Un tinir – cum sun’ şi-alţâ —
Cu zigha ma nafoarâ,
Di-aţel’i ţe lâ si pari
Că s-mâcâ tut ţe-azboarâ,
’Nâ dzuuă – sâ-nveaţâ
Ghumarlu-l’i sâ zburascâ.
“Va s-fac – âşi dzâsi singur,
Ca lumea s-ciuduseascâ”.
Avdzâţ-lu cum tut strigâ:
“Ascultâ, uricl’eate:
S-mi scoţ cu faţa albâ,
S-mi alavda horili toati.
Dişcl’idi ghini gura
Ş-dzâ: Bună dimneaţa!
S-nu zgheri, ma sâ zburăşti…
Nu-aşi, s-ti l’ea lâiaţa!”
Şi spuni ş-iara spuni;
Asudâ şi s-nâireaşti.
Ma tuti sunt chiruti:
Ghumarlu nu zburaşti.
Ia, treaţi-un om cu minti;
Ş-când veadi-ahtari glar,
Cu stânga ș-faţi cruţi
Şi-l’i dzâţi: “Pri ghumar
S-lu nveţ ca sâ zburascâ
Nu s-poati — iţi s-faţ;
Ma, di la nâs nveaţâ,
Chirute, cumu s-faţ!