’Union des associations des étudiants communistes de Roumanie. L’adjoint au rédacteur en chef de cette revue, Constantin Dumitru, se rappelle comment la diffusion d’un de ses numéros fut interdite en raison de la présence, dans ses pages, de plusieurs poèmes écrits par Ana Blandiana et que l’on avait considérés comme des attaques dirigées contre le régime communiste.



    Constantin Dumitru: « Cela s’est passé en décembre 1984. En lisant les poèmes d’Ana Blandiana, j’eus une réaction instinctive. J’ai su que ces poèmes ne pouvaient être publiés. Une fois cette première réaction passée, je me suis dit: mais au fond pourquoi ne seraient-ils pas publiés ? Et j’en ai approuvé la publication. J’ai présenté le numéro de la revue à l’Association des étudiants communistes de Roumanie. Car ce n’était pas à nous d’approuver la publication de la revue. Lorsque la Direction de la presse a cessé d’exister, le feu vert était donné par les organismes centraux chargés du contrôle des publications, à savoir le Comité central de l’Union de la jeunesse communiste et le Conseil des associations des étudiants communistes de Roumanie. Nous, les rédacteurs en chef et adjoints, étions censés uniquement approuver, un à un, les articles qui nous étaient proposés. La publication, dans son ensemble, devait être soumise à une autre autorité, car les cadres du parti ne nous faisaient plus confiance, parce que nous étions des journalistes et nous pouvions faire des bêtises. Alors, il fallait que quelqu’un d’autre voie la revue avant sa publication. Moi, j’étais adjoint au rédacteur en chef de la revue « Amphithéâtre »; j’étais membre du Comité Central de l’Union de la Jeunesse Communiste et membre du Bureau du Conseil de l’Association des étudiants communistes de Roumanie, car — pour appeler les choses par leur nom — on ne pouvait occuper un poste de rédacteur en chef sans faire partie de la nomenklatura. La poétesse Constanţa Buzea, première épouse du poète Adrian Păunescu, se trouvait à la tête de la Section poésie. Tout ce qu’elle a fait, c’était d’approuver la publication de ces poèmes. Grigore Arbore était en charge du numéro respectif, mais c’est moi qui ai donné l’aval. »



    La revue « Amphithéâtre » était publiée en 7.000 exemplaires. 3.000 étaient distribuées dans les kiosques, un millier sous forme d’abonnements et 3.000 autres, payés par l’Union des Associations des étudiants communistes de Roumanie, étaient répartis dans les foyers estudiantins.



    Constantin Dumitru se rappelle comment le scandale a éclaté: « Je vais chez un ami plasticien, dans la mansarde Nifon, qui abritait quelques ateliers. Une fois là je n’arrive pas à m’abstenir de me vanter. Je lui montre directement les formes d’impression et je lui dis : « Voilà ce que j’ai fait », sans savoir qu’il travaillait pour la Securitate. Je m’étais donc dénoncé tout seul. C’est aussi la raison pour laquelle ils m’ont destitué, je me suis vanté que c’était moi qui avais donné l’aval. Et puis, ce qui devait arriver est arrivé. Moi, je suis parti à la montagne où j’ai appris que plusieurs réunions avaient lieu pour décider de mon limogeage, de mon exclusion générale. Une fois rentré à Bucarest, un collègue me donne un coup de fil pour me dire que je n’étais plus son chef et que je ne figurais désormais nulle part. Pendant plusieurs mois, c’était grâce à Radio Free Europe que j’apprenais les décisions qui me concernaient. Je fus licencié et exclu du parti le 15 janvier 1985. Je n’ai eu pas d’emploi pendant 3 mois. Je fus convoqué et embauché contre mon gré à la revue « La protection du travail ». Mon épouse qui était enceinte s’est vu destituer elle aussi. Elle devait payer d’une façon ou d’une autre. Au fond, j’avais un contrat que je n’avais pas respecté. Mais je ne me suis pas lamenté alors et je ne le fais aujourd’hui non plus. J’avais un salaire très grand, un chauffeur, une secrétaire, le tout pour apprécier le camarade Ceausescu. Et moi, je ne l’ai pas apprécié comme il fallait. J’ai depuis appris ma leçon quand il s’agit d’apprécier les politiciens. »



    Comme à l’époque personne ne pouvait être au chômage, Constantin Dumitru s’est vu embaucher par une revue ayant comme profil la protection du travail dans l’industrie, sans pour autant détenir une fonction dirigeante. Quelles ont été les répercussions du retrait de ce numéro de la revue « Amphithéâtre » ?



    Constantin Dumitru : «A l’époque, les photocopies n’étaient pas à la portée de tout le monde, comme c’est le cas aujourd’hui. Beaucoup de personnes devaient donner leur aval. Les photocopieurs faisaient l’objet d’une très stricte surveillance. J’ai été choqué d’apprendre plusieurs années plus tard, d’un officier de la Securitate, que 5-6000 copies avaient été faites aux poésies en question. Ce qui veut dire que le tirage de la revue avait été refait, il avait ainsi pratiquement doublé. Comme tant d’officiers de la Securitate ont dressé un nombre si grand de rapports, il était pratiquement impossible que Radio Free Europe ne soit pas au courant. Cette radio a d’ailleurs diffusé les poésies, mais uniquement après ma destitution. D’un certain point de vue, les communistes ont fait une erreur. S’ils n’avaient pas provoqué un si grand scandale, le fait serait passé inaperçu. « Je crois que nous sommes un peuple végétal, qui a vu un arbre se révolter ? » c’est là un fragment de la poésie en question. Elle était belle ».



    Après 1989, Constantin Dumitru a eu l’occasion de rencontrer l’auteure des poésies ayant entraîné sa destitution: «Aussi étrange que cela puisse paraître, je ne connaissais pas Ana Blandiana. J’avais fait publier quelques-uns de ses textes, mais je ne la connaissais pas personnellement. Elle, n’en a pas été punie, moi si. Son volume « Motanul arpagic » est d’ailleurs paru un peu plus tard aux Editions Ion Creanga et d’autres personnes ont été destituées. En 1990, j’ai rencontré le poète Mircea Dinescu au siège de l’Ambassade des Etats-Unis et il m’a dit : « Eh mec, regarde, c’est Ana Blandiana, ton amie. Il ne croyait pas que je ne la connaissais pas. Et il s’est adressé à Ana Blandiana en lui disant que c’était moi la personne qui avait fait publier sa poésie dans la revue « Amphithéâtre ». Et Ana Blandiana a eu une réplique que j’admire de tout cœur « C’est son affaire à lui! ». Et je me suis rendu compte que c’était en effet mon affaire à moi. Moi, j’avais fait mon devoir et je soupçonne qu’elle avait fait de même ».



    Constantin Dumitru a appris une leçon qui allait profiter à d’autres aussi. Quand on dit la vérité, aussi désagréable qu’elle soit, aucun prix n’est trop élevé à payer car la récompense sera sur mesure. (trad. : Dominique, Alexandra Pop)

  • The student Press in Communist Romania – The “Amfiteatru” Magazine

    The student Press in Communist Romania – The “Amfiteatru” Magazine

    A propaganda instrument of the Communist regime, the press was its top priority. As a rule, the press was associated with censorship. The General Press and Print Department was charged with controlling and supervising any piece of information targeting the public at large and was subordinated to the Romanian Communist Party’s Central Committee. Despite strict control, there were exceptions from the party’s general policy, which were not able however to weaken the regime. The Communist regime’s obsession was so big, that one of the exceptions grabbed more attention than necessary, given the measures taken against it.



    Constantin Dumitru was an editor-in-chief with the student’s magazine “Amfiteatru” published by the Union of the Romanian Communist Students’ Associations. He recalls how the Communists banned an issue of the magazine he coordinated because of certain poems written by poet Ana Blandiana, which were considered an attack against the regime.



    It was December 1984. When reading Ana Blandiana’s poems, I obviously had a certain reflex and I told myself, this cannot be published. But then I wondered, why shouldn’t it? So I okayed them for print. I took the magazine to the Romanian Communist Students’ Association, because it wasn’t us who gave the print approval. After the Press Directorate was dismantled, the approval was given by the central bodies that controlled the publications, namely the Central Committee of the Communist Youth Union and the Council of the Romanian Communist Students’ Association. We, the editors in chief and deputy editors in chief, would approve the publication of each article in part. However, further approval by a higher authority was required, because they didn’t trust us. Another comrade had to check everything. I was the deputy editor in chief, and a member of the Central Committee of the Communist Youth Union and a member of the Communist Youth Council, because, let’s be honest, one could not be editor in chief unless one was a member of the nomenklatura. Constanţa Buzea, poet Adrian Paunescu’s first wife, was the head of the poetry department. And all she did was to approve the publication. Grigore Arbore was in charge with the respective issue, but I made the decision.”



    “Amfiteatru” had a monthly circulation of 7,000 copies, of which 3,000 were distributed in kiosks, 1,000 went to subscribers and another 3,000, paid for by the Union of the Communist Students’ Associations of Romania, were distributed to halls. Constantin Dumitru recalls how the scandal started:



    I went to the Nifon attic to visit a friend of mine, a fine artist, to brag about it. I just couldn’t help myself. So I took the galley proof with me, went to him and said ‘Look what I’ve done!’ I had no idea he was working for the Securitate. In a way I reported myself. That’s why they kicked me out. For having bragged I did it. What happened next was easy to predict. I was kicked out from all organisations I was part of. Meetings were held in my absence for this particular purpose. I found about them from the Free Europe radio station. Then, on January 15, 1985 I was fired. I was unemployed for about three months. Then I was hired by the Labour Protection magazine, against my will. My wife, pregnant at the time, was fired as well, to make her pay too for what I had done. After all, we had a contract and I violated it. But I did not complain then and I don’t complain now. I had a big salary, my own driver and secretary, all of these just to show respect to comrade Ceausescu and I still wasn’t showing him enough respect. It was at that time that I stopped looking up to politicians.”



    As officially there could be no unemployment back in those days, Constantin Dumitru was given a job with a magazine specializing in industrial labour safety, but not in a management position. We asked him about the consequences of banning that issue of “Amfiteatru” magazine:



    Back in the day, photocopying was not for everyone, as it is now, you needed a lot of official passes for it. Copying machines of any kind were closely monitored. One of the greatest shocks I had was when a political police officer told me years later that those poems were copied five or six thousand times in Romania back then. In a manner of speaking, it made up an entire regular issue of the magazine, in fact it was double the issue of the magazine. And if so many Securitate officers were writing so many reports, there is no way Radio Free Europe wouldn’t catch on, and so those poems were broadcast on Radio Free Europe after I got dismissed. Not before that, though. The communists made a mistake, in a way. If they hadn’t made such a big deal out of it, it would have blown over. As that beautiful poem said, ‘I believe we are a vegetal people, who has ever seen a tree revolt?’ That poem was truly beautiful”.


    After 1989, Constantin Dumitru had the opportunity of meeting the poetess that got him fired:



    As strange as that may sound, I didn’t know Ana Blandiana. I had published some of her pieces, but didn’t know her. No harm came to her, as opposed to me. The more so as she later published ‘Shallot the Tomcat’ at Ion Creanga Publishing House, which got more people fired. I was at the US Embassy in 1990, and writer Mircea Dinescu comes to me and said: ‘Hey, here’s your buddy, Ana Blandiana.’ He couldn’t believe I’d never met her. He went to Ana Blandiana and told her that I was the one that got her published in Amfiteatru. To which Ana Blandiana replied with a line that I truly admire: ‘That was his job!’ And I realized that she was right, that was my job. I did my job, and so did she, I suspect.”



    Constantin Dumitru learned a lesson that should be valuable for others too. When you tell the truth, no matter how inconvenient, no price is too small to pay, because the satisfaction is even greater.

  • Presa studenţească in România comunistă – Cazul revistei ”Amfiteatru”

    Presa studenţească in România comunistă – Cazul revistei ”Amfiteatru”

    Instrument de propagandă al regimului comunist, presa a fost pentru acesta prioritate zero. De obicei, acest domeniu era asociat cenzurii. Direcţia Generală a Presei şi Tipăriturilor avea misiunea de a controla şi superviza orice era destinat publicului şi se subordona Comitetului Central al PCR. În ciuda controlului strict, abateri de la politica oficială au existat, care însă nu au fost în măsură să şubrezească regimul. Obsesia regimului era atât de mare încât una din aceste abateri a primit mai multă atenţie decât ar fi fost cazul prin măsurile luate pentru a o reprima.



    Constantin Dumitru a fost redactor şef-adjunct la revista studenţească ”Amfiteatru”, editată de Uniunea Asociaţiilor Studentilor Comunişti din România. El şi-a adus aminte cum a fost oprit de la difuzare un număr al revistei pe care o conducea, din cauza unor poezii considerate atacuri la adresa regimului scrise de poeta Ana Blandiana.


    ”Era în decembrie 1984. Când am citit poeziile Anei Blandiana evident că a existat şi un anumit reflex şi mi-am zis că astea nu se pot publica. După care mi-a trecut reflexul ăsta şi am zis: dar de ce să nu se publice? Şi le-am dat drumul la publicare. Am fost cu revista la Asociaţia Studenţilor Comunişti din România (ASCR). Nu dădeam noi viza. După desfiinţarea Direcţiei Presei, viza o dădeau organele centrale care controlau publicaţiile, şi anume Comitetul Central al Uniunii Tineretului Comunist şi Consiliul Asociaţiei Studenţilor Comunişti din România. Noi, redactorii şefi şi redactorii şefi-adjuncţi, aprobam sau nu apariţia fiecărui articol. Dar publicaţia se mai ducea acolo pentru că nu mai aveau încredere în noi, pentru că noi eram ziarişti, şi ca să nu mai facem prostii. Şi atunci, mai era nevoie de un tovarăş să le vadă. Eu eram redactor şef adjunct, membru al CC al UTC, membru al Biroului Consiliului ASCR pentru că nu puteai fi redactor şef fără să fii nomenclaturist, ca să spunem lucrurilor pe nume. Constanţa Buzea, prima soţie a poetului Adrian Păunescu, era şefa secţiei poezie. Şi nu a făcut decât să dea drumul acestor poezii. Grigore Arbore era responsabil de număr, dar eu am decis.”



    ”Amfiteatru” avea un tiraj de 7000 de exemplare. 3000 se distribuiau în chioşcuri, 1000 sub formă de abonamente, iar alte 3000, plătite de Uniunea Asociaţiilor Studenţilor Comunişti din România, erau distribuite prin cămine. Constantin Dumitru şi-a amintit cum a izbucnit scandalul.


    ”Mă duc la mansarda Nifon unde erau nişte ateliere, la un prieten, artist plastic, şi mă laud, că nu mă pot abţine. Mă duc direct cu şpaltul din tipografie şi îi spun: Uite ce-am făcut!” Fără să ştiu că ăla era informator al Securităţii. Eu m-am turnat singur. De-aia m-au şi dat afară, că m-am lăudat că eu am făcut-o. S-a întâmplat apoi ceea ce trebuia să se întâmple. Eu am plecat la munte şi am aflat că sunt şedinţe care mă dau afară, mă exclud de peste tot. Când m-am întors în Bucureşti, m-a sunat un coleg să-mi spună că nu mai sunt şeful lui, de fapt că nu mai sunt nicăieri. După aia, câteva luni aflam ce fac de la Europa liberă. Pe 15 ianuarie 1985 am fost demis şi exclus. N-am avut serviciu vreo 3 luni. Am fost chemat şi angajat cu forţa la revista Protecţia Muncii. Soţia mea era gravidă şi au dat-o afară şi pe ea, că trebuia să plătească şi ea. În fond, aveam un contract şi l-am încălcat. Dar nu m-am plâns atunci, nu mă plâng nici acum. Aveam un salariu foarte mare, aveam şofer, aveam secretară, ca să-l stimez pe tovarăşul Ceauşescu şi nu l-am stimat destul. De-atunci m-am dezvăţat să mai stimez politicieni, am un defect cu stima.”



    Cum nimeni pe vremea aceea nu putea şoma, Constantin Dumitru a fost angajat la o revistă cu profil de protecţia muncii în industrie, fără a mai deţine vreo funcţie de conducere. L-am întrebat ce urmări a avut retragerea acelui număr din revista ”Amfiteatru”?


    ”Pe vremea aceea copiile xerox nu erau la îndemână oricui, ca azi, era nevoie de multe aprobări. Erau urmărite aparatele de reprodus de orice fel. Unul dintre cele mai mari şocuri mi l-a zis un ofiţer de securitate ani mai târziu şi anume că în România s-au făcut vreo 5-6000 de copii după poeziile alea. Adică s-a refăcut tirajul revistei, ca să zic aşa, aproape că s-a dublat. Dacă atâţia ofiţeri de Securitate făceau atâtea rapoarte, n-avea cum să nu se audă la Europa liberă, dovadă că poeziile au apărut şi la Europa liberă după ce m-au dat pe mine afară. Până atunci, nu. Comuniştii au greşit, într-un fel. Dacă nu făceau un mare scandal din chestia asta, trecea pur şi simplu. Cred că suntem un popor vegetal, cine a mai văzut un copac revoltându-se”, aşa suna poezia aia, era frumoasă.”



    După 1989, Constantin Dumitru a avut ocazia s-o întâlnească pe autoarea poeziilor care au dus la destituirea sa. ”Oricât ar părea de ciudat, eu n-o cunoşteam pe Ana Blandiana. I-am publicat nişte texte, n-o cunoşteam. Ea n-a păţit nimic, eu da. Dovadă că în aceeaşi a publicat mai târziu Motanul Arpagic” la editura Ion Creangă, şi i-a mai dat şi pe alţii afară. Eram la ambasada Statelor Unite, în 1990, şi scriitorul Mircea Dinescu îmi spune: Uite-o, băi, pe Ana Blandiana, prietena ta! Nu m-a crezut că n-o cunosc. Şi a mers la Ana Blandiana şi i-a spus că eu sunt acela care o publicase în Amfiteatru. La care Ana Blandiana a avut o replică pe care o admir sincer: Era treaba lui!” Şi mi-am dat seama că era treaba mea. Eu îmi făcusem treaba, bănuiesc că şi ea.”


    Constantin Dumitru a învăţat o lecţie care ar trebui să fie valabilă şi pentru alţii. Că atunci când spui adevărul, indiferent de cât de neplăcut e, niciun preţ nu e prea mic pentru a fi plătit deoarece recompensa va fi pe măsură.

  • Rumänien beim Buchsalon in Paris

    Rumänien beim Buchsalon in Paris

    Mit der Teilnahme Rumäniens am 34. Pariser Buchsalon hat die rumänische Literatur an Sichtbarkeit auf dem französischen Literaturmarkt gewonnen“, erklärte der Leiter des Rumänischen Kulturinstituts ICR, Lilian Zamfiroiu. Das vom Rumänischen Kulturinstitut zusammengestellte Programm lief unter dem Motto Des livres à venir, lavenir des livres“ / Cărţile viitorului, viitorul cărţii“ / Die Bücher der Zukunft, die Zukunft der Bücher“ und enthielt Rundtischgespräche, Buchvorstellungen und Treffen mit Verlegern, Schriftstellern, Übersetzern und Journalisten.



    Die Schriftsteller George Arion, Sylvain Audet, George Banu, Jean-Pierre Brach, Roxana Bauduin, Linda Maria Baros, Michel Carrassou, Alexandru Călinescu, Corina Ciocârlie, Cosmin Ciotloş, Florica Ciodaru Courriol, Benoit-Joseph Courvoisier, Augustin Cupşa, Mark Despot, Reginald Gaillard, Michel Gavaza, Dinu Flamând, Dominique Ilea, Nicolae Manolescu, Mircea Martin, Bujor Nedelcovici und Matei Vişniec beteiligten sich vom 21.-24. März am 34. Internationalen Buchsalon in Paris. Am rumänischen Stand wurden aufregende Debatten geführt, zu den Themen Avangardă şi modernitate“ (Avantgarde und Moderne“), Ezoterism şi sacralitate în lumea de azi“ (Esoterik und Sakralität in der heutigen Welt“), Les livres à venir, lavenir des livres“ (Die Bücher der Zukunft, die Zukunft der Bücher“), Livres français, lecteurs roumains / Livres roumains, lecteurs français“ (Cărţi franceze, cititori români / Cărţi româneşti, cititori francezi“ Französische Bücher, rumänische Leser / Rumänische Bücher, französische Leser“), Realitate şi ficţiune în sport. O altă scriitură?“ (Realität und Fiktion im Sport. Eine andere Schreibart?“) und “Présences de la peinture contemporaine roumaine en France“ (Pictori contemporani români în Franţa“, Rumänische Kunstmaler der Gegenwart in Frankreich“).



    Die Journalistin und Schriftstellerin Adela Greceanu war beim Pariser Buchsalon dabei und meinte, Rumänien habe ein lebendiges, vielfältiges Programm präsentiert und viel Interesse bei den ausländischen Lesern und Journalisten hervorgerufen. Adela Greceanu über den diesjährigen Internationalen Buchsalon in Paris:



    In den letzten Jahren ist der Pariser Buchsalon zum wichtigen Ereignis auf dem europäischen Literaturmarkt geworden. Das diesjährige Gastland Argentinien hatte einen beeindruckenden Stand, der von der Ausstellung »Julio Cortázar« dominiert wurde. 2014 feiert die literarische Welt 100 Jahre seit der Geburt des gro‎ßen argentinischen Schriftstellers, und gedenkt gleichzeitig seinem 30. Todestag. Für mich war es ein au‎ßerordentliches Geschenk, dass Argentinien als Gastland in Paris eingeladen war, dass ich noch nicht veröffentlichte Fotos von Julio Cortázar und vor allem ein Heft mit Notizen für seinen Anti-Roman »Rayuela: Himmel-und-Hölle« sehen konnte. Dieses Heft befand sich in einem Schaufenster und man konnte es digital durchblättern. In Bezug auf die Präsenz Rumäniens beim Buchsalon scheint es mir sehr wichtig, dass ich rumänische Bücher auch an anderen Ständen sah, und nicht nur am Stand Rumäniens. Ich habe den Eindruck gewonnen, dass die rumänische Literatur immer bekannter wird. Die Bücher von Gabriela Adameşteanu waren beim Verlag Gallimard zu sehen, der Roman »Viaţa şi faptele lui Ilie Cazane« (»Leben und Taten von Ilie Cazane«) wurde vom Verlag Zulma verkauft, und beim Stand des Verlags Actes Sud sah ich den Roman »Ferestrele zidite« (»Zugemauerte Fenster«) von Alexandru Vona.




    Eine Debatte, die ein zahlreiches Publikum anzog, war Perspektiven der europäischen Integration der Moldaurepublik“. Daran beteiligten sich der Botschafter der Republik Moldau in Frankreich, Oleg Serebrian, der Historiker, Schriftsteller und Direktor des Kischinjower Verlags Cartier“, Matei Cazacu, und der moldawische Schriftsteller Emilian Galaicu-Păun. Botschafter Oleg Serebrian sprach über die Bemühungen seines Landes um die EU-Integration. Beginnend mit 2009 wurden diese Aktionen beschleunigt. Wir hatten viele Erfolge auf diesem Weg; vor allem das Unterschreiben des Freihandelsabkommens war ein wichtiger Schritt vorwärts für die moldawische Wirtschaft. In einigen Jahren werden wir auch die positiven Wirkungen dieser Schritte spüren“, sagte Oleg Serebrian. Die Schriftstellerin und Journalistin Adela Greceanu dazu:



    Nach der Debatte unterhielt ich mich mit dem Schriftsteller Emilian Galaicu-Păun in einem Interview über die EU-Integration der Republik Moldau. Dabei sagte er mir, wie wichtig es war, da‎ß dieses Jahr moldawische Schriftsteller, die in rumänischer Sprache schreiben, am Stand Rumäniens beim Pariser Buchsalon anwesend waren. Für diese Schriftsteller bedeutet das eine Anerkennung der Tatsache, da‎ß sie sowohl der rumänischen Literatur als auch der Literatur der Europäischen Union angehören.“




    Florica Ciodaru Courriol präsentierte beim Pariser Buchsalon ihre französische Übertragung des Romans Acasă, pe Cîmpia Armaghedonului“ (Notre maison dans la plaine de lArmageddon“, Unser Haus auf der Armageddon-Ebene“) von Marta Petreu. Der Verlag L’Âge dHomme“, der die französische Übertragung vorstellte, hat bereits Werke der rumänischen Autoren Mateiu Caragiale, Lucian Blaga, Vintilă Horia und Ion Caraion veröffentlicht. Über den Roman von Marta Petreu sagte die Übersetzerin Florica Ciodaru Courriol:



    Ich liebe diesen Roman. Es handelt sich um einen autobiographischen Roman, der auch grausame Momente enthält wie zum Beispiel die Obduktion des Vaters. Kurzum: Es handelt sich um die Geschichte einer Bauernfamilie aus Siebenbürgen, die sich über ein Jahrhundert erstreckt. Parallel zu dieser Geschichte ist das Buch auch ein Bildungsroman — wir erleben die Entwicklung der jungen Erzählerin, die mit der Autorin Marta Petreu vieles gemeinsam hat. Für die Leser aus dem Westen wäre es interessant, zu erfahren, was in einer Region in Rumänien in einer Zeitspanne von etwa 100 Jahren geschehen ist — die Geschichte beginnt vor dem Zweiten Weltkrieg, es wird der Einmarsch der sowjetischen Truppen in Cluj/Klausenburg beschrieben, es folgen die Desertion des Vaters aus der Armee, die Zwangskollektivierung, die marxistische Erziehung in der Schule, die Religionsprobleme in Siebenbürgen. Marta Petreu bringt die Erzählung bis in die Gegenwart, sie klagt gegen den Verfall der rumänischen Wirtschaft und gegen die Zerstörung der Umwelt. Der Roman ist vielschichtig und kann aus vielen Gesichtspunkten betrachtet werden. Im Vorwort zur französischen Ausgabe schrieb ich, es handele sich um einen metaphysischen Roman.“




    Zum Schlu‎ß einige Eindrücke von Florica Ciodaru Courriol über die diesjährige Auflage des Pariser Buchsalons:



    Das rumänische Programm war von höchster Qualität, es war eine Bestätigung nach dem vorigen Jahr, als Rumänien Gastland des Pariser Buchsalons war. Dieses Jahr wurde der Poesie besondere Aufmerksamkeit geschenkt, und ich finde es sehr gut, weil die Poesie oft im Hintergrund bleibt, sowohl in Rumänien als auch in Frankreich. Wir warten weiterhin auf Reaktionen betreffend die Rezeption der rumänischen Literatur in Frankreich.“




    Der Internationale Buchsalon in Paris ist sowohl den Profis im Verlagswesen als auch dem breiten Publikum gewidmet. Nachdem Rumänien im Jahr 2013 Gastland des Pariser Buchsalons war, kam die rumänische Literatur mit mehr als 20 neuen Titeln auf den französischen Literaturmarkt, unter anderen mit Werken von Radu Aldulescu, Ana Blandiana, Lucian Boia, Norman Manea, Lucian Dan Teodorovici, Adina Rosetti, Răzvan Radulescu, Varujan Vosganian.



    Audiobeitrag hören:



  • Rumänien, Ehrengastland der 33. Pariser Buchmesse

    Rumänien, Ehrengastland der 33. Pariser Buchmesse


    Rumänien ist Ehrengastland der 33. Pariser Buchmesse. Das gro‎ße Kulturereignis in der französischen Hauptstadt findet dieses Jahr zwischen dem 21. und dem 25. März statt und gilt als eine der wichtigsten Buchmessen für Fachleute und Leser europaweit.


    Mehr als 50 rumänische Autoren, Vertreter aller Literaturgenres, sind dieses Jahr zu Gast auf der Pariser Buchmesse. Zu diesem Anlass, den das Rumänische Kulturinstitut in Paris als einzigartig in der Förderung Rumäniens auf internationaler Ebene bezeichnet, werden über 1000 Titel rumänischsprachiger Literatur und über 600 Übersetzungen aus rumänischer Literatur ins Französische präsentiert.


    Das Kulturereignis stellt zudem einen guten Anlass für die rumänischen Fachleute dar, mit den französichen Branchenkollegen in Kontakt zu kommen. Horia Gârbea , Vize-Vorsitzender des Rumänischen Kulturinstitus, sprach über die rumänische Präsenz auf der Pariser Buchmesse:


    Rumänien ist 2013 zum ersten Mal Ehrengastland auf der Pariser Buchmesse und ich wünche mir, dass die Schriftsteller, die unser Land dabei vertreten, einen positiven Eindruck nach dem Kontakt mit dem französischen Publikum bekommen. In Frankreich gibt es viele Liebhaber rumänischer Literatur, zahlreiche rumänische Autoren wurden bereits ins Französische übersetzt und ihre Werke wurden von prestigereichen französischen Verlagen veröffentlicht. Der Verlag »Gallimard« hat beispielsweise neulich einen Roman von Gabriela Adameșteanu auf den französischen Markt gebracht. Ich bin der Meinung, dass die Einladung Rumäniens als Ehrengastland auf der Pariser Buchmesse einen anhaltenden Nachklang auf dem europäischen Literaturmarkt mit sich bringen wird.“


    Die rumänische Präsenz auf der Pariser Buchmesse wird von einigen Autoren boykottiert, die von den französischen Veranstaltern oder vom Rumänischen Kulturinstitut nach Paris eingeladen wurden. Einige von ihnen: Mircea Cărtărescu, der rumänsiche Schriftsteller, dessen Romane weltweit übersetzt wurden, und angesehene Intellektuelle wie Gabriel Liiceanu und Andrei Pleşu, die somit gegen die aktuelle Politik des Rumänischen Kulturinstituts protestieren.


    Die Dichterin Ana Blandiana nahm hingegen die Einladung an und erkärte, sie sei nach Paris gereist, um ihre Gedichtbände zu präsentieren, und nicht als Eingeladene des Rumänischen Kulturinstituts. Ana Blandiana:


    Als ich die Einladung bekam, hatten einige Branchenkollegen bereits angekündigt, dass sie sie nicht annehmen wollen, weil sie sich vom Rumänischen Kulturinstitut nicht vertreten fühlen und weil sie ihrerseits das Rumänische Kulturinstitut nicht vertreten wollen. Ich fühle mich vom aktuellen Rumänischen Kulturinstitut auch nicht vertreten und sehe mich auch nicht als Verteterin dieser Institution. Ich will aber meine künstlerische Tätigkeit auf dieser bedeutenden Buchmesse präsentieren und die rumänische Literatur dabei vetreten. Vor einigen Jahren begann das Rumänische Kulturinstitut unter der ehemaligen Führung, alle Bemühungen zur Förderung der rumänischen Literatur zu unternehmen. Meiner Ansicht nach soll das ein Zeichen dafür darstellen, dass die rumänischen Schriftsteller die Einladung nicht ablehnen sollten“. Über 60 Diskussionen und Rundtischgespräche zu aktuellen Themen der rumänischen Literatur begleiten das Pariser Event.